Αγαπητό περιοδικό,http://www.10percent.gr/old/issues/200410/14.html

Πριν λίγες μέρες μου απαγορεύτηκε η είσοδος σε ένα cafe-bar της πόλης μας (Θεσσαλονίκη) το Pasta Flora Darling. Αρνήθηκαν να εξυπηρετήσουν εμένα και την παρέα μου, προβάλλοντας τη φτηνή και ανυπόστατη δικαιολογία ότι όλα τα τραπέζια ήταν ρεζερβέ. Όταν ζήτησα από τον ιδιοκτήτη το λόγο που δεν με εξυπηρετούν, αφού υπήρχαν ελεύθερα τραπέζια, έμαθα ότι ο λόγος ήταν η σεξουαλική μου ιδιαιτερότητα! Μου δήλωσε δε, ότι βαρέθηκε τους gay γιατί τον έπνιξαν και ότι θέλει να αλλάξει στυλ. ‘Όταν άνοιξε αυτό το μαγαζί διαφημίστηκε σαν gay friendly, η διακόσμησή και η αισθητική ήταν καθαρά gay και το γεγονός ότι οι ιδιοκτήτες του ήταν θετικοί προς τους gay συνετέλεσε στη γρήγορη άνοδο του μαγαζιού. Όλοι εμείς τρέξαμε να στηρίξουμε το μαγαζί, αλλά τώρα που αυτό έγινε γνωστό είμαστε ανεπιθύμητοι. Απίστευτο για την πόλη μας! Η συμπεριφορά αυτή αποτελεί φοβερό ρατσισμό, που δεν συναντά κανείς πουθενά, ούτε καν στα straight μαγαζιά. Επιπλέον συνιστά παράνομη πράξη, κολάσιμη από το νόμο. Είναι λυπηρό και απαράδεκτο να συμβαίνουν τέτοια πράγματα στην πόλη μας, που δείχνουν ότι αντί να προχωράμε μπροστά, πάμε πίσω στην εποχή των εβραίων και των μαύρων!

Με φιλικούς χαιρετισμούς

Τ.Μ.

 

Thessaloniki Pride – ΗΟΜΟphonia

Επειδή ορισμένοι καταπίνουν την κάμηλον( χορηγία αμερικανικού προξενείου) και διυλίζουν τον κώνωπα,δημοσιεύουμε την επιστολή του ιδιοκτήτη του Pasta flora Δημήτρη Μίκου.
Θεωρούμε και δίκαιο ν ακουστεί και η άλλη πλευρά….

“Το Thessaloniki Pride δεν ανήκει σε μεμονωμένα άτομα ή ομάδες… είναι μια συλλογικότητα πολύ μεγαλύτερη με υψηλούς στόχους και διεκδικήσεις για θεμελιώδη ζητήματα που αφορούν όλη την κοινωνία και που θα έπρεπε να είναι πάνω από μικροδιαφορές και αντιπαλότητες… το Pastaflora darling! σέβεται και τιμά τις χιλιάδες των θαμμώνων που επί σειρά πολλών ετών το στήριξαν και το στηρίζουν με την παρουσία τους… προτάξαμε από νωρίς το δικαίωμα για αυτοπροσδιορισμό και αντιμετωπίσαμε με σεβασμό τον σεξουαλικό προσανατολισμό των θαμμώνων μας, τον οποίο όμως ουδέποτε θελήσαμε να εκμεταλλευτούμε εμπορικά, γι αυτό και αρνηθήκαμε να μπούμε κάτω από ταμπέλες και κατηγοριοποιήσεις… υποστηρίζουμε με την παρουσία μας το Pride από τον πρώτο χρόνο της διοργάνωσής του, γιατί πιστεύουμε ότι μπορεί να οδηγήσει σε μια πιο ελεύθερη κοινωνία και αποφασίσαμε να δείξουμε και έμπρακτα την υποστήριξή μας με τη συγκεκριμένη χορηγεία… ενημερωτικά, να επισημανθεί ότι το κείμενο του Γιώργου Τσιτιρίδη, που σκόπιμα και παραπλανητικά ποσταρίστηκε χωρίς ημερομηνία σαν να αφορά κάτι που έγινε “πριν λίγες μέρες”, έχει γραφεί και δημοσιευτεί πριν από δέκα ( 10 ) χρόνια…” ο ιδιοκτήτης του καφέ μπαρ Pastaflora darling! Δημήτρης Μίκος

Προσωπική απάντηση στην Homophonia σε σχέση με τη χορηγία του ιδιοκτήτη του Πάστα Φλόρα στο πράηντ

Α. ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΕΣ.

