Βλέπω έναν εφιάλτη. Δύο αδελφές σιαμαίες κόβουν παπαρούνες μέσα σ’ ένα κατακόκκινο λιβάδι. Η μία κόβει λουλούδια για την άλλη, τα φουστάνια τους είναι κι αυτά κατακόκκινα, τρέχουν, είναι ιδρωμένες και γελάνε. Τα μαλλιά τους είναι κατάμαυρα, ανεμίζουν πάνω τους, είναι τόσο μακριά, που σκεπάζουν το λιβάδι και φτάνουν μέχρι τη θάλασσα. “Θα ’θελες να […]
Στο “Ψύχωση” υπάρχει ένα κατεβατό-παραλήρημα όπου η Kane “επιθυμεί”. Με λιγότερες λέξεις, και η Καραπάνου αναφέρεται σε αυτό: Επιθυμίες, επιθυμίες, αν τις αφήσω να βγουν έξω θα με κατασπαράξουν. Είτε πρόκειται για λίγη αγάπη και ζεστασιά της Καραπάνου είτε για τη μακρά λίστα επιθυμιών της Kane, υπάρχει ζήτημα. Ενώ οι δυο τους φαίνεται να μοιράζονται […]
Ο χρόνος μας τελειώνει, μας πιέζει ασφυκτικά η μίζερη κατάσταση μας οδηγεί στην τρέλα οι επιλογές τελειώσανε, το βλέπεις καθαρά, μείνε – σκέψου – πολέμα τους συνέχεια. – Ναυτία, “Προσπάθησε ή ψόφα” Λοιπόν, το δίχως άλλο είναι μια πολύ δύσκολη βραδιά και αυτό το λέω με κάθε βεβαιότητα, εγώ που καυχώμαι ότι τίποτα δεν έχει […]
– Μ’ αγαπάς; τον ρώτησα. – Όσο τίποτα άλλο στον κόσμο. – Μα εσύ δεν αγαπάς τίποτα. – Γι’ αυτό σ’ αγαπώ. Μαργαρίτα Καραπάνου, Rien ne va plus
