Είναι ένα αγόρι που του μιλάω πολύ, ένα αγόρι που χρειάζομαι ενενήντα φωτογραφίες για να του εξηγήσω, ένα αγόρι που προσέχει τι λέω αλλά δεν με κοιτά στα μάτια εκείνη την ώρα. Στρίβει τσιγάρο και δεν λέει τίποτα. Μου έρχεται να τον αγκαλιάσω, φυσικά, πάντα εγώ αγκαλιάζω αλλά μου έρχεται για πρώτη φορά να γείρω […]
Το 2009, ο Αμερικανός πολιτικός επιστήμονας Τζέιμς Μαρτέλ δημοσίευσε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο με τον τίτλο «Οι δημόσιες συνωμοσίες του Μακιαβέλλι». Το άρθρο αυτό, (που κατά καιρούς σκεφτόμουν να μεταφράσω αλλά δεν τα κατάφερα ακόμα· ελπίζω κάποτε να βρω το χρόνο), επικεντρωνόταν όχι στο καθαυτό, με στενή έννοια πολιτικό έργο του Μακιαβέλλι, αλλά στα λιγότερο […]
Ντ. Χριστιανόπουλος
Άρχισα να ακούω αναγκαστικά The Clash όταν άρχισα να κάνω παρέα με τον μικρότερο αδερφό του πάνκη του χωριού, δηλαδή με μια μικρογραφία του Paul Simonon στα πολύ νιάτα του εκεί κάπου στα καπνοχώραφα των Σερρών. Θυμήθηκα κι αυτήν την επιθυμία διότι μάλλον έχει έρθει η στιγμή που έρχεται σε πολλούς ανθρώπους, η στιγμή που […]
Την πρώτη φορά που είδα την Diamanda Galas ήταν το 1991-2 πρωτοετής στο πανεπιστήμιο. Η συναυλία ήταν στον Μύλο, αλλά ο συναυλιακός χώρος είχε μια πρωτοτυπία: ήταν γεμάτος στρογυλά τραπεζάκια που θα καθόσουν και θα έπινες το ποτό σου. ΠΑΜΕ ΚΑΛΑ; Ανέβηκα επάνω στο πατάρι, κι εκεί τα ίδια. Κι έτσι αποφάσισα ότι το μόνο […]
“Για Πάντα στο Σκοτάδι”, μια performance για τα 6 χρόνια Μωβ Καφενείο. 30.05.2015 κατάληψη Φάμπρικα Υφανέτ.
Τον Μάρτιο του 2007 κυκλοφόρησε στην Ελλάδα η πλέον οριστική βιογραφία του Morrissey από τον Mark Simpson, σε εκπληκτική μετάφραση του Λύο Καλοβυρνά. Ο Σίμψον γράφει με τόση άνεση και χάρη που οι περισσότεροι συνάδελφοί του καλά θα έκαναν να πετάξουν τους φορητούς τους στον σκουπιδοτενεκέ και να βάλουν τα κλάματα. Independent on Sunday Κερδίζοντας […]
Ομάδα Πρωτοβουλίας Ομοφυλόφιλων Θεσσαλονίκης, Θεσσαλονίκη, 1997, στέκι Ιατρικής. “Πηγαίνω θέατρο για να δω τον εαυτό μου πάνω στη σκηνή (…) τέτοιον που δεν θα μπορέσω – ή δεν θα τολμήσω – να τον δω ή να τον ονειρευτώ, και που ωστόσο ξέρω πως έτσι είναι”, γράφει μεταξύ άλλων ο Ζενέ στο κείμενό του “Πώς παίζονται […]
Όταν ήμουν παιδί, ευχόμουν να ήμουν το slaveboy ενός χαριτωμένου γιου στην ηλικία μου πλούσιων αφεντικών σκλάβων στην αρχαία Ρώμη. Η ζωή και το σώμα μου θα ήταν άρρηκτα δεμένα με τις διαθέσεις του. Θα κοιμόμουν ανάμεσα στα πόδια του σαν το σκυλί. Θα γινόμουν η ζωντανή τουαλέτα του και θα ξυπνούσα στο μέσον της […]
