Δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στον Πόθο, τ.16, Νοέμβριος 1997

Πάολα, εσύ που είσαι τόσα χρόνια gay activist και μέσα στα πράγματα, πες μας, επιτέλους, ποιος είναι ο μεγαλύτερος γκέι ακτιβιστής στην Ελλάδα.

Δεν ξέρω ποιος είναι ο μεγαλύτερος γκέι ακτιβιστής στην Ελλάδα – υπήρξαν πράγματι γκέι ακτιβιστές; Εγώ ξέρω μερικά περιοδικάκια… Γκέι ακτιβιστές στην Ελλάδα ξέρεις ποιοι ήταν; Ήταν οι διάφορες αδερφές που μεγαλώσανε χιλιάδες άντρες, που μεγαλώσανε χιλιάδες τεκνάκια – η Σουσού από τον Πειραιά, η Φωφώ από την Κατερίνη, η Σουζάνα η Θεσσαλονικιά. Αυτές ήταν ακτιβίστριες κι όχι μερικά νούμερα, μερικές αποτυχημένες οι οποίες θέλουν να εκμεταλλευτούν έναν γκέι χώρο, μόνο και μόνο για να πηγαίνουν στα μπαράκια και να λένε «είμαστε εμείς».

Τώρα μιλάς για το παρόν ή για το παρελθόν;

Και για το παρελθόν… Ναι, αν θέλεις να μιλήσουμε για το περίφημο ΑΚΟΕ. Μετά την μεταπολίτευση που ήταν όλα τα εναλλακτικά κινήματα στη φάση τους – ήτανε λίγο τα πράγματα ανεβασμένα – υπήρχε και το ΑΚΟΕ. Το ΑΚΟΕ ιδρύθηκε από μερικούς φωτισμένους και συνειδητοποιημένους ομοφυλόφιλους οι οποίοι βγάλανε ένα σπουδαίο περιοδικό. Αλλά δεν υπήρξε ποτέ κίνημα ομοφυλόφιλων, ούτε γκέι ακτιβιστές στην Ελλάδα. Το ΑΚΟΕ τι ήταν; Ήταν μια ομάδα τεσσάρων-πέντε ανθρώπων που έβγαζαν ένα περιοδικό, το «Αμφί», που έπαιξε σημαντικό ρόλο εκείνη την εποχή. Μετέπειτα υπήρξαν άνθρωποι οι οποίοι θέλανε να εκμεταλλευτούν αυτό το γκέι κόσμο και τη δίψα του για διασκέδαση, επικοινωνία κι όλα αυτά, και βάλανε μια ταμπέλα του γκέι ακτιβιστή και καταστάσεις.

Ξέρεις εγώ γιατί θλίβομαι; Θλίβομαι μ’ αυτό το σκουπίδι το οποίο κυκλοφόρησε με εξώφυλλο π.χ. τη Ρούλα Κορομηλά και λέω «πού φτάσαμε;». Από τη Μελίνα Μερκούρη στην κάθε Ρούλα! Ξέρεις, το «Αμφί», το «Κράξιμο», ακόμη και το περιοδικό το δικό σας, είναι περιοδικά που δεν πρέπει να μας απασχολεί τόσο πολύ η κυκλοφορία τους και το πόσο θα πουλήσει και το πού θα πουλήσει. Εκείνο που μας απασχολεί σ’ αυτά τα περιοδικά είναι εκείνοι που τα διαβάζουνε να μάθουν κάτι. Να τα βρούνε με τον εαυτό τους. Ούτε μπορεί να λέει ο κύριος Τάδε «εμείς δεν είμαστε περιοδικό της χούφτας»! Δηλαδή το «Αμφί», που έβαζε πούτσες, τι ήταν; Περιοδικό της χούφτας ήταν; Δηλαδή εγώ που βάζω πούτσες από τεκνά που είχα γαμηθεί τόσα χρόνια, τι είμαι; Της χούφτας; Και δεύτερον, είναι αγάμητες οι αδερφές αυτές. Μία μία τις ξέρω. Είναι άνθρωποι που είναι ανίκανοι να παρακολουθήσουν μια καλή ταινία, είναι ανίκανοι ν’ ακούσουν ένα καλό τραγούδι, είναι ανίκανοι να αισθανθούν πολλά πράγματα γύρω τους και θέλουν να κάνουν τους απελευθερωτές. Πώς είναι δυνατόν; Προσπαθούν με λίγα λόγια να γκρεμίσουν όσα έχουνε καταφέρει – αυτοί που τα καταφέρανε – επί χρόνια.

