Ολανζαπίνη

Shoplifters of the world, unite and take over

Ο Θεός έξυσε τα αχαμνά του και κατάπιε βαριεστημένα ένα Seroxat των 20 mg. «Τι κόσμο έφτιαξα», αναρωτήθηκε με παραίτηση, «ακόμα και τα αντικαταθλιπτικά σου φέρνουν κατάθλιψη». Κοίταξε με οίκτο από ψηλά το δημιούργημά του, έριξε μια νυσταγμένη ματιά σε τέσσερις πέντε πόλεις και χασμουρήθηκε επιτηδευμένα. Τον τελευταίο καιρό όλα του την έδιναν στα νεύρα, οι άνθρωποι τον είχαν ξεχάσει κι η Δημιουργία ήταν ένας σωρός από βιομηχανικά απόβλητα, αποψιλωμένα δάση, σκουπίδια, καπνούς, διοξείδιο του άνθρακα και πέντε έξι χιλιάδες άλλες χημικές ενώσεις που ήταν σίγουρος ότι αν πρόσεχε περισσότερο στη Χημεία θα ήξερε να προφέρει να ονόματά τους. Για μια στιγμή ένα ζεστό κύμα αηδίας κατέλαβε το κορμί του – ξεκίνησε από τα πόδια, ανέβηκε προς τα πάνω, έδεσε κόμπο το στομάχι του, έσφιξε την καρδιