Είχα διαβάσει κάποτε ένα pulp fiction που ονομαζόταν “The Fog”. Συνοπτικά, μια μυστηριώδης ομίχλη κατέκλυσε μια επαρχιακή εγγλέζικη πόλη οδηγώντας τους κατοίκους σε φρενίτιδα: αφού αρχικά βγήκαν γυμνοί στους δρόμους, άρχισαν να κάνουν αχαλίνωτο σεξ μεταξύ τους (είχε και γκέι σκηνές για να ενταθεί η ανωμαλία) με αρκετά βίαιο τρόπο, ο οποίος ξέφυγε τελείως και ξεκίνησαν να αλληλοσκοτώνονται. Όταν ήρθε ο στρατός δεν είχε μείνει ρουθούνι.
Λέγεται οτι το SciFi μπορεί να είναι ένα πολύ συντηρητικό genre, αλλά για τον λόγο αυτό και άκρως διασκεδαστικό. Θα ήθελα πάρα πολύ τη συνταγή αυτής της ομίχλης, για αρχή, γιατί λίγα πράγματα μπορείς να κάνεις μόνο με τα χέρια πριν σε πιάσουν. Αυτό που έμαθα στο νοσοκομείο είναι πως
α) Όποιος κάνει πολύ παράξενες σκέψεις και, ακόμα χειρότερα, πράξεις, ρισκάρει να τον φέρουν πακέτο οι μπάτσοι. Ένα βράδυ ήρθαν 4 φορές για να μας φέρουν 4 άτομα
β) True to its definition, δεν υπάρχει ελπίδα συνεννόησης στο πεδίο της ψύχωσης. Δεν βρήκα κανέναν από τους φανταστικούς μου φίλους και πολύ περισσότερο συνεργούς, ούτε τον σκοτεινό αφέντη Βολντεμορντ, μόνο βλακεία (όπως βλάκας ήμουν κι εγώ για τους άλλους)
γ) Χρειάζεται χρόνος για να ανανήψεις από την εμπειρία του νοσοκομείου και τα φάρμακα και να ξαναέρθεις σε επαφή με τις δυνάμεις σου. Σίγουρα είναι μια περίοδος πένθους και θλίψης.
δ) Μια αγαπημένη σκηνή του Foucault, μια σκηνή που έχει παραφράσει πολλές φορές, είναι αυτή που σε ένα φρενοκομείο ο παραληρητικός ασθενής (ξυλουργός στη ζωή του) υποβάλλεται σε παγωμένα ντους ώστε να αποσπαθεί η ομολογία του ότι ναι, όντως είναι τρελός. Φυσικά τώρα δεν υπάρχουν παγωμένα ντους, αλλά η διαδικασία του medication time και το ανοιγμα του στόματος μετά συνιστά ένα είδος ομολογίας, μιας συναίνεσης (βίαιης ενδεχομένως) σε μια διαδικασία αλλά και σε μια θεωρία που μας ήθελε όλους τρελούς (και για δέσιμο, είχε πάρα πολλούς δεμένους και πρώην δεμένους). Αυτή η έννοια της ομολογίας είναι κεντρική στο Φουκωικό έργο και κομβική σε σχέση με την έννοια της εξουσίας, αξίζει να εξοικειωθεί κανείς μαζί της διαβάζοντας λ.χ. την Ιστορία της Σεξουαλικότητας
ε) Σε αντίθεση σχεδόν με κάθε σύγχρονο κίνημα psych human rights που ζητά ανθρώπινες συνθήκες, λιγότερες παρενέργειες στα φάρμακα, εναλλακτικές θεραπείες, τι θα γινόταν αν υπερασπιζόμασταν την εμπειρία μας, αν λέγαμε (δανειζόμενοι χωρίς ντροπή από το queer) “Ναι, ρε, είμαστε τρελοί”; (αν και αυτό θα ήταν σε αντίφαση με το είμαστε τέρμα ψυχωσικοί, δηλαδή δεν θα είχαμε επίγνωση ότι υπάρχουν και άλλες αναγνώσεις της πραγματικότητας).
Δεν έχω βρει καλύτερη οπτική πάνω στο ζήτημα αυτό από τον “αντιψυχίατρο” R.D.Laing, ο οποίος προσέγγισε την εμπειρία κάπως λογοτεχνικά (και 60ς counterculture) με γενναίες δόσεις LSD καταλήγοντας να γράψει τα τελευταία πονήματά του υπό ή κοντά στην επίρρειά του. Είναι πλέον δυσδιάκριτο όταν ο Laing μιλά για πράξεις εξέγερσης αν εννοεί πράξεις υπό το καθεστώς της τρέλας ή υπό το καθεστώς ουσιών.
στ) Ερώτημα: τι θα γινόταν αν αντί για παρένθεση (του σαββατοκύριακου ενδεχομένως) η χρήση ουσιών είχε μια παρατεταμένη δράση που θα εμπόδιζε λ.χ. την ομαλή μετάβαση στη δουλειά τη Δευτέρα το πρωί, τη συμβατική επικοινωνία ή συναλλαγή με άλλα άτομα σε χρόνους και τόπους “ακατάλληλους”; Τι θα γινόταν αν οι ουσίες ήταν μια γενική απεργία με τις όποιες συνέπειες (και για εμάς), και τι θα αποκομίζαμε από μια τέτοια εμπειρία; Τι θα γινόταν αν υπήρχε το The Fog? Ακούγεται αυτό σαν “ελευθερία”; Για μένα (εννοώ, απευθύνομαι σε εμένα, δεν προσπαθώ να το εφαρμόσω σε άλλους) η απάντηση είναι εμφατικά καταφατική: έχω κόψει το Solian και έβαλα μέσα Efexor, σε μία βδομάδα θα ανατριχιάζω και πάλι από προστατευτικό θρόισμα των δέντρων που μιλούν.
Και η άποψη του R.D.Laing για όλα αυτά: Μπροστά στην παράνοια