Εσύ δηλαδή πώς τους βλέπεις όλους αυτούς που βγάζουν αυτά τα περιοδικά;

Κοίταξε να δεις, εγώ είμαι πολύ αισιόδοξη. Δεν νομίζω ότι θα επιβιώσουνε διότι, κακά τα ψέματα, ο κόσμο έχει αισθητήριο και μυρίζεται το καλό και το κακό. Γιατί, τόσα δεν άκουσα, τόσα χρόνια στη ζωή μου; Τόσα βρισίδια! Επιβίωσα γιατί ήμουν καλό στοιχείο, όσο κι αν αυτό δεν στέκει να το λέω εγώ. Αλλά βλέποντας τη σαβούρα που κυκλοφορεί γύρω μου, τολμώ να πω ότι είμαι ένας καλός άνθρωπος.

Ας πάμε ξανά στο παρελθόν για λίγο. Με τις κλειδωμένες πόρτες και τα κλειδωμένα υπόγεια τι σχέση έχεις;

Να σας πω κάτι, που κι εσείς από την εμπειρία σας το έχετε καταλάβει: ένα σοφό στίχο σε μια συνέντευξη που είχε πει ο συντοπίτης σας ο Ντίνος Χριστιανόπουλος. Ότι δηλαδή δεν ενώνει ο κώλος τους ανθρώπους. Όπως και να το κάνουμε το ότι ο άλλος είναι ομοφυλόφιλος δεν σημαίνει τίποτα για μένα. Ξέρω χιλιάδες ομοφυλόφιλους που είναι πολύ φασίστες στην προσωπική τους ζωή. Πάολα, θα μου πεις, τι είσαι, ηθικός; Δεν το λέω καθόλου από ηθικοπλαστική άποψη αυτό το πράγμα. Δεν μπορούν, όμως, να βγαίνουν μετά αυτοί και να λένε «εμείς» κι «εμείς»…

Εγώ αντιμετώπισα πολλά προβλήματα – κι όταν ήμουν πιο μικρή και σαν τραβεστί είσαι πάντα πιο ευάλωτη όταν είσαι στο δρόμο – αλλά κι ένας ομοφυλόφιλος, ο οποίος το λέει, αντιμετωπίζει πάντα κινδύνους γιατί ο κόσμος είναι κακός. Αλλά τα περισσότερα που αντιμετώπισα τα έχω πάθει από τις αδερφές!

Δεν θα ξεχάσω, σε μια περίοδο χάλια, που όλοι έχουμε περάσει στη ζωή μας, μια περίοδο που με κυνηγούσε η αστυνομία, που δεν ήξερα πού να πάω να κοιμηθώ – με τους γονείς μου τότε δεν τα είχα καλά, δεν μπορούσα να κατέβω στην πιάτσα να μαζέψω χρήματα γιατί θα με συλλαμβάνανε – που κοιμόμουνα στο υπόγειο του ΑΚΟΕ για μερικές νύχτες. Το είχαμε ανοίξει με τον Αλέξη Μπίστικα. Μερικοί το ξέρανε και, θυμάμαι, γύρισαν και κάνανε συνέλευση και με διώξανε από το ΑΚΟΕ μόνο και μόνο για να μην βρουν το μπελά τους. Κι η ειρωνεία της υπόθεσης, έγινε κι αυτό, ήταν πως πήγα να πεθάνω – την εποχή που έγραψα κάποια ποιήματα – και ήρθε το περιπολικό για να με σώσει και μου ’βαλε το χέρι του ο μπάτσος μέσα στο λαιμό μου για να κάνω εμετό. Μ’ έσωσε ποιος; Ο μπάτσος! Που εκείνη την εποχή τους θεωρούσαμε εχθρούς μας.

