Γράφει η Πάολα στο Κράξιμο
Ας ελπίσω μέχρι να βγει το επόμενο τεύχος, να μην ξαναγράψω τέτοια κείμενα: Φαίνεται θα το ’χει το ριζικό μου να γράφω για φίλους μου που είτε αυτοκτονούν είτε δολοφονούνται, σκατά, γαμώτο, δε μπορώ άλλο ρε Κατερίνα, αυτά σου έλεγα και την άλλη φορά. Θέλω να γράψω ένα χαρούμενο κείμενο σ’ αυτή τη φυλλάδα, δεν αντέχω άλλο, όταν έπιασα το στυλό δεν πήγαινε το χέρι μου, ένα σφίξιμο στο λαιμό και μετά κρακ, η σκέψη σταματούσε και βούρκωνα… Το ξύλινο παλτό λοιπόν, Κατερίνα, που μας φόρεσαν και μας σφίγγει καθημερινά- «αν σκοτώνουν τα πτώματα, περίμενε να πεθάνεις» κάτι τέτοιο περίπου λέει ο Ρεμπώ, νεκρο-ζώντανη η γενιά μας, Κατερίνα.
Αμοιρη Σόνια! Σε θυμάμαι σε μερικές συνελεύσεις, κάποτε στο χημείο, που «ταλαιπωρούσες» τον κόσμο με τις ακαταλαβίστικες αγορεύσεις σου, που στ’ αυτιά μου ηχούσε η φωνή σου σαν ουρλιαχτό επιβεβαίωσης, ήθελες μ’ αυτό τον τρόπο να υποδηλώσεις την ύπαρξη σου, πόσο μόνη ήσουνα, ρε Σόνια! Τόσο, που εγώ όταν σ’ έβλεπα ένοιωθα να ανασταίνομαι! Η Σόνια κουβαλούσε στην πλάτη της βαρύ φορτίο έρωτα, που της το φόρτωσαν αυτοί που έκαναν τη ζωή της τραγική. Η ψυχή της ήταν ανοιχτή στην εξαθλίωση και στη φρίκη… Όχι, η Σόνια δεν στραγγαλίστηκε εκείνο το βράδυ στη Συγγρού. Γεννήθηκε στραγγαλισμένη από την οικογένεια της, από το σχολείο, από τους μπάτσους, τους εισαγγελείς, τους παπάδες και τους ψυχίατρους, όταν την είχανε στο Δαφνί για να την αποτελειώσουν με τα ψυχοφάρμακα. Ο Μανιώτης στο έργο του «Λάκκος της αμαρτίας» κάπου είχε πει με το στόμα της τραβεστί ηρωίδας του: «Με λένε Κίρκη, γιατί την ώρα που γαμιέμαι φωνάζω: γουρούνια, γουρούνια»…ίσως να είχε γνωρίσει τη Σόνια. Ψυχιατρείο – Συγγρού – Ασφάλεια «η ζωή της!»
Μα κατόρθωνε να γελάει και να κάνει πλάκα, σε όλους, κι ας της έλειπαν όλα τα δόντια, κι ας ήταν η «τελευταία» στην πιάτσα… Αυτή, σε πείσμα όλων, προσπαθούσε να ζει έτσι, εξαθλιωμένη, σαλεμένη, στο δικό της κόσμο!