Πολύ πέρα από τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις όποιες απαιτήσεις, τρεις εκ των οποίων αποτελούν το σύνθημα του φετινού πράηντ, όλη αυτή η υπόθεση για την οποία παρελαύνουμε ή κάνουμε πορεία (που δεν είναι τίποτα άλλο παρά οι ίδιες ζωές μας) έχει γενεαλογικά την αρχή της σε μια αρχική ρήξη με μια βεβαιότητα: ότι ασφαλώς “το πουλάκι χώνεται μόνο στο μουνάκι και δεν θέλω καμία αντίρρηση πάνω σε αυτό”. Ενδεχομένως στην πολιτική εξέλιξη (η οποία δεν είναι απαραίτητο να είναι δημόσια ή διατυπωμένη) της καθεμιάς/καθένα να χρειαστήκαμε/ζητήσαμε/απαιτήσαμε τη βοήθεια της αστυνομίας, του δημάρχου, επιφανών καλλιτεχνών και άλλων προτύπων, τη βοήθεια του Θεού ή του Διαβόλου, των κομμάτων, των χορηγών, και παρά πολλών άλλων. Ή και κανενός.

Αλλά τα περισσότερα πράγματα τα κάνουμε τελικά μόνες μας, ακόμα κι αν υπάρχει κι άλλος κόσμος τριγύρω. Το πώς μιλάμε, φαινόμαστε, υπερασπιζόμαστε τον χώρο μας, την αύρα μας, και τον ίδιο τον εαυτό μας σωματικά, ηθικά, συναισθηματικά και πολιτικά για κάποιες, και ελπίζω να είναι πάρα πολλές, γίνεται υπό καθεστώς της τοποθέτησης ενάντια σε αυτή φυσικοποιημένη βεβαιότητα που αναφέρθηκε, η οποία – όπως κάθε βεβαιότητα που προσπαθεί να επιβληθεί ανοιχτά, σιωπηρά, σε συμφωνία ή χωρίς – μόνο καταπίεση μπορεί να γεννήσει.

Για κάποιες, κι ελπίζω να είναι πάρα πολλές, το σκηνικό της επίθεσης σε αυτή τη βεβαιότητα και σε πολλές άλλες βεβαιότητες, της επίθεσης στο “προφανές” και στην “πραγματικότητα” είναι το μοναδικό σκηνικό στο οποίο επιλέγουν ότι θα υποφέρουν, θα αγαλλιάσουν, θα χορέψουν, θα γαμηθούν, θα ηττηθούν, θα έρθουν κοντά μεταξύ τους ή και θα μείνουν από επιλογή μόνες. Είναι το σκηνικό όπου όχι απλά θα ζήσουν και θα πεθάνουν, αλλά θα λάμψει και θα θριαμβεύσει η ομορφιά τους – γιατί πάνω από όλα είμαστε όμορφες, κούκλες και θεότητες.

Υπό αυτή την έννοια, για κάποιες, κι ελπίζω να είναι πολλές, οι τοποθετήσεις που ξεκινούν με εκφράσεις όπως “καταπίνουν την [αυτονόητη] κάμηλο και διυλίζουν τον [αυτονόητο] κώνωπα” είναι πέρα για πέρα εχθρικές. Βάλτε το καλά στο μυαλό σας, είμαστε αυτές που δεν λένε παραδοσιακά τη σκάφη-σκάφη και τα σύκα-σύκα, αλλά και αυτές που εχθρεύονται όσους επιλέγουν να το κάνουν. Τίποτα δεν είναι αυτονόητο και, πράγματι, ισχυριζόμαστε ότι η Βαγδάτη ή η Ουάσινγκτον μπορεί να είναι, βολικά, πολύ εγγύτερη από την οδό Ζεύξιδος στο εχθρικό λόγο τους. Και τα παιδάκια στην Αφρική πεινάνε επίσης.