Και να σου πω γιατί εκείνη την εποχή με διώξανε από το ΑΚΟΕ. Ήταν γιατί ήμουνα μικρούλα ομορφούλα, φαινόμουνα όπου κι αν πήγαινα. Τι να κάνω, δεν το επεδίωκα – η συμπεριφορά μου, το ταμπεραμέντο μου, ο χαρακτήρας μου… Πουτανιάρα! Βλέπανε την Πάολα με τόσα τεκνά και το ότι δεν φοβόμουνα… Γιατί, μη νομίζεις ότι όλοι αυτοί μόνο όταν πηγαίνανε εκεί κάτω λέγανε τα επαναστατικά τους! Την άλλη μέρα πηγαίνανε στη δουλίτσα τους, στην οικογένειά τους και δεν τους ήξερε κανένας. Εγώ έτρωγα το κράξιμο, εγώ είχα το πρόβλημα. Από την άλλη όμως δεν μπορούσαν να με δεχτούν εμένα ποτέ σαν άνθρωπο, δεν μπορούσαν να δεχτούν την προσωπικότητά μου.

Θυμάμαι ότι είχανε μαζευτεί δέκα αγάμητες στην κυριολεξία – η Τζαβούλα, η Σουσού, κάτι εντελώς λούμπεν, που αν δεν ήταν αδελφές μπορεί να ήταν κλεφτοκοτάδες στη συμπεριφορά τους σαν άνθρωποι – κι είπανε να φύγει η Πάολα από εδώ μέσα. Την κατάσταση απ’ αυτή την ιστορία την εκμεταλλεύτηκε ο Βαλλιανάτος ώστε να μην υπάρχει άλλος, να είναι μόνο αυτός. Καταστράφηκε το περιοδικό «Αμφί»: το πήρε στα χέρια του ο Βαλλιανάτος κι άρχισε να κάνει ένα γκλάμορους περιοδικό. Δεν μπορείς να πάρεις το «Ριζοσπάστη» και να τον κάνεις γκλάμορους! Το «Αμφί» ήταν από μόνο του αυτό που ήτανε. Θυμάμαι, λοιπόν, που μας είχανε κλειδώσει μέσα στο ΑΚΟΕ εμένα και τον Κυριάκο (δεν θυμάμαι αν ήταν κι ο Θοδωρής) κι ήρθε και μας άνοιξε ο συχωρεμένος ο Κώστας Ταχτσής με τη βοήθεια ενός κλειδαρά. Και του ’λεγε του Ταχτσή ο κλειδαράς: «Ε, φίλε, δεν ξέρεις ελληνικά;» και τότε του απάντησε ο Ταχτσής: «Δόξα σοι ο Θεός, στην Ελλάδα με ξέρουν για τα καλά ελληνικά μου.» Από όλη αυτή την περιπέτεια θυμάμαι αυτή την ατάκα του Ταχτσή. Πόσο αισχρά μου φέρθηκε μια ομάδα ομοφυλόφιλων στην Ελλάδα…

Αλλά από την άλλη, να μην είμαι και αχάριστη, υπάρχουν οι συνεργάτες και οι αναγνώστες του περιοδικού μου («Κράξιμο»), όπως υπάρχουν και χιλιάδες παιδιά που είναι πιο απελευθερωμένα. Όπως υπάρχουν και πολλοί που ζούνε την ομοφυλοφιλία τους με σεμνότητα, ζούνε τον έρωτά τους με τον τρόπο τους και δεν θέλουν να μπερδεύονται μ’ αυτές τις ιστορίες. Τρομάζουνε. Το ξέρεις ότι πήγα σε γκέι μαγαζί με ένα παιδί και φοβήθηκε; Τρομοκρατήθηκε – μπήκε μέσα και πέσανε να το φάνε… Όχι πως έχω τίποτα με τα μπαρ, αλλά εγώ είμαι της γενιάς των πάρκων. Πηγαίναμε στα πάρκα, κάναμε άλλες κοινωνικές σχέσεις. Οι γκέι είχαμε τη λάλα μας, τα καλιαρντά μας, ερχόντουσαν τα τσόλια… Αυτή η αγριότητα που υπάρχει σ’ αυτά τα κλαμπ που πηγαίνεις κάτω, καυλωμένες αδερφές έτοιμες να σε κατασπαράξουν, δεν ξέρω, δεν μου πάει εμένα.