Έναν κόσμο στηριγμένο στην ελπίδα και στον έρωτα. Δημιούργησε στη φαντασία της εραστές, έκανε έρωτα μαζί τους, είχε φτάσει στο σημείο να κλαίει για κάποιο τεκνό που της έφυγε, κι ας μην υπήρξε ποτέ στην πραγματικότητα. Πόσο δυνατός είναι ο άνθρωπος, πόσο μπορεί να αντέξει στη φρίκη! Η τρέλα για τη Σόνια ήταν ένα σωσίβιο για να μην πεθάνει, μια αυτοάμυνα ενάντια στην πραγματικότητα. Οι εφημερίδες την ξαναδολοφόνησαν, με το να γράφουν σκανδαλοθηρικά γι’ αυτήν. Την ξανα-στραγγάλισαν όταν έγραφαν «σκότωσαν και τρίτο ανώμαλο»… Μα η Σόνια, αγαπητοί προστάτες της ηθικής σας και των αφεντικών σας, σας ξεφτίλιζε, εσάς και τους αναγνώστες σας, καθώς και την αστυνομία και τα κόμματα. Σας ξεφτίλιζε γιατί ΟΛΟΙ πηγαίνατε μαζί της είτε εκεί στη Συγγρού είτε μέσα στις φαντασιώσεις σας… Η Σόνια μπορεί να ήταν η Τάνια ή η Μαρίνα ή η Γωγώ, που από προλετάριους και αστούς, από φασίστες και κνίτες, από δεξιούς μέχρι «επαναστάτες», από φορτηγατζήδες μέχρι αριστοκράτες, από νέους μέχρι γέρους φιλοξενεί κάθε βράδυ, όταν ανάβουν τα μελαγχολικά λαμπάκια αυτού του δρόμου. Υποκριτές! Σεβαστοί και έντιμοι πολίτες, της μπουρδελοκοινωνίας μας! Οι δολοφόνοι του Σταύρου και της Σόνιας καθώς και του Αντριώτη, έστω κι αν βρεθούν και καταδικαστούν δεν αλλάζει τίποτε, γιατί μαζί τους πρέπει να κάτσουν στο ειδώλιο του κατηγορούμενου κι αυτοί που όπλισαν το χέρι τους: Η τηλεόραση που αποβλακώνει τον κόσμο και διαστρεβλώνει την πραγματικότητα, ο τύπος που ακολουθεί το δρόμο που χάραξαν οι Ναζί, όταν μας έκαιγαν ζωντανούς στα κρεματόρια, κολλώντας μας ένα ροζ τρίγωνο, και αποκαλώντας μας «ανώμαλους» και «διεστραμμένους», τα κόμματα που ποτέ τους δε μίλησαν ειλικρινά για την σεξουαλικότητα – με εξαίρεση την νεολαία του «Ρήγα Φεραίου», καθώς και η «σοσιαλιστική» κυβέρνηση που συνεχίζει με τρομοκρατικές μεθόδους να καταστέλλει την επιθυμία, συλλαμβάνοντας και διαπομπεύοντας καθημερινά τους ομοφυλόφιλους. Ποιοι λοιπόν δημιουργούν τους δολοφόνους, είναι γνωστό, δεν χρειάζεται να προχωρήσω σε θεωρητική ανάλυση. Έχω να τελειώσω μ’ αυτά τα λόγια:
Η ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΔΕΝ ΔΟΛΟΦΟΝΕΙΤΑΙ: κι αυτή η κοινωνία που μας σκοτώνει, μας ευνουχίζει και μας διαλύει, κάποτε θα πληρώσει για τα εγκλήματα της! Θα πληρώσει, όσο υπάρχουν άνθρωποι που υποφέρουν στις φάμπρικες. Θα πληρώσει γιατί έχει δημιουργήσει πόρνες και απελπισμένους, εργάτες κι αφεντικά, μπάτσους και φυλακισμένους, δικαστές και κατηγορούμενους. Η επιθυμία θα ξεχυθεί στους δρόμους και θα σκεπάσει τη μπόχα από το πτώμα της κοινωνίας μας, και τα κάγκελα από τον ήλιο θα διαλυθούν, και οι αχτίνες του θα σκεπάσουν όλους εμάς που υποφέρουμε μέσα στην απελπισία μας, όλους εμάς τους νεκροζώντανους, όλους εμάς που η φρίκη μας έμαθε να αγαπάμε τη ζωή και τον έρωτα. Η ελπίδα θα γίνει πραγματικότητα, η φαντασία θα γίνει γιορτή και αγάπη, ας μην απελπιζόμαστε! ΘΕΛΟΥΜΕ, ΜΠΟΡΟΥΜΕ.