Ο πιο όμορφος πάνκης όλου του κόσμου ήταν στη συναυλία ναυτία στο βιολογικό κάποιον μακρινό σεπτέμβρη των 90ς. Είχε πέσει στα γόνατα και είχε καρφώσει το κούτελο στο τσιμέντο, προσκυνημένος, τελείως εκτεθειμένος και ευάλωτος κυριολεκτικά και συμβολικά. Ήταν τελείως κόκαλο, ακίνητος, και δεν έδινε πολλά σημεία ζωής. Δεν ξέρω πως θα ήταν sober και δεν με νοιάζει αυτή η σύγκριση, γιατί oι sober καταστάσεις δεν με ενδιαφέρουν. Έκατσα δίπλα του, φυσικά, πάντα μόνος ήμουν και πάντα δίπλα σε τέτοιους πανέμορφους μόνους άραζα. Ναι, αλλά τελικά γαμήθηκες; Λοιπόν, έχω στήσει κώλο σε πάρα πολλές πούτσες και ενδεχομένως αυτό να είναι και γαμώ, αλλά ποτέ δεν κατάφερα εντελώς να γυρνάω πλάτη και να στήνω κώλο σε ολόκληρο το σύμπαν. Είναι ο ήρωάς μου και τον σκέφτομαι συχνά-πυκνά με πόθο τα τελευταία 20 χρόνια. Ω, ναι. Όπως είπα, μπορεί να ήταν ένας ακόμη μαλάκας όταν θα ξενέρωνε, αλλά ποιος είπε ότι θέλω ξενέρωτες καταστάσεις. Λοιπόν, ούτε ερωτευτήκαμε, ούτε φασωθήκαμε, ούτε με γάμησε στεγνά, αλλά μου έμαθε ένα μάθημα. Και ισχυρίζομαι ότι αυτό το μάθημα είναι προϊόν της διασταύρωσης μιας ενδεχόμενης ματσίλας, καγκουριάς, σεξισμού, απελπισίας, μοναξιάς, τρυφερής βουτιάς στο κενό και των δικών μου προβολών επάνω του επίσης.
Λένε ότι τον Παζολίνι δεν τον σκότωσε ένας αλήτης αλλά ήταν συνωμοσία των τάδε και των δείνα. Δεν συνυπογράφω αυτή την θεωρία. Πάντοτε πίστευα ότι το “Εγώ ο Πιέρ Πάολο στα χέρια του αγγέλου μου” (ή του δήμιου μου) είναι από τις ομορφότερες φράσεις που έχουν ειπωθεί. Το πανκ χωρίς τους πάνκηδες μπορεί να είναι ενδιαφέρον, συναρπαστικό, λιγότερο σεξιστικό, πιο πρωτότυπο επιτέλους, πιο θορυβώδες ή επιθετικό, πιο εμπλουτισμένο, αλλά το φετίχ απαιτεί αιώνια επανάληψη, το φετίχ είναι αυστηρό στις προδιαγραφές του, το φετίχ προστάζει ότι ο δήμιος κι ο άγγελος δεν διαχωρίζονται, συναντώνται στο ίδιο πρόσωπο, το φετίχ προστάζει ότι η ηδονή βρίσκεται μέσα στη διαρκή ακύρωση. Δεν τρέφω καμία εκτίμηση σε όσους κρεμάνε χωρίς τύψεις το τζάκετ με τα καρφιά και συνεχίζουν τη γαμάτη, γεμάτη piercing, ζωούλα τους.
Η Σόνια λοιπόν από τους ναυτία απαγόρευε το pogo στις συναυλίες τους, γιατί ήταν σεξιστικό κι από μια άποψη είχε φυσικά δίκιο. Αλλά η θλιβερή, για ορισμένους και από κάποια στιγμή και για μένα, αλήθεια ήταν ότι τίποτα δεν με έφτιαχνε περισσότερο από το body contact μέσα από το ritual του ξύλου, των σπρωξιμάτων, των καλαμιών και των καβαλημάτων. Αξιολύπητο; Αυτή είναι μια λέξη της στρέητ ή της gay liberation κανονικότητας. Και παρόλο που στρατηγικά μπορεί να λέω οτι είμαι το γράμμα G στο οικείο αρτικόλεξο, δεν υπήρξε ούτε μία φόρά που να με έπιασαν και να με είπαν identify yourself και να μην γάβγισα αυθόρμητα και με τις κόρες των ματιών διεσταλμένες από έξαψη, “πούστης”. Ελάχιστες έως σχεδόν μηδέν φορές έγινε κάτι σεξουαλικό και όποιος έχει ερωτήματα και ανησυχίες για ύπαρξη αμοιβαίων ή ομόλογων συναισθημάτων, μάλλον δεν έχει ιδέα για το συντριβάνι ψυχικών καταστάσεων που αναβλύζει από την πηγή του anonymous sex. Κοντολογίς πάνκ χωρίς τους πανκς, δεν είναι πανκ. Μπορεί να είναι οτιδήποτε υπέροχο άλλο, αλλά δεν είναι αυτό που περιέγραψα.
Έζησα σε μια εποχή όπου χρειάστηκε να μεταφράσω τη λέξη “homophobia” από τα αγγλικά και απλά δεν υπήρχε ελληνικό δόκιμο αντίστοιχο στο λεξιλόγιο. Αποφάσισα ότι “ομοφυλοφοβία” είναι το σωστό. Αλλά τώρα ξέρουμε τη μετάφραση, τώρα ξέρουμε το visibility αλλά αυτό που βολικά δεν ξέρουμε είναι η παράδοξη ρήση του foucault ότι visibility ισούται και με παράδοση στον έλεγχο.
Και αυτό θα μπορούσε, ειπωμένο ανάποδα, να είναι ένας καλός ορισμός του underground. Ή μια συζήτηση αν η γκέι ταυτότητα είναι πηγή δυστυχίας.