Είδα ένα όνειρο. Ήμουν σε ένα μικρό δωμάτιο, άδειο, με ένα άσπρο νοσοκομειακό κρεβάτι. Και στο κρεβατι πάνω ήμουν εγώ και υπέφερα, υπέφερα, υπέφερα, δεν άντεχα. Γύρω όρθιες μαύρες σκιές που μιλούσαν μεταξύ τους. Δεν αναγνώρισα πρόσωπα αλλά ήξερα ότι ήσασταν ΕΣΕΙΣ, καταλαβαίνετε ποιες. Δεν με δώσατε νερό, δεν με χαϊδέψατε, δεν μου μιλήσατε αλλά ήσασταν εκεί. Και ήμουν καλά.
Και μετά μπούκαρε μέσα η μάνα κι ο πατέρας μου. Κι η μάνα έπιασε το αδύναμο χεράκι μου και έκλαψα επιτέλους, και ένα κύμα σαν μορφίνη ξεχύθηκε από το χέρι της στο δικό μου και σώπασα επιτέλους. Ακαριαία ανακούφιση. Στοργή, ασφάλεια, ησυχασα…
“Φύγετε τώρα, θα τον αναλάβουμε εμείς”. Και με άγγιζαν, με έβαζαν βρεγμένο πανί στο κούτελο, δεν έφευγαν από δίπλα μου. Μέχρι που πήγα να σηκωθώ, θέλω να σηκωθώ, θέλω να φύγω από αυτό το γαμημένο κρεβάτι, πνίγομαι…
Και το στοργικό χέρι με έσπρωξε αποφασιστικά κάτω και με κάρφωσε στο στρώμα. “Είσαι πολύ άρρωστος, θα σε φροντίσουμε εμείς. Είσαι πολύ άρρωστος”.
Σ’ αυτά που βγήκαν από το What Queer Fest έχει μια πρόταση που λέει κάτι σαν: κι αυτή η γαμημένη πυρηνική οικογένεια, η αφόρητη έλξη που εξασκεί…
ΑΥΤΟ ΕΤΣΟΥΞΕ. ΤΣΟΥΖΕΙ, E;