“Ο πόθος” ήταν το περιοδικό της Ομάδας Πρωτοβουλίας Ομοφυλόφιλων Θεσσαλονίκης (ΟΠΟΘ). Κυκλοφόρησαν 9 τεύχη στην πρώτη περίοδο (Ιούλης 1990 – Καλοκαίρι 1995) και κατόπιν 23 μηνιαία τεύχη σε μορφή free press την δεύτερη περίοδο (Απρίλιος 1996 – Καλοκαίρι 1999).
Ημουν νιάνιαρο… 18 ή 19 χρονών, μόλις είχα φύγει από το σπίτι μου, φοιτητής στη Σαλονίκη.
Ομάδα Πρωτοβουλίας Ομοφυλόφιλων Θεσσαλονίκης.
Στη φάση που τους γνώρισα συναντιόμασταν στο ράδιο κιβωτός, και μετά στο στέκι του βιολογικού.
Στη φάση που τους γνώρισα πάλευα με τους δαίμονές μου, οπότε αν πω πως ήμουν μέλος αυτής της ομάδας να πέσει φωτιά να με κάψει.
Πάνε χρόνια από τότε που έπαιρνα τον “Πόθο” στα χέρια μου. Κάποια τεύχη πρέπει να τα έχω ακόμα σε κάποιο χαρτοκιβώτιο, αν δεν τα έχει φάει η υγρασία. Αυτά και ένα “Κράξιμο” (πρέπει να τα βρω κάποτε γαμώτο)
Άλλες εποχές. Τότε ήμασταν ακόμα πούστηδες. Ούτε gay, ούτε gaydar, ούτε κουβέντα για πολιτικό γάμο. Και το δικαίωμα να είμαστε πούστηδες προάσπιζε αυτή η ομάδα. Την queer ιδεολογία, όπως κατάλαβα πολύ πολύ μετά.
Έζησα την διχοτόμηση της ομάδας, την γέννηση της “Σύμπραξης κατά της Ομοφοβίας”, και είδα εν δράσει το αναθεματισμένο μικρόβιο του διχασμού που όσοι έχουν κάνει σε αριστερές ομάδες θα με καταλάβουν.
Έζησα την προσπάθεια ενός ανθρώπου να στήσει (από κάποια στιγμή και μετά) ένα τεύχος μονάχος του, την ιδεολογική μοναξιά του, και τέλος την απογοήτευσή του που σήμανε και το τέλος του Πόθου.
Δεν καταλάβαινα πολλά από τα άρθρα… Και δεν ήμουν σίγουρος αν είναι σκόπιμο να βαράς μαλακία (πράγμα που θυμάμαι να έχω κάνει) με την εικονογράφηση ενός ακτιβιστικού φανζιν.
Αυτό για το οποίο είμαι σίγουρος είναι ότι χαίρομαι που μες την άγνοιά μου κατάφερα και γνώρισα ανθρώπους που σε δύσκολους καιρούς είχαν τα αρχίδια να λένε ότι τους αρέσει να γλύφουν αρχίδια…
