Ήταν νεαρός, συνομήλικος μου σχεδόν, όμορφος, περιποιημένος και από τη στιγμή που πάτησε το πόδι του στη συνέλευση έδειχνε διάθεση για πρωτοβουλίες. Και πολύ σύντομα πήρε μια από αυτές: “Θέλετε να διαβάσουμε στην εκπομπή ιστορίες από ομόφυλα ζευγάρια;” ρώτησε. Αποδείχτηκε πως είχε στην κατοχή του έναν από εκείνους τους ογκώδεις γκέι τόμους που ήταν της μοδός στα 90s – 1000+1 ομοερωτικά ποιήματα, λεξικό γκέι συγγραφέων, 500 ιστορίες coming out και ούτως καθ εξής. Του είπαμε “ναι, φυσικά” και την επόμενη Κυριακή ήταν μαζί μας καμαρωτός στο στούντιο του Ράδιο Κιβωτός με έναν μεγάλο σκληρόδετο μπλε τόμο με χρυσά γράμματα.

Έγιναν οι συστάσεις κι εγώ παρακολουθούσα καχυποπτα ποια ιστορία θα είχε διαλέξει. Είχα βέβαια λόγους για την καχυποψία μου: εκείνη την περίοδο τα γκέι δικαιώματα στην Αμερική προωθούταν παράλληλα σε δύο μέτωπα, τον γάμο και την υπηρεσία στα στρατιωτικά σώματα. Συγκεκριμένα για το δεύτερο ήταν η περίοδος του Don’t Ask, Don’t Tell. Για κάποιο λόγο οι λεβέντες στα σώματα ασφαλείας, στο ναυτικό, την αεροπορία και το πεζικό έκλεβαν πάντα την παράσταση, εξαγάγωντας ακόμα ένα δάκρυ συγκίνησης για τις άδικες ταλαιπωρίες τους αλλά και τις γενναίες θυσίες τους.

Καθώς τα σκεφτόμουν όλα αυτά, άρχισε να διαβάζει: “Ο Ρον, 25, είναι αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού και ο Ματ, 29, ανώτερος αξιωματικός στο ίδιο σώμα”.

Ακούμπησα απαλά το βιβλίο και το αφαίρεσα από τα χέρια του.

“Όχι τέτοιες ιστορίες”, του είπα.

“Δημοκρατία δεν έχουμε;”, απάντησε αρπαγμένος.

“Κοίτα γύρω σου, τότε”.

Στα ντουβάρια του στούντιο έχασκαν ξεκολημμένες αφίσες για αρνητές στρατευσής, κατά του στρατού και αντιμιλιταριστικό υλικό.

“Όχι, εδώ μέσα δεν έχουμε ‘δημοκρατία’”, απάντησα στο τέλος.

Έφυγε και δεν ξανάρθε. Στεναχωρέθηκα γι’ αυτό μα πιο πολυ στεναχωρέθηκα μήπως τον μάλωσα παραπάνω από όσο έπρεπε. Ακόμα δεν έχω βρει το ζύγι σε αυτό το θέμα.