Λέγεται ότι το Ι5 είναι ένα μικρό βόλεμα σε σχέση με την ολική άρνηση στράτευσης κι ότι ο πολιτικός λόγος που πηγάζει από αυτό είναι κακής ποιότητας. Ενδεχομένως μόλις να βρήκα ένα πραγματικά ενδιαφέρον περιεχόμενο στο δικό μου Ι5, ότι δηλαδή προσήλθα στο στρατόπεδο “ενάντια στην ιμπεριαλιστική παρουσία των ΗΠΑ στην Ανατολική Μεσόγειο” τη στιγμή που ήμουν (και) αδερφή. Αυτό έγινε 20 χρόνια πριν και σήμερα μπορώ απερίφραστα να πω “τι μαλακίες είναι αυτά” — και στον εαυτό μου και σε οποιονδήποτε άλλον βλέπει, αυτονόητα, την κάμηλο στις ΗΠΑ και το κουνούπι στα μέρη που κινούμαστε. Και σε 20 χρόνια ίσως θα έχω αλλάξει πάλι γνώμη. Από αυτή την απόσταση 20 χρόνων στην εξέλιξη / καθήλωση του πολιτικού λόγου εκατέρωθεν, θα μιλήσω για το πάστα φλόρα, χωρίς καμία διάθεση “διαλόγου” και “σύνθεσης απόψεων” με οποιαδήποτε κανονικότητα οποιουδήποτε προσωπείου.

Β. ΣΥΖΗΤΩΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟ ΑΦΕΝΤΙΚΟ.

Για εμάς είναι ξεκάθαρο ότι στους τρόπους ζωής μας, (ειδικά όταν το “μας” γράφεται με κεφαλαία, υπογραμμισμένο και με πάθος), εμπλέκονται πολύ περισσότεροι παράγοντες από όσους θα μπορούσαμε να αντέξουμε, αλλά ο πόνος βρίσκεται στο ότι καταλήγουμε να είμαστε κάποια στιγμή απελπιστικά μόνες μέσα στο χάος που δημιουργούν οι επιλογές μας. Για όσες η σεξουαλική ζωή τους ξεκίνησε στο οικοσύστημα της πιάτσας του Σιδηροδρομικού Σταθμού και των στενών τις ευρύτερης περιοχής, για όσους οι μπάτσοι, τα τσόλια ή οι συνοικιακοί νοικοκυραίοι τρέχανε από πίσω τους, για όσους οι συμβιβασμοί, ο κίνδυνος και η διαπραγμάτευση και το παζάρι της γκάβλας ήταν όλος ο κόσμος ΤΟΥΣ, για όσους έμαθαν ότι οι υπαίθριοι βιασμοί από μπάτσους είναι πάνω από όλα μέρος ενός παιχνιδιού (για το οποίο η μόνη ελπίδα να σου αποκαλυφθεί κάποιο ενδεχόμενο νόημα είναι να συνεχίζεις να το παίζεις), για όσους το κράξιμο στο δρόμο ενδεχομένως σήμαινε “περίμενέ με στη γωνία”, για όσους, εν τέλει, ηττημένα, πετυχημένα και ό,τι άλλο θες μεγάλωσαν στο δρόμο, είναι προφανές ότι το να μη θέλει ξαφνικά να σου σερβίρει καπουτσίνο ο Πάστα Φλόρα στο γιγαντιαίο 5x5 βασίλειό του δεν προκαλεί ακριβώς μαύρη απογοήτευση, πίκρα και δάκρυα.

