Οπότε, γιατί τραγουδά τόσο παράξενα; Δείχνει ουσιαστικά φυσιολογικός. Υπάρχει στην πραγματικότητα κάτι στραβό επάνω του; Θα μπορούσε να υπάρχει κάποια σύνδεση, οποιουδήποτε είδους, μεταξύ του να είσαι γκέι και της “αμφισημίας της φωνής που θολώνει τις διακρίσεις μεταξύ των φύλων (gender-blurring)” – ή με το γεγονός ότι “όταν ξεκινά να τραγουδά, η alto φωνή του έχει μια τρυφερή ομορφιά που φαντάζει κλασικά γυναικεία”; Είναι ο Dianiels μια αδερφάρα (big queen), μια πούστρα (fairy), ένα γκέι κλισέ εν τέλει;

Παρά τον κόπο στον οποίο μπαίνει ο Tommasini για να γκρεμίσει αυτά τα ίδια στερεότυπα, δίνοντας έμφαση με τέτοια ένταση και πάθος στην αρρενωπότητα του Daniels, τη σωματική ρώμη, τους τετράγωνους ώμους, την αρρενωπή αυτοπεποίθηση και (πραγματικά, έπρεπε να φτάσει ως κι εκεί;) το πάθος του για τα ομαδικά αθλήματα, συνεχίζει να μην μπορεί να αντισταθεί στο να εμπορεύεται όλα τα συνήθη σημαίνοντα της gayness, όλες αυτές τις χιλιοειπωμένες εξισώσεις της ομοφυλοφιλίας με την έμφυλη παρέκκλιση, τη θηλυπρέπεια και την έλλειψη αρρενωπότητας, επικαλούμενος οτιδήποτε από “αμφισημία” μέχρι το “gender-blurring” μέχρι τον ανδρογυνισμό μέχρι τον ευνουχισμό μέχρι τη θηλυκότητα. Ξεκάθαρα δεν είμαστε τόσο πολύ απομακρυσμένοι από τον αρχαίο συσχετισμό της ομοφυλοφιλίας με την αντιστροφή φύλου και την ψυχολογική παρέκκλιση τελικά, ακόμα κι αν ο Tommasini είναι προσεκτικός στο τέλος να αποστραγγίσει αυτά τα γκέι σημαίνοντα από κάθε σημασία. “Για τον κύριο Daniels, ο τρόπος που τραγουδά βγαίνει τελείως φυσικά”, τονίζει ο Tommasini, αν και την στιγμή που κάνει αυτή την παρατήρηση είναι μάλλον υπερβολικά αργά για επιστροφή στην αθώα φυσικότητα – υπερβολικά αργά για να ξαναμπεί το queer τζίνι στο λυχνάρι της γκέι κανονικότητας.

Εντούτοις, ο σκοπός πίσω από την καθυστερημένη επιμονή του Tommasini για την αίσθηση που έχει ο Daniels για την δική του τέλεια φυσικότητα (κατακτημένη σκληρά, κατά παραδοχή, μετά από χρόνια ψυχοθεραπείας) είναι να εξορκίσει όλα εκείνα τα μακάβρια φαντάσματα της γκέι ψυχοπαθολογίας και έμφυλης παρέκκλισης τα οποία η ίδια η άβολη εμμονή του Tommasini με την queer μουσική περσόνα του Daniels είχει καλέσει να εμφανιστούν αρχικά. Αυτό που θέλει να πει ο Tommasini είναι ότι ο Daniels μπορεί να είναι ασυνήθιστος, αλλά παρακαλώ μην καταλήξετε στο ότι είναι διεστραμμένος. Όχι, γεννήθηκε έτσι (he was born this way), και – για εκείνον, τουλάχιστον – το να τραγουδά σαν γυναίκα είναι φυσιολογικό. Τελεία και παύλα. Παρόλο που “Ο κ. Daniels γνωρίζει ότι στην περίπτωσή του [το έμφυλα παρεκκλίνον τραγούδι του] αντηχεί με μεγαλύτερο βάθος” εξαιτίας του γεγονότος ότι είναι γκέι, αυτή η αντήχηση γρήγορα αποστερείται από τον Tommasini κάθε δυνατής, εεμ, αντήχησης. “Παρόλο που αναγνωρίζει ότι μια ανδρόγυνη ποιότητα είναι σύμφυτη με τη φωνή του κόντρα τενόρου, ο κ. Daniels είπε ότι δεν το σκέφτεται αυτό”.

Και πράγματι δεν το σκέφτεται, τουλάχιστον κρίνοντας από τα αποσπάσματα του λόγου του στο άρθρο του Tommasini. Ο Daniels παραδέχεται ότι η πρακτική του να ερμηνεύει το γυναικείο φωνητικό ρεπερτόριο χωρίς να αλλάζει το φύλο στις αντωνυμίες στα κείμενα των τραγουδιών που ερμηνεύει είναι κάτι που θα ήταν λιγότερο πιθανό να κάνει ένας ετεροφυλόφιλος ερμηνευτής – αλλά αυτά απλά δείχνει να σημαίνει ότι το μόνο πράγμα γύρω από την gayness που μετρά γι’ αυτόν είναι η σεξουαλική επιλογή αντικειμένου, η κατεύθυνση της ερωτικής επιθυμίας, η ομοφυλοφιλική εστίασή της, η ανδρικότητα του ανδρικού αντικειμένου του έρωτα. Δεν πρόκειται, προφανώς, για ένα ερώτημα συναίσθησης, ή συναισθήματος, ή ταύτισης, ή ηδονής, ή υποκειμενικής τοποθέτησης, ή έμφυλης παραφωνίας, πόσο μάλλον μια σχέτισης με τη θηλυκότητα. Δεν πρόκειται καν για ζήτημα πολιτισμικής πρακτικής. Το γεγονός ότι ο Daniels ήταν ένας γκέι ερμηνευτής πριν γίνει επαγγελματίας κόντρα τενόρος, ή ότι διεκδίκησε μια δημόσια γκέι ταυτότητα γινόμενος κόντρα τενόρος, δεν παρέχει καμία απολύτως πληροφορία για οποιαδήποτε πιθανή σχέση μεταξύ της φωνής του, της ερμηνείας του και της gayness του, και δεν φωτίζει τις συνδέσεις μεταξύ μουσικότητας και σεξουαλικότητας.

Το να τραγουδά γυναικείο φωνητικό ρεπερτόριο δεν είναι περισσότερο ενδεικτικό για την υποκειμενικότητα του Daniels, εν τέλει, από το να παίζει μπάσκετ: και τα δύο είναι απλά διασκεδαστικές δραστηριότητες που στο τέλος δεν μας λένε τίποτα για το άτομο που τις εκτελεί. Και, τέλος πάντων, “η πραγματικότητα στο θέατρο…δεν είναι ποτέ κυριολεκτική”, λέει ο Daniels. Καμία απορία, λοιπόν, που ο Tommasini υποδεικνύει στην πρώτη αράδα του άρθρου του ότι “ο David Daniels μισεί τον όρο ‘falsetto’”.