Το καλοκαίρι του 1997, μεσούσης της Θεσσαλονίκης Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης, έκανε την εμφάνισή του στην πόλη ένα οχτασέλιδο εφημεριδάκι, αρκετά φτηνιάρικο στο χαρτί και με μια αρκετά ντροπαλή απολογία στο τέλος – συγγνώμη που δεν είχαμε λεφτά για άλλες σελίδες.

Όπως καμιά φορά συμβαίνει με αφορμή Πολιτιστικές Πρωτεύουσες, Φεστιβάλ Κινηματογράφου, Πρωτεύουσες Νεολαίας και τα λοιπά μεγαλειώδη, το να καμουφλαριστείς με τα επίσημα ρούχα του επίσημου λόγου αλλά από το στόμα σου να ξεπηδούν οι μη επίσημες λέξεις, αν μη τι άλλο, έχει την πλάκα του. Το “Τάμαριξ” (κν. το φυτό αρμυρίκι) ήταν το επίσημο περιοδικό της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας, μια αφορμή για να γνωρίσει ο αναγνώστης στιγμές και τόπους της πόλης (οι ορχήστρες του μεσοπολέμου, το λιμάνι, κ.ό.κ.). Το “Πούστριξ” ήταν ένα περιοδικό της Ομάδας Πρωτοβουλίας Ομοφυλόφιλων Θεσσαλονίκης, μια αφορμή για να γνωρίσει ο αναγνώστης στιγμές και τόπους ΛΟΑΤ δράσης στην πόλη (και την υπόλοιπη Ελλάδα). Παρουσιάζεται το Αυτόνομο Μέτωπο Ομοφυλόφιλων Θεσσαλονίκης ΑΜΟΘ και το περιοδικό “Μπανάνες”, το “Κράξιμο”, το “Αμφί”/ΑΚΟΕ και η “Λάβρυς”. Κυκλοφόρησε μόνο, και εξαντλήθηκε, το Τεύχος 0, ανήμερα της 26ης Ιουνίου 1997.

Αυτή η ημερολογιακή κατακλείδα στο “Πούστριξ” – που ποτέ δεν θα γραφόταν έτσι η αντίστοιχη στο “Τάμαριξ” – θα μπορούσε να δηλώνει μια διάθεση και μια επιθυμία οι ομοφυλόφιλοι/ες της 4ης αράδας να διεκδικούν μια θέση στο τραπέζι. Να συνδιαλεχθούν με τον Ιωάννη Γοτθίας και τον όσιο Ανθίωνα δύο σειρές πιο πάνω και να πουν “είμαστε κι εμείς εδώ”.

Το “Πούστριξ” όμως δεν αναζητούσε ένα ανενημέρωτο ευρύτερο κοινό της πόλης για να του απευθύνει τον λόγο, αλλά τους ίδιους τους ομοφυλόφιλους/ες της πόλης. Κι αν κάποιος άλλος – πέρα από τον Γοτθίας και τον Ανθίωνα – θα μπορούσε να είναι πιθανός συνομιλητής του, τότε, το δίχως άλλο, αυτός θα ήταν η “Σελήνη 22 ημερών” και όλα τα πράγματα που συμβαίνουν το βράδυ κάτω από το φως της. Ό,τι γράφτηκε, ό,τι ειπώθηκε, ό,τι τυπώθηκε, ό,τι κυκλοφόρησε, έγινε για έναν μόνο λόγο: Για να τυπωθεί χιλιάδες φορές, ξανά και ξανά και ξανά, και να μοιραστεί ένα έντυπο που ξεκινά με τη φράση “26 ΙΟΥΝΙΟΥ” και τελειώνει με το “ΗΜΕΡΑ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΚΗΣ ΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑΣ”.

Με άλλα λόγια ήταν μέρος ενός πείσματος εκείνης της εποχής, ενός πείσματος που έστελνε κόσμο για μοιράσματα κειμένων gay pride στο κέντρο, ενός πείσματος που για κάμποσα χρόνια τύπωνε αφίσες THESSALONIKI GAY PRIDE – κι ας σήμαινε αυτό απλά ένα ημιυπαίθριο πάρτι στο οικείο γκέι μπαρ της πόλης. Ήταν μέρος ενός πείσματος που λαχταρούσε απεγνωσμένα να δει τα στριμωγμένα, ιδρωμένα, όμορφα σώματα στα πάρτι αυτά να ξεχύνονται στους δρόμους.

Τελικά δεν συνέβη τότε, συμβαίνει όμως σήμερα.

