Στο “Ψύχωση” υπάρχει ένα κατεβατό-παραλήρημα όπου η Kane “επιθυμεί”. Με λιγότερες λέξεις, και η Καραπάνου αναφέρεται σε αυτό: Επιθυμίες, επιθυμίες, αν τις αφήσω να βγουν έξω θα με κατασπαράξουν. Είτε πρόκειται για λίγη αγάπη και ζεστασιά της Καραπάνου είτε για τη μακρά λίστα επιθυμιών της Kane, υπάρχει ζήτημα. Ενώ οι δυο τους φαίνεται να μοιράζονται τις ίδιες επιθυμίες με τον περισσότερο κόσμο, εντούτοις εκείνες παραμένουν εσαεί ανικανοποίητες — λες και από μία ατυχία δεν τις συναντούν ποτέ ή για κάποια παρεξήγηση δεν τις αναγνωρίζουν ως τέτοιες όταν πέφτουν πάνω τους. Δανειζόμενος από τα ριζοσπατικότερα κομμάτια του αντιψυχ λόγου, η “ατυχία” δεν είναι παρά το υποτιθέμενο βιολογικό υπόβαθρο ή δυσλειτουργία (και τα φάρμακα), η δε “παρεξήγηση” η συνομιλία/ομιλία/εξομολογηση με την ψυχοθεραπευτρια/αναλύτρια. Αντί να κοιτάμε την Kane ή την όποια Καραπάνου και να λέμε τι σου συμβαίνει, η ερώτηση κάτω από τη ριζοσπαστική αυτή θεώρηση θα έπρεπε να είναι τι συμβαίνει ή τι μας συμβαίνει – σε ένα ευρύτερο πολιτισμικό, κοινωνικό, πολιτικό, σχεσιακό επίπεδο. Αν αποχωρήσετε από το “Ψύχωση” “συμπάσχοντας”, “νιώθοντας”, “σε επαφή”, κοιτάζοντας με ένταση τα όσα λέγονται στη σκηνή, συμφωνώντας ασφαλώς και με κάθε ευαισθησία ότι τα ψυχ άτομα δεν είναι τέρατα, παραλείπεται αυτό που ίσως ποτέ δεν λέγεται: Υπάρχουν Τέρατα και τα Τέρατα είστε εσείς.

Διαβάστε επίσης: Συνδιαλεγόμενοι με φωνές