Ανάληψη Ευθύνης
(Max Stirner & Roman Polanksi adaptation)
Ο καθαυτό φόβος έναντι του Θεού έχει κλονιστεί εδώ και πολύ καιρό, κι ένας περισσότερο ή λιγότερο συνειδητός “αθεϊσμός”, αναγνωρίσιμος εξωτερικά από μια διαδεδομένη “εγκατάλειψη της εκκλησίας”, δίνει άθελά του τον τόνο. Αυτό όμως που αφαιρέθηκε από τον Θεό έχει προστεθεί στον άνθρωπο, και η δύναμη της ανθρώπινης ιδιότητας μεγάλωσε ακριβώς στο βαθμό που μειώθηκε η ευσέβεια: ο “άνθρωπος” είναι ο σημερινός Θεός, και ο φόβος έναντι του ανθρώπου πήρε τη θέση του παλιού φόβου έναντι του Θεού. Επειδή όμως ο άνθρωπος αντιπροσωπεύει μόνον ένα άλλο υπέρτατο ον, δεν συνέβη τίποτε άλλο από μια μεταμόρφωση του υπέρτατου όντος, και ο φόβος έναντι του ανθρώπου είναι απλώς μια άλλη μορφή του φόβου έναντι του Θεού.
Οι αθεϊστές μας είναι ευσεβείς άνθρωποι και φαίνεται ότι έχουμε ένα μικρό πρόβλημα: Όσο κι αν ψέλνουν τα σωστά λόγια, ο Σατανάς δεν λέει να εμφανιστεί.
Ποια είναι η εναλλακτική;
(Judith Halberstam adaptation)
Έχουμε όλοι συνηθίσει να συντρίβονται τα όνειρά μας, να συνθλίβονται οι ελπίδες μας και να καταστρέφονται οι ψευδαισθήσεις μας, αλλά τι έρχεται μετά την ελπίδα; Αν η ζωή δεν τελειώνει ΕΔΩ; Ποια είναι η εναλλακτική; Η κυνική παραίτηση από τη μια ή η αφελής αισιοδοξία από την άλλη; Ποια είναι η εναλλακτική, θα ήθελε να μάθει ο Μπομπ Σφουγγαράκης, να δουλεύεις όλη μέρα στον κύριο Καβούρη, ή να σε πιάσουν στα δίχτυα του εμπορευματικού καπιταλισμού στην προσπάθειά σου να δραπετεύσεις;
ΛΟΙΠΟΝ, ποια είναι η εναλλακτική;
Αυτή η απλή ερώτηση, αναγγέλλει ένα πολιτικό σχέδιο.
Παρακαλεί για μια γραμματική της πιθανότητας, και εκφράζει μια βασική επιθυμία να ζήσει τη ζωή αλλιώς.
Αντί απλά να φιλονικούμε για μια επαναξιολόγηση των προτύπων του τύπου «περνάς ή κόβεσαι», η Kουήρ Tέχνη της Aποτυχίας, απογυμνώνει τις έννοιες της επιτυχίας και της αποτυχίας με τις οποίες ζούμε σήμερα.
Υπό συγκεκριμένες συνθήκες το να αποτυγχάνεις, να χάνεις, να ξεχνάς, να μην κάνεις, να μην φτιάχνεις, να μην γίνεσαι, να μην ξέρεις μπορεί στην πραγματικότητα να προσφέρουν πιο δημιουργικούς, πιο συνεργατικούς, πιο ευφάνταστους τρόπους ύπαρξης στον κόσμο. Η αποτυχία είναι κάτι που οι κούηρ κάνουν και πάντα έκαναν εξαιρετικά καλά. Για τους κουήρ, η αποτυχία μπορεί να είναι στυλ, σύμφωνα με τον Κουεντην Κρισπ, ή τρόπος ζωής, σύμφωνα με τον Φουκώ, και έρχεται σε αντίθεση με τα βλοσυρά σενάρια της επιτυχίας που βασίζονται στο «να προσπαθείς, να προσπαθείς, να προσπαθείς, να προσπαθείς και να προσπαθείς ξανά». Αν η επιτυχία απαιτεί τόση προσπάθεια, τότε ίσως η αποτυχία είναι ευκολότερη μακροπρόθεσμα και προσφέρει διαφορετικές επιβραβεύσεις.