Σε ένα CD που βρήκα τις προάλλες στο παλιό σπίτι, μέσα σε ένα κουτί κάτω από βιβλία, μέσα σε μια ντουλάπα, έχει αρχεία, φωτογραφίες και κείμενα που μας εμπιστεύθηκαν τότε για να φτιάξουμε το “Πούστριξ”. Κάποια από αυτά δεν χώρεσαν τότε, κάποια είναι σε άγνωστες μορφές αρχείων σε μια ιδιότυπη κατάσταση ψηφιακού θανάτου.

Παραθέτω πιο κάτω μια διακήρυξη από το Ελληνικό Ομοφυλοφιλικό Μέτωπο Επαναστατικής Δράσης από το 1980, η οποία επίσης δεν χώρεσε. Απ’ ό,τι φαίνεται, αυτή η ομάδα είναι ανύπαρκτη σε κάθε προσπάθεια αναζήτησης στο διαδίκτυο. Ας αποκτήσει μια θέση λοιπόν, έστω και με 14 χρόνια καθυστέρηση.

Απ’ την εξέγερση των πούστηδων στην επανάσταση των ομοφυλόφιλων

Σ’ έναν κόσμο, βασισμένο στη σεξουαλική καταπίεση και σ’ αυτή την τρομερή βρωμιά – την εργασία –, όλοι όσοι δεν είναι παραγωγικοί, όλοι αυτοί που δεν πηδάνε – κυρίως μέσα στα λαϊκά στρώματα – που δεν πρόκειται ν’ αυξήσουν τον αριθμό των ανέργων στην αγορά εργασίας, όλοι αυτοί που έχουν βαρεθεί αυτόν τον ιουδαιοκρετίνικο πολιτισμό του κώλου, τον αστικό καπιταλισμό, δεν έχουν άλλη εναλλακτική λύση απ’ την παραίτηση ή την εξέγερση.

Γαμημένοι συχνά χωρίς ευχαρίστηση, καταπιεσμένοι απ’ όλες τις μεριές, πιστεύοντας στην παλαβή βλακεία ότι η αστική τάξη θα μας δέχονταν αν καθόμαστε φρόνιμοι, πολύ συμπαθείς κι ανεκτικοί, με το παράλογο πρόσχημα ότι υπάρχουν πούστηδες παπάδες, πούστηδες δήμαρχοι, πούστηδες υπουργοί ή πούστηδες βιομήχανοι, οι ομοφυλόφιλοι που δεν απολαμβάνουν καμμιά προστασία της υποτιθέμενης προόδου της Ευρωπαϊκής Κοινότητας, δηλαδή εμείς δεχτήκαμε για χρόνια να το βουλώνουμε.

Τέρμα τα’ αστεία: Καταργούμε όλες τις παλιές τακτικές, τα Κινήματα και τις «σοβαρές» ομάδες, τα «κουλτουριάρικα» περιοδικά και φτύνουμε τους «αξιοσέβαστους» ομοφυλόφιλους, που τους… σέβεται ο θυρωρός τους και οι αρχές: (καθάρματα, θα σας γδάρουμε και σας)!

Πρέπει να καταλάβετε τη λύσσα μας, την επιθυμία μας να τα βάλουμε μ’ έναν κόσμο που βρωμάει σκατά και αίμα, που έχει κάνει τους ομοφυλόφιλους κοπρόσκυλα, ανάπηρους και απογοητευμένους. Για πάρα πολύ καιρό η εξέγερση των ομοφυλόφιλων συγκρατήθηκε· για πολύ καιρό οι ομοφυλόφιλοι δεν μπόρεσαν να τολμήσουν να ξεράσουν στα μούτρα αυτής της κοινωνίας, των μπάτσων, των αφεντικών, των ιδεολόγων, που ονομάζονται ψυχίατροι, ψυχο-κοινωνιολόγοι ή εθνολόγοι, ή όσα πίστευαν γι’ αυτούς! Αχ αυτός ο φόβος που εμποδίζει το μίσος να εκδηλωθεί με αποφασιστικές χειρονομίες!

Για πάρα πολύ καιρό, η σιωπή, το σκοτάδι των δημόσιων ουρητηρίων, τα λουτρά της Ομόνοιας, τα πορνο-σινεμά, οι χαμοπρασινάδες δίπλα στο Γκρην-Παρκ, η γούβα της Μιχαλακοπούλου, ο περιφερειακός του Λυκαβηττού, πρόσφεραν μια απόλαυση που πληρώνονταν με άγχος και πανικό που ξαναρχίζει ασταμάτητα. Δεν υπάρχει κανένας μπάτσος να με παραφυλάει κρυμμένος εκεί, μέσα στο σκοτάδι; Αυτό που το χέρι μου αγγίζει τον μηρό του δεν θα μου ορμήξει;

Ρεμάλια, χαφιέδες και μπάτσοι οργανώνουν το κυνήγι των πούστηδων. Σκοτώνουν έναν πούστη, ξέρετε, κι ο κόσμος βρίσκει ότι αυτό το σκυλί πήρε ό,τι του άξιζε. Για σκεφτείτε: δεν αγαπάει τις γυναίκες, δεν ανήκει στην υψηλή κοινωνία, δεν έχει λεφτά. Κι από πάνω, κάνει ουρητήρια για πούστηδες κάτω στο μεγαλύτερο πέρασμα της Αθήνας που διέρχονται πολυάριθμα ορθόδοξα ζευγάρια… ΕΡΓΑΣΙΑ – ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ – ΠΑΤΡΙΔΑ. Εμπρός οι μουσικές, το ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΖΕΙ και ο Γεώργιος Παπαδόπουλος ζει και ο Καραμανλής το ίδιο.

Αυτή η συγκρατημένη λύσσα, αυτή η επιθυμία να δαγκώσεις, αυτή η ανήμπορη διάθεση που μένει εκεί στα βάθη του εαυτού μας, να καταστρέψουμε τον κόσμο.

Ούτε ένας ετεροφυλόφιλος, όση «κατανόηση» κι αν έχει (έχουμε ανάγκη από κατανόηση, θέλω να πω: απ’ αυτόν τον φοβερό οίκτο, που χαρακτηρίζει τους «αριστερούς» «παπάδες» του λαού – και δεν είναι απαραίτητο να είναι κανείς αριστερός για να βουλιάζει κάθε πρωί στον καλό του Λένιν-θεούλη, προσευχόμενος για τα παιδάκια που παρελαύνουν μπροστά στον Φιλ ντε Κάστρο…) ούτε ένας ετεροφυλόφιλος δεν θα καταλάβει τι ήταν η Κόλασή μας για τόσα και τόσα χρόνια: αυτή η συγκρατημένη λύσσα, αυτή η επιθυμία να δαγκώσεις, αυτή η ανήμπορη διάθεση που μένει εκεί στα βάθη του εαυτού μας, να καταστρέψουμε τον κόσμο. Και να μην απομείνει τίποτα! Το παρελθόν να ψοφήσει για πάντα! ΚΑΤΩ ΟΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗΣ ΜΑΣ, της ντροπής μας… Αυτό το αίσθημα ότι είμαστε χωρισμένοι απ’ τους άλλους: ένας αόρατος τοίχος φυλακής που στέκεται ανάμεσα σ’ εμάς και σ’ εκείνους απ’ τους άλλους που θα θέλαμε να τους μιλάμε… να τους μιλάμε… να τους μιλάμε… Τίποτα. Κι ο τοίχος γίνεται όλο και πιο γερός!

Οι έρωτές μας; Ας το επαναλάβουμε: ένας καμπινές που βρωμάει σκατά και δοχεία γεμάτα ούρα, σκονισμένες κόρες ψωμιού, αφημένα εκεί επίτηδες, σαν για να μας πουν: να τι είσαι: ένα σκατό, τίποτα παραπάνω. Και τα χρόνια που στη σκάνε, ω μοναξιά για μόνη παρέα, μαζί με την αφόρητη ιδέα: δεν θα ’χω ζήσει. Όσο γι’ αυτούς που απωθούν την ταπείνωση των καμπινέδων, για να πάνε στα Κέντρα ή στα γραφεία Κινημάτων, οι γνωριμίες που γίνονται ένα βράδυ, ξεχνιούνται την άλλη μέρα – εάν δεν τα παρατήσεις εσύ, θα ’ναι ο άλλος που θα σου πει: καληνύχτα! έχω γρηά μάνα! γυναίκα! παιδιά!… δεν είμ’ ελεύθερος. Το ξέρουμε το τραγούδι… η αιώνια κωμωδία όπου πιάνονται μερικοί από μας – τι να πούμε!

