Το 2009, ο Αμερικανός πολιτικός επιστήμονας Τζέιμς Μαρτέλ δημοσίευσε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο με τον τίτλο «Οι δημόσιες συνωμοσίες του Μακιαβέλλι». Το άρθρο αυτό, (που κατά καιρούς σκεφτόμουν να μεταφράσω αλλά δεν τα κατάφερα ακόμα· ελπίζω κάποτε να βρω το χρόνο), επικεντρωνόταν όχι στο καθαυτό, με στενή έννοια πολιτικό έργο του Μακιαβέλλι, αλλά στα λιγότερο […]
Ντ. Χριστιανόπουλος
Άρχισα να ακούω αναγκαστικά The Clash όταν άρχισα να κάνω παρέα με τον μικρότερο αδερφό του πάνκη του χωριού, δηλαδή με μια μικρογραφία του Paul Simonon στα πολύ νιάτα του εκεί κάπου στα καπνοχώραφα των Σερρών. Θυμήθηκα κι αυτήν την επιθυμία διότι μάλλον έχει έρθει η στιγμή που έρχεται σε πολλούς ανθρώπους, η στιγμή που […]
Κάποτε είχα ένα γκόμενο από αυτούς που λέμε όμορφα άσχημοι. Εμένα μου άρεσε που ήταν αδύνατος (σχεδόν σε “παθολογικό” βαθμό), άτριχος, και παιδικά αφελής και πολύ συναισθηματικός με έναν απλοϊκό, ρηχό τρόπο. Ένα μεγάλο παιδί, που παιδί ήταν και ηλικιακά. Κοινώς ένιωθα πως έπαιζα στη χαμένη παιδική χαρά μου μαζί του. Τον γούσταρα πολύ για […]
Η φάση με το καμπινγκ είναι ωραία διότι τραβάς την τέτοια θέα σε τέτοιες φωτογραφίες. Θα ορκιζόμουν ότι την τράβηξα και φέτος εγώ, αλλά αυτή δεν είναι δική μου. Δεν είναι συνηθισμένο να λαμβάνουμε τόσο έντονα υπόψη μας το βλέμμα και τη οπτική γωνία του φωτογράφου, αλλά σε τούτες τις φωτογραφίες γινόμαστε κι εμείς ηδονοβλεψίες-συνωμότες […]
Την πρώτη φορά που είδα την Diamanda Galas ήταν το 1991-2 πρωτοετής στο πανεπιστήμιο. Η συναυλία ήταν στον Μύλο, αλλά ο συναυλιακός χώρος είχε μια πρωτοτυπία: ήταν γεμάτος στρογυλά τραπεζάκια που θα καθόσουν και θα έπινες το ποτό σου. ΠΑΜΕ ΚΑΛΑ; Ανέβηκα επάνω στο πατάρι, κι εκεί τα ίδια. Κι έτσι αποφάσισα ότι το μόνο […]
1 Έχω δει όλες τις ταινίες με ζόμπι και τον αντίχριστο που αξίζει να δει κανείς και μερικές πάνω από μία φορά. Ή πάνω από πέντε φορές. Καθώς και τα 2/3 των ταινιών που αναλύει η Halberstam στο Skin Shows – Gothic Horror and the Technology of Monsters. Όταν με είδανε με το βιβλίο στο […]