Βεβαίως, ο ιδιοκτήτης όντως επιδόθηκε σε μια αυτοθαυμαζόμενη επιχειρηματολογία την οποία σιγοντάρει το πράηντ με χυδαία αυθάδικο και ειρωνικό τόνο. Δεν θα την αναλύσω. Μόνο όποιος ζει σε συννεφάκι (χρώματος σίγουρα όχι ΡΟΖ) αγνοεί ότι η επιχειρηματολογία του ιδιοκτήτη είναι τυπικό, κατά παραγγελία, παράδειγμα εξαχρειωμένης ομοφοβίας κι ότι ο ίδιος άθελά του θέλει ουσιαστικά να διαπραγματευτεί το ζήτημα της ορατότητας 2 μέρες πριν το 4ο πράηντ. Επειδή είναι αφεντικό και αυτός κάνει κουμάντο εκεί και τώρα άλλαξε πια γνώμη και έχει να μας δείξει και μερικές χιλιάδες ευχαριστημένους πελάτες ή επειδή 29 κατασκευαστές πλυντηρίων λένε το ίδιο ακριβώς πράγμα με αυτόν.

Ενδεχομένως να ήπιαμε κι εμείς κάποτε καπουτσίνο στο πάστα φλόρα, αλλά δεν είμαστε πελάτες του και πελάτες κανενός και καμιάς, έχουμε τα εργαλεία να αναγνωρίζουμε τη θέση μας σε σχέση με μια επιχείρηση ή με τους μερακλήδικους καφέδες ή τα αχνιστά ψωμάκια. Ενδεχομένως να βρισκόμαστε κι εμείς μέσα σε χριστουγεννιάτικα φωτογραφικά κάδρα επιχειρήσεων που καταλήξαμε από ανάγκη να δουλεύουμε κι ενδεχομένως να χαμογελούσαμε και “πηγαία” — γιατί η κορυφή της ηθικής ικανοποίησης των αφεντικών όσο αφορά τη διαχείριση των σωμάτων μας είναι να φτάσουμε να είμαστε “μια μεγάλη οικογένεια”, “μια τρελή παρέα”, “δεν είναι πελάτες, είναι φίλοι”, “οι χιλιάδες ευχαριστημένοι πελάτες ΜΟΥ”.

Όμως τις βιολογικές οικογένειές μας δεν έχουμε διστάσει να τις έχουμε ήδη σκοτώσει κι αν κοντοστεκόμαστε αμήχανα είναι από το δέος εμπρός στο πανηγύρι κάθε είδους σάπιας καταπίεσης, έμφυλης, ταξικής, εθνικής και βάλε, που λυσσάει ποια θα ελέγξει πρώτη τα σώματα και τις επιθυμίες μας.

Βρισκόμαστε σε άλλον κόσμο, έναν κόσμο όπου το να πεθαίνεις πούστης, φτωχός, γέρος, άρρωστος και μόνος δεν είναι “ατύχημα” αλλά συνεπές και γνωστό αποτέλεσμα έγκυρων επιλογών. Έναν κόσμο όπου κατοικείται από “κωλόπαιδα”, όπως ειπώθηκε από αναπάντεχα υπεύθυνα γκέι χείλια, γιατί δεν θέλουμε να βάζουμε πάντα καπότα, έναν κόσμο που προσπαθούμε να μοιραζόμαστε τα πάντα, το φαί, τους γκόμενους και τα κονδυλώματά μας, τις αγκαλιές και τα κρεβάτια μας, είμαστε από έναν κόσμο “που δεν καταλαβαίνει” γιατί έχει καταλάβει 2-3 πράγματα αρκετά καλά.

Και αυτός ο κόσμος, κάποια στιγμή, θα αγγίξει την πραγματικότητά σας και εκείνη τη στιγμή κάποιος από τους δύο θα φύγει. Αν η αφορμή θα είναι ένα φλιτζανάκι εσπρέσσο που παγώνει ασερβίριστο στην κουζίνα γιατί γελάμε πολύ και αδερφίστικα ή κάτι πιο μεγάλο και σοβαρό, βρε αδερφέ, θα το κρίνουμε εμείς.

Μας αρέσει να λέμε μεταξύ μας ότι “καμία δεν είναι μόνη”. Αλλά, επίσης, ούτε κι εσείς είστε μόνοι πια.