Στην πρώτη gay pride που έγινε μετά τις pride του «Κράξιμο» ήταν «περισσότεροι στρέιτ παρά γκέι». Τι έχεις να πεις γι’ αυτό;

Πάντα ερχόντουσαν γκέι παιδιά στο gay pride που έκανα. Να μου πεις δεν ερχόντουσαν οι κομμώτριες που είχανε πρότυπο τον Τρύφωνα Σαμαρά και τον Βασίλειο Κωστέτσο. Τι να τις κάνω, τι με νοιάζουν αυτές; Εγώ θέλω σοβαρούς ανθρώπους. Αν κάνεις ένα gay pride και σου μαζευτεί ο Κωστέτσος κι οι άλλοι, εντάξει. Είναι το τι κόσμο θέλεις δίπλα σου. Τι κοινό σημείο έχω εγώ με τον κύριο που διαφημίζει τη Στιρέλλα; Στο gay pride πάντοτε ερχόντουσαν και γκέι και νεολαία και στρέιτ κόσμος. Ο στρέιτ κόσμος που ερχότανε, δεν ερχόταν για να γελάσει, αλλά για να διασκεδάσει. Ε, τώρα να μαζευτούν 100 αδερφές και να κλειστούν σ’ ένα μπαρ και να το λένε «gay pride»… το κάνουν κάθε μέρα στ’ άλλα τα μαγαζιά, τι διαφορά έχει; Εμείς το κάναμε έξω. Ερχόταν τόσος κόσμος κι όμως δεν το εκμεταλλευόμασταν. Δίναμε ένα πεντακοσάρικο το ποτό και διακόσιες δραχμές τη μπύρα. Βγάζαμε τουλάχιστον τα έξοδά μας. Τώρα, αν βγάζαμε και κάποιο κέρδος καλό θα ήτανε – δεν βγάζαμε όμως, ψίχουλα.

Αλλά μη νομίζεις ότι θα αφήσω το gay pride εγώ, γιατί το gay pride είναι δημιούργημά μου. Έφαγα ξύλο εγώ! Θυμάμαι, πριν πολλά χρόνια, που είχα ξαπλώσει στο Ζάππειο – ήτανε κωμικοτραγική η σκηνή αυτή – και με είχανε κυκλώσει 20 ΜΑΤατζήδες γύρω γύρω και καθόμουν εγώ κάτω μ’ ένα πανό και δεν έφευγα γιατί ήταν δημοσιογράφοι γύρω γύρω. «Σήκω, σήκω» μου λέγανε και με σηκώνανε. Κι έρχεται τώρα αυτή η πουστάρα στην «Ελευθεροτυπία» [Σ.σ. εννοεί τον Μιχάλη Πεκρίδη] να μου λέει ότι τώρα γίνεται για πρώτη φορά η gay pride στην Ελλάδα, που την κάνω τόσα χρόνια!

Το θέμα είναι ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι και το gay pride και τον γκέι τύπο θέλουν να εκμεταλλευτούν για καθαρά προσωπικό όφελος. Θέλουν να μαζικοποιήσουν τους ομοφυλόφιλους, να τους κλείσουν στα μπαράκια και να τους εκμεταλλεύονται. Επιτέλους οι γκέι πρέπει να αποφασίσουν να βγαίνουν λίγο έξω, να κάνουν τη λάλα τους, να ξανασπουδάσουν τα καλιαρντά, να αρχίσουν την πλάκα τους… κι όχι βολευτήκαμε, πήγαμε στο τάδε μαγαζί, στα σκοτάδια κάναμε καμιά πιπούλα ή ανταλλάξαμε κανένα τηλέφωνο κι ησυχάσαμε. Δεν νομίζω να είναι μόνο αυτό η ζωή τους.