Τι είδους επιβραβεύσεις μπορεί να μας προσφέρει η αποτυχία; Ίσως προφανέστερα, η αποτυχία μας επιτρέπει να αποδράσουμε από τις τιμωρητικές νόρμες που συμμορφώνουν την συμπεριφορά και ελέγχουν την ανθρώπινη ανάπτυξη με στόχο να μας παραδώσουν από την ανυπότακτη παιδική ηλικία σε μία εύρυθμη και προβλέψιμη ενηλικίωση.
ΟΧΙ!
Η θετική σκέψη είναι μια «μαζική αυταπάτη» που αναδύεται από τον συνδυασμό του εξαιρετισμού και της επιθυμίας να πιστέψουμε ότι η επιτυχία συμβαίνει σε καλούς ανθρώπους και ότι η αποτυχία είναι μόνο μια συνέπεια μια κακής συμπεριφοράς, παρά συνέπεια βασικών-δομικών καταστάσεων.
Η θετική σκέψη «προσφέρεται» ως
- θεραπεία για τον καρκίνο,
- ένα μονοπάτι για ανείπωτα πλούτη,
- και ως ένας σίγουρος τρόπος για να καταφέρεις την προσωπική σου επιτυχία.
Πράγματι, το να πιστεύεις ότι η επιτυχία εξαρτάται από την συμπεριφορά του καθένα είναι πολύ προτιμότερο για κάποιους από το να αναγνωρίσουν ότι η δικιά τους επιτυχία είναι το αποτέλεσμα της κλίσης της ζυγαριάς της φυλής, της τάξης και του φύλου. Ο καπιταλισμός παράγει την επιτυχία κάποιων ανθρώπων μέσα από την αποτυχία κάποιων άλλων, η ιδεολογία της θετικής σκέψης επιμένει ότι η επιτυχία εξαρτάται μόνο από την σκληρή δουλειά και η αποτυχία είναι πάντα φταίξιμο δικό σου.
Αλλά εμείς ξέρουμε κάτι παραπάνω φυσικά.
Για τους «άπιστους» έξω από την «αίρεση» της θετικής σκέψης , για τους αποτυχημένους και τους λούζερς, για τους γκρινιάρηδες, για τους οξύθυμους κλαψιάρηδες που δεν θέλουν «να έχουν μια καλή μέρα», η πολιτική προσφέρει ένα καλύτερο επεξηγηματικό πλαίσιο από ότι η προσωπική διάθεση. Γι’ αυτούς που σκέφτονται αρνητικά, υπάρχουν ξεκάθαρα πλεονεκτήματα στο να αποτυγχάνεις. Ανακουφισμένος από την υποχρέωση του να χαμογελά, ο «στοχαστής του αρνητικού» μπορεί να χρησιμοποιήσει την εμπειρία της αποτυχίας για να αντιμετωπίσει τις τεράστιες ανισότητες της καθημερινής ζωής.
Από την σκοπιά του φεμινισμού, η αποτυχία συχνά έχει υπάρξει ένα πιο σίγουρο στοίχημα από την επιτυχία. Το να μην επιτυγχάνεις στο να είσαι γυναίκα ή πουσταριό μπορεί να προσφέρει αναπάντεχες ηδονές.
Οι σκιεροί φεμινισμοί παίρνουν την μορφή όχι του να γίνεσαι, να είσαι, να κάνεις, αλλά την μορφή των σκιερών, σκοτεινών τρόπων του να αναιρείς, να ανατρέπεις και να ανατρέπεσαι και να παραβιάζεις.
Ο κύριος Μάικλ Αρντ, που κέρδισε όσκαρ ως σεναριογράφος της ταινίας Little Miss Sunshine, είπε ότι εμπνεύστηκε να γράψει ένα σενάριο όταν άκουσε τον κυβερνήτη της Καλιφόρνια Άρνολντ Σβαρτζενέγκερ να δηλώνει ότι
“Αν υπάρχει κάτι στον κόσμο που απεχθάνομαι, αυτό είναι οι αποτυχημένοι!”