Να η πραγματικότητα: το βίωμα του ομοφυλόφιλου. Ας το θυμηθούμε: δεν ενδιαφέρομαι εδώ γι’ αυτούς που διαθέτουν διαμέρισμα, με ωραία θέα στο δάσος του Λυκαβηττού ή του Φιλοπάππου, γι’ αυτούς που χαϊδεύουν ένα ωραίο τεκνό αγορασμένο απ’ τη Δεξαμενή ή την πλατεία Κολωνακίου, όπου πάνω σ’ ένα πολυτελές και σουσταλίδικο κρεββάτι στο ιδιαίτερο ξενοδοχείο μας στο Καστρί ή την Γλυφάδα. Μιλάω για τους άλλους: τους εργάτες που στεγάζονται στις συνοικίες της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης (ή αλλού), τους μικροϋπάλληλους των γραφείων, τους Λιβανέζους και όλους τους ταγμένους στη φρίκη των δρόμων, όπως η Λ. Συγγρού. Η κατεύθυνση που παίρνουμε οδηγεί πάντα στο ίδιο αδιέξοδο, οι πράξεις που κάνουμε κουβαλάνε μέσα τους την καταδίκη μας: η κλούβα με τους μπάτσους περιμένει το βράδυ κρυμμένη κάπου. Το ποινικό δικαστήριο παραμονεύει πάντα τον απρόσεχτο ομοφυλόφιλο.

Κι όποιος με το πρόσχημα της «απόπειρας» ή της «προσβολής δημοσίων ηθών» έχει καταδικαστεί σε τρεις ή έξη μήνες φυλακή – έστω και με αναστολή – μπορεί να γίνει ο δακτυλοδεικτούμενος μέσα στη δήθεν αποστειρωμένη ελληνική κοινωνία, των ηθικών…

Υπάρχουν και οι ομοφυλόφιλοι-γελωτοποιοί που κάνουν την τρελλή μέσα στα αστικά σαλόνια της «καλής νεόπλουτης» ελληνικής κοινωνίας, που ισχυρίζονται αναίσχυντα ότι η ομοφυλοφιλία στην Ελλάδα είναι ελεύθερη και ότι οι «σοβαροί» ομοφυλόφιλοι δεν έχουν προβλήματα. Σ’ αυτούς που απευθύνονται όσοι «εκδίδουν» Δελτία Τύπου και που θέλουν να τα προωθήσουν στον ημερήσιο και περιοδικό τύπο…

Νομίζουμε ότι δείξαμε μέσα απ’ όλα τα παραπάνω ότι οι ομοφυλόφιλοι δεν μπορεί παρά να είναι μόνο εξεγερμένοι ΣΗΜΕΡΑ. Ότι το Ελληνικό Ομοφυλοφιλικό Μέτωπο Επαναστατικής Δράσης δεν μπορεί παρά να διαλέξει ένα δρόμο που οδηγεί στην Απελευθέρωση όλων των ανδρών και όλων των γυναικών, αν θέλει πραγματικά να σταματήσει η μιζέρια της καθημερινότητας.

Κανένας ομοφυλόφιλος δεν πρόκειται να ελευθερωθεί αν δεν συμμετάσχει στον αγώνα μας…

Πολλοί ομοφυλόφιλοι – ορισμένοι από μας τουλάχιστον – ανακαλύπτουν ότι κάτι καινούριο έχει γεννηθεί.

Μπροστά σ’ αυτή την καινούρια κατάσταση, εμείς οι εξεγερμένοι ομοφυλόφιλοι – που μερικοί από μας ήταν ήδη πολιτικοποιημένοι – επιβεβαιώνουμε απέναντι κι ενάντια σ’ όλα – ότι θα γίνουμε πραγματικοί επαναστάτες, βάζοντας έτσι υπό αμφισβήτηση ό,τι είναι απαγορευμένο στον Ευρω-αμερικάνικο πολιτισμό.

Απομένει να διανύσουμε ακόμα ένα μακρύ δρόμο. Πάντως ανάμεσα στην καθεστηκυία τάξη, τους υπηρέτες της κι εμάς, ο πόλεμος έχει αρχίσει. Μην αμφιβάλλετε: Θέλουμε την ολοκληρωτική καταστροφή αυτού του κόσμου. Τίποτα λιγότερο. Και μ’ αυτό ήδη καταπιανόμαστε. Η βασιλεία της Αναγκαιότητας τελειώνει.

Η ελευθερία όλων, απ’ όλους, για όλους, αναγγέλλεται…

ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΔΡΑΣΗΣ (Άνοιξη 1980)

Η εικόνα αυτού του άρθρου είναι από την αριστουργηματική ταινία του ’80 “Οι ομοφυλόφιλοι”