Κι αυτά χρειάζονται όμως. Έτσι δεν είναι;

Φυσικά κι αυτά χρειάζονται. Γιατί, κακό κάνουν τα τσιμπούκια; (γέλια)

Μιλάω για τα μπαρ…

Φυσικά και χρειάζονται. Δεν έχω τίποτα με τα μπαρ, πρόσεξε, αλλά βλέπουμε αυτή την τάση να τους μαντρώσουμε. Ε, τι να κάνουμε; Εγώ είμαι άλλης γενιάς, είμαι του Ζαππείου! (γέλια)

Μιας και μιλάμε τώρα για μπάρες, έπειτα από όλο αυτόν τον φεμινισμό και την πολιτική ορθότητα, μήπως δεν πρέπει να μιλάμε τόσο πολύ για πούτσους;

Να μιλάμε για πούτσες κι οι φεμινίστριες ήτανε κορόιδα που δεν εκμεταλλευθήκανε την πούτσα – να την πιάσουνε, να τη χαρούνε. Τώρα το καταλάβανε κι αυτές και ξεσαλώνουν! Κατάλαβες, έληξε η υπόθεση, γιατί από τη φύση της η γυναίκα είναι πολύ πιο δυναμική από τους άντρες. Εδώ γινόμαστε εμείς γυναίκες και κάνουμε τους άντρες ό,τι θέλουμε. Φαντάσου να είσαι γυναίκα όμορφη και έξυπνη από τη φύση σου, τι επιτυχίες θα είχες. Οι φεμουνίστριες! Ε, μα πια!

Τώρα πια εσύ ασχολείσαι με τον gay τύπο;

Όχι, μόνο με τον Gay Οδηγό – που κι αυτόν πήγαν να μου τον φάνε! Ασχολήθηκα με τον εαυτό μου τα τρία τελευταία χρόνια. Πάντοτε ασχολιόμουν με τον εαυτό μου, αλλά τώρα ήταν σε εντελώς άλλο επίπεδο, γιατί μέχρι πριν ήμουν εντελώς αβάσταχτη ελαφρότητα κι επιφανειακή. Τώρα συνειδητοποίησα ποιοι είναι οι εχθροί μου οι πραγματικοί. Είχα φανταστικούς εχθρούς. Όταν ξέρεις ότι είσαι μπερδεμένος, δημιουργείς φανταστικούς εχθρούς! Εγώ, τα περισσότερα που έχω πάθει, τα έχω πάθει από τις αδερφές. Από την άλλη, από την Ελλάδα πήρα τα ωραιότερα της παιδιά κι εξακολουθώ. Είναι αχαριστία να μιλάω γι’ αυτά τα πράγματα. Κι είναι αχαριστία, όπως λένε πολλοί ομοφυλόφιλοι, να λένε ότι σήμερα καταπιεζόμαστε. Ναι, υπάρχει καταπίεση, αλλά από ένα σημείο και μετά ευθυνόμαστε οι ίδιοι για την κατάστασή μας.

Με τον γκέι οδηγό δεν φοβάσαι μήπως σε κατηγορήσουν ότι βγάζεις χρήματα από το γκέι κίνημα;

Δηλαδή τι; Η δουλειά μου είναι αυτή – τι «βγάζω χρήματα από αυτό το πράγμα»; Η δουλειά μου είναι. Η Πάολα από αυτά τα πράγματα ζει. Πεζοδρόμιο κάνει, από το γκέι οδηγό θα ζει και μερικές εκδόσεις θα κάνει. Και μακάρι κι από το «Κράξιμο» να έβγαζα λεφτά να το χαιρόμουνα, να είχα τη δυνατότητα να βγάζω περισσότερα «Κράξιμο» και να ζούσα και καλύτερα. Τι θέλουνε δηλαδή; Φυσικά και θα βγάλω λεφτά, δεν τον κάνω για την ψυχή της μάνας μου! Τους βγάζω έναν καλό τουριστικό οδηγό, να μπορούν να περάσουνε καλά και να βγάζω κι εγώ κανένα φράγκο. Δεν είναι κακό.

Μετά το «Κράξιμο» και τον «Gay Οδηγό» τι γίνεται; Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;

Ετοιμάζω κάποιες εκδόσεις. Βλέποντας όλους αυτούς του φελλούς που πραγματικά θέλουνε ξύλο – δεν θέλουν μόνο να τους αγνοείς ή να τους περιφρονήσεις. Διότι ίσως επηρεάσουν αρνητικά ένα ποσοστό νέων παιδιών. Εμείς βγάζαμε τα περιοδικά, διαβάζαμε κάποιον Μπάροουζ, μαθαίναμε για μερικούς ανθρώπους, ανοίγαμε και κανένα βιβλίο. Τώρα δεν μπορείς να έχεις ένα εξώφυλλο τη Ρούλα Κορομηλά και να την έχεις να σου λέει «εγώ δεν δέχομαι τους γκέι». Σαν να λέω «εγώ τα σκυλάκια τα αγαπάω και τα συμπαθώ». Δεν με ενδιαφέρει εμένα να με δεχτεί, με ενδιαφέρει εγώ να τη δεχτώ. Και δεν τη δέχομαι εγώ την κυρία! Τι είναι αυτά, ντροπή τους! Και ευθύνονται και οι μαγαζάτορες. Εγώ θα τα βάλω και με ορισμένους μαγαζάτορες – χέστηκα, μου δώσουν δεν μου δώσουν διαφημίσεις. Ευθύνονται και οι μαγαζάτορες που χρηματοδοτούνε ένα τόσο αισχρό περιοδικό. Ας πάρουνε το Ciao – περισσότερες αδερφές έχει το Ciao και είναι και έγχρωμο, με την τάδε αδερφή, τη δείνα κομμώτρια, γεμάτα αδερφές είναι τα λαϊκά περιοδικά. Θα ξανακυκλοφορήσω και το «Κράξιμο», σε πρώτη φάση όμως ένα τεύχος με τις καλύτερες συνεντεύξεις, με τα καλύτερα κείμενα που δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό.

Και με τα καλύτερα τεκνά;

Κάτσε! Αυτό θα είναι άλλη έκδοση! Να βγάλουμε κι εμείς κανένα φράγκο από τα τεκνά. Τι να κάνουμε, να ζήσουμε όλοι πρέπει. Έτσι δεν είναι;

Κάποιοι θα έλεγαν πως μιλάς τη γλώσσα της προηγούμενης δεκαετίας. Μερικοί έχουν προχωρήσει μπροστά.

Σε τι μπροστά προχωρήσανε; Ποιο ήταν της περασμένης δεκαετίας;

Αυτά που λες, ιδεολογίες, ο Μπάροουζ, τα τεκνά στα πάρκα…

Δεν με δεσμεύει πια καμία ιδεολογία. Είμαι ο πιο καλογαμημένος άνθρωπος στην Αθήνα. Από το σπίτι μου περνάνε τα πιο ωραία τεκνά – κούκλοι – δεν είχα ποτέ προβλήματα, κουκλίτσα ήμουνα, κουκλίτσα είμαι, τσαχπίνα είμαι, θηλυκιά είμαι, σουξέ στο Μεγάλο Πεύκο έχω, τα πιο ωραία τεκνά διαλέγω, κανένα πρόβλημα δεν έχω. Αλλά δεν θέλω να φτύνω ποτέ στο πηγάδι όπου έπινα νερό κι εγώ ήπια νερό και στάθηκα σαν άνθρωπος μέσα απ’ αυτά τα πράγματα που τα θεωρείτε εσείς ντεμοντέ. Αυτό είναι. Προσπαθώ να έχω μια αξιοπρέπεια στη ζωή μου κι αυτό είναι το σημαντικότερο νομίζω.

Πες μας μερικά πράγματα για τους τραβεστί;

Θα πω, γιατί όλοι τους οι ομοφυλόφιλοι έχουν για πρότυπο έναν άντρα, άσχετα αν στην πορεία τα φτιάχνουν με έναν άλλο γκέι. Λοιπόν, οι τραβεστί είναι αυτό που πολλοί θα θέλανε, αλλά τους τρομάζει. Πρώτον, έχουμε μια τρομερή ελευθερία, δεν υπολογίζουμε τίποτα. Δεύτερον, έχουμε ένα φοβερό ερωτισμό και γι’ αυτό μας θέλουν και δεν μας θέλουν, επειδή είναι καταπιεσμένες αδερφές. Αυτό είναι ένας μύθος, που το λένε οι ίδιοι οι ομοφυλόφιλοι, που μισούν τις τραβεστί. Και μη ξεχνάμε ότι οι τραβεστί έχουν μεγαλώσει γενιές αγοριών σ’ αυτή τη χώρα – όπως και μερικοί ημιτραβεστί. Και αυτά τα ξέρετε, τα έχετε ζήσει και τα βλέπετε.

Πάντοτε όμως μια τραβεστί ξεκινάει από μια αδερφή πρώτα;

Ε, ναι! Πώς θα ξεκινήσει; Από μόνος του δεν γίνεται! (γέλια)

Για το επόμενο καλοκαίρι πού μας προτείνεις να πάμε διακοπές;

Το επόμενο καλοκαίρι… Στη Λήμνο, είναι γεμάτο φαντάρια. Βγαίνουνε 50-50, αλλά έτσι δεν κάνεις χαΐρι. Πρέπει να τους πετύχεις μόνους για να κάνεις κάτι.

Τώρα πια οι πιάτσες τραβεστί έχουν αλλάξει. Δουλεύετε με κινητό τηλέφωνο, δεν βγαίνετε τόσο πολύ;

Όχι, όχι, δεν αλλάζει το παραδοσιακό ψωνιστήρι κι ούτε πρόκειται να αλλάξει. Δεν είμαστε τόσο πολύ του τηλεφώνου, θέλουμε να το ψάξουμε, να γυρνάμε, να αλητεύουμε. Τι είναι η Συγγρού; Παζάρι είναι – κατεβαίνεις, τζερτζελές γίνεται κάτω. Απλώς, βγήκανε τα κινητά, εξελίσσεται ο κόσμος… Βάζουμε και αγγελίες, δουλεύουμε και μέσα από αγγελίες.

Έχω την εντύπωση ότι όλοι αυτοί που παίρνουν τηλέφωνο στους τραβεστί θέλουν περισσότερο να γαμηθούν παρά να γαμήσουν…

Γιατί στερείς το δικαίωμα στον άλλο να γαμηθεί; Το να γαμήσεις είναι πολύ εύκολο σήμερα – το να γαμηθείς είναι το δύσκολο! Και το αντικείμενο του πόθου είναι η πούτσα. Κι εκεί είναι η διαφορά ενός γκέι μ’ έναν στρέιτ που πηδιέται: είναι ότι ο γκέι πηδιέται και στο μυαλό ενώ ο στρέιτ με τον κώλο του κάνει μια φορά στις τόσες την καύλα του. Δεν σημαίνει ότι είναι και αδερφή ο άνθρωπος ή ότι είναι γκέι. Θα το κάνει γιατί είναι δικαίωμά του να καυλώνει με το κώλο του!

Βαρδάρι και Θεσσαλονίκη: Για πες μας τις εντυπώσεις σου από επάνω.

Της έτρεφα της Θεσσαλονίκης μεγάλης εκτίμησης, τώρα καθόλου. Τώρα στο Βαρδάρι συχνάζουν όλο κακοί άνθρωποι, μια μαφία. Κατά δεύτερον, και λίγο οι Θεσσαλονικείς είναι σαβουρογάμηδες. Λένε ότι είναι ερωτικοί, γιατί πηγαίνανε μερικές αδερφές τις οποίες δεν τις γαμούσανε στην Αθήνα, τις γαμάγανε στη Θεσσαλονίκη και λέγανε «τι ερωτική που είναι η Θεσσαλονίκη!» Εγώ όταν φτιάχνομαι, κάθομαι μια ώρα στον καθρέφτη, για να βγω κουκλίτσα. Και κατεβαίνω στο Βαρδάρι και βλέπω πως τα ίδια τεκνά που με κάνουνε θεά, να πηγαίνουνε με τον Τάδε ή με την Δείνα… που είναι ό,τι πιο απαράδεκτο από θέμα αισθητικής. Τι να πω εγώ; Όπου βρείτε το βάζετε εσείς οι θεσσαλονικείς. Όχι ότι έχω πρόβλημα να πηγαίνουνε με τον οποιοδήποτε… – να πηγαίνουν, και η καύλα είναι προσωπική υπόθεση – αλλά να κάνουν διακρίσεις. Αυτοί είτε γαϊδούρα είναι είτε Σάρον Στόουν τη γαμάνε. (γέλια). Το να είσαι Σάρον Στόουν και να βλέπεις το άλλον να γαμάει τη γαϊδούρα, ε, σου κακοφαίνεται λιγάκι. Να είσαι δηλαδή σε σχέση με τη γαϊδούρα Σάρον Στόουν. Γι’ αυτοί να μου λείπει η Θεσσαλονίκη. Η αλήθεια δεν είναι;

Δεν ξέρω…

Έλα, καλέ, που δεν ξέρεις!

Ωραία όλα αυτά, αλλά δεν νιώθω γυναίκα όταν πάω με έναν άνδρα – και αντίστροφα.

Είναι απαραίτητο; Όχι, απλώς υπάρχει ένα μπέρδεμα. Είναι ότι δεν είναι θέμα να είσαι ομοφυλόφιλος για να γίνεις τραβεστί, είναι τι είδους σεξουαλικότητα έχεις σαν άνθρωπος. Όταν είσαι 18 και σ’ αρέσουν οι πενηντάρηδες τα πας μια χαρά – θα βρεις δυο τρεις κυρίους πενηντάρηδες και θα ’σαι μια χαρά. Ξέρω γκέι παιδιά που τα έχουν με πολύ μεγαλύτερους. Επίσης άλλα παιδιά που δεν έχουν τη σεξομανία που έχω εγώ. Εμένα μ’ αρέσουν τα στρέιτ αγοράκια, μ’ αρέσουν οι φαντάροι, μ’ αρέσει η πούτσα, μ’ αρέσουν τα τεκνά. Πώς θα τα πάρω τα τεκνά; Με το να είμαι δημόσιος υπάλληλος; Με το να είμαι τραβεστί. Είναι θέμα καύλας, είναι πώς καυλώνεις εσύ. Δεν σου λέω να γίνουν όλοι τραβεστί για να γαμιούνται – αν είναι δυνατόν! Είναι τι σεξουαλικότητα και τι απαιτήσεις έχεις εσύ από τη ζωή σου. Εμένα μ’ αρέσουν να μ’ έχουν θεά τα τεκνάκια, τι να κάνω; Θέλω να πηγαίνω στα στρατόπεδα, να με βλέπουν στις πιάτσες. Νιώθω μεγάλη ηδονή να βλέπω καυλωμένα τα αγοράκια γύρω μου – αυτά μ’ αρέσουν. Και δεύτερον, δεν νομίζω να είμαι και πολύ θηλυκό. Δεν ξέρουν ότι έχουμε πούτσα τα αγοράκια; Τι ξέρουν ότι είμαστε, γυναίκες; Τόσα τεκνά που παίρνω δεν έχουν τις μουνάρες δίπλα τους; Έρχονται όμως μαζί σου για να έχουν μια συγκεκριμένη σεξουαλικότητα, μια διαφορετική καύλα μαζί σου. Αν ήθελα να γίνω παπάς δεν θα γινόμουν τραβεστί.