Προφανώς, η ελαφρώς φασιστική θέαση του κόσμου που βλέπει μόνο νικητές και χαμένους, την οποία και προωθεί ο Σβαρτζενέγκερ, έχει συνεισφέρει σε μεγάλο βαθμό στην χρεωκοπία της πολιτείας του, και το Little Miss Sunshine είναι με πολλούς τρόπους το βλέμμα από τα κάτω, η προοπτική του χαμένου σε ένα κόσμο που νοιάζεται μόνο για τους νικητές.
Το Little Miss Sunshine εγκαταλείπει το Δαρβινιστικό ρητό “ας νικήσει η καλύτερη” και ξεδιπλώνει μία νεο-αναρχική πεποίθηση για εκστατικούς χαμένους: “καμία δεν μένει πίσω!”
Η μικρή δυσλειτουργική οικογένεια μπαινοβγαίνει στο κίτρινο αυτοκίνητό της και παραμένει ενωμένη παρόλο που “χτυπήθηκε” στην διαδρομή. Και παρόλο, ή μάλλον εξαιτίας των αποπειρών αυτοκτονίας, της επικείμενης χρεωκοπίας, το θάνατο του πατριάρχη της οικογένειας και τον τελείως άσχετο διαγωνισμό ομορφιάς, ένα νέο είδος αισιοδοξίας γεννιέται.
Όχι μια αισιοδοξία που βασίζεται στην θετική σκέψη για να εξηγήσει την κοινωνική συνθήκη, ούτε μια αισιοδοξία που επιμένει στην θετική όψη των πραγμάτων με οποιοδήποτε κόστος. Μάλλον αυτή είναι μια μικρή ηλιαχτίδα φωτός που παράγει σκιά και φως στην ίδια ποσότητα και ξέρει ότι
το νόημα της μιας εξαρτάται πάντα από το νόημα της άλλης.
Με λένε αποτυχημένο γιο
Αποτυχημένο παντού σαν φαντάρο
Λιποτάχτη
Αποτυχημένο σαν πούστη
Περιφερόμενη μιζέρια κι αυτοκαταστροφή
Κοντολογίς, για να χρησιμοποιήσω λόγια άλλου, ότι είμαι για τον πούτσο
Είχα πολλά ονόματα στη ζωή μου,
αλλά απόψε είμαι η Κυρία Μικρή Ηλιαχτίδα
Έχω ένα μήνυμα σε όσους είπανε,
και ισχυρίζομαι εδώ ότι ήταν πάντα αυτοί οι Αυτοί Άντρες μ αρχίδια σε σώμα και ψυχή
Έχω ένα μήνυμα σε όσους είπανε,
Είσαι θεόμουρλη ρε! Για τα κάγκελα είσαι!
Για το ψυχιατρείο είσαι, μωρή!
Με λένε Κυρία Μικρή Ηλιαχτίδα και έχω ένα μήνυμα για αυτούς, για τον Σβαρτζενέγκερ και το ψυχιατρείο:
ΜΟΛΙΣ ΒΓΗΚΑ.
Responsibility Claim
(Max Stirner & Roman Polanksi adaptation)
The fear of God in the proper sense was shaken long ago, and a more or less conscious “atheism”, externally recognizable by a widespread “unchurchliness”, has involuntarily become the mode. But what was taken from God has been superadded to man, and the power of humanity grew greater in just the degree that that of piety lost weight: “Man” is the God of today, and fear of man has taken the place of the old fear of God. But, because man represents only another Supreme Being, nothing in fact has taken place but a metamorphosis in the Supreme Being, and the fear of man is merely an altered form of the fear of God.
Our atheists are pious people and it seems we have a little problem: No matter how hard they chant the right words, Satan insists not to appear.
What’s the alternative?
(Judith Halberstam adaptation)
We are all used to having our dreams crushed, our hopes smashed, our illusions shattered, but what comes after hope? If life does not end here? What’s the alternative? The cynical resignation on the one hand and naïve optimism on the other? What’s the alternative, SpongeBob wants to know, to working all day for Mr. Krabs, or being captured in the net of commodity capitalism while trying to escape?
So, what is the alternative?
This simple question announces a political project.
Begs for a grammar of possibility and expresses a basic desire to live life otherwise.
Rather than arguing for a reevaluation of the standard of passing and failing, The Queer Art of Failure dismantles the logics of success and failure with which we currently live.
Under certain circumstances failing, losing, forgetting, unmaking, undoing, unbecoming, not knowing may in fact offer more creative, more cooperative, more surprising ways of being in the world. Failing is something queers do and have always done exceptionally well; for queers failure can be a style, to cite Quentin Crisp, or a way of life, to cite Foucault, and it can stand in contrast to the grim scenarios of success that depend upon “trying and trying and trying and trying and trying again.” If fact if success requires so much effort, then maybe failure is easier in the long run and offers different rewards.
What kinds of reward can failure offers us? Perhaps most obviously, failure allows us to escape the punishing norms that discipline behavior and manage human development with the goal of delivering us from unruly childhoods to orderly and predictable adulthoods.
NO!
Positive thinking is a “mass delusion” that emerges out of a combination of exceptionalism and desire to believe that success happens to good people and failure is just a consequence of bad attitude rather than structural conditions.
Positive thinking is offered as
- A cure for cancer
- A path to untold riches
- And a surefire way to engineer your own success
Indeed believing tha success depends upon one’s attitude is far preferable than recognizing that their success is the outcome of the titled scales of race, class and gender. Capitalism produces some people’s success through other people’s failures, the ideology of positive thinking insists that success depends only upon hard working hard and failure is always of your own doing.
We know better of course.
For the nonbelievers outside the cult of positive thinking, however, the failures and losers, the grouchy, irritable whiners who do not want to “have a nice day”, politics offers a better explanatory framework than personal disposition. For these negative thinkers, there are definite advantages to failing. Relieved of the obligation to keep smiling, the negative thinker can use the experience of failure to confront the gross inequalities of everyday life.
From the perspective of feminism, failure has often been a better bet than success. Not succeeding in womanhood or faggotry can offers unexpected pleasures.
Shadow feminisms take the form not of becoming, being and doing but of shady, murky modes of undoing, unbecoming and violating.
Mr. Michael Arndt, who won an Oscar as the scriptwriter for the film Little Miss Sunshine, said that he was inspired to write the script after hearing Governor Arnold Schwarzenegger of California declare,
“If there is only one thing in this world that I despise, it’s losers!”
Obviously the faintly fascistic worldview of winners and losers that Schwarzenegger promotes has contributed in large part to the bankrupting of his state, and Little Miss Sunshine is in many ways a view from below, the perspective of the loser in a world that is interested only in winners.
Little Miss Sunshine relinquishes the Darwinian motto of winners, “May the best girl win”, and cleaves to a neo-anarchistic credo of ecstatic losers: “No one gets left behind!”
The dysfuctional little family jumps in and out of its battered yellow VW and holds together despite being bruised and abused along the way. And despite or perhaps because of the suicide attempts, the impeding bankruptcy, the death of the family patriarch, and the ultimate irrelevancy of the beaut contest, a new kind of optimism is born.
Not an optimism that relies on positive thinking as an explanatory engine for social order, nor one that insists upon the bright side at all costs; rather this is a little ray of sunshine that produces shade and light in equal measure and knows that
the meaning of one always depends upon the meaning of the other.
The call me a failure of a son
A failure everywhere as a soldier
A quitter
A failure as a faggot
A wandering misery and self-destruction
In short, to use other words, a total crap
I used to have many names in my life
but tonight I am Miss Little Sunshine
I have a message to those who told,
and I am claiming here that always those were Men with balls, literally and metaphorically,
I have a message to those who told
You are nuts! You are crazy!
Your place is in the madhouse!
My name is Miss Little Sunshine and I have a message for those, for Schwarzenegger and for the psychiatric hospital.
JUST GOT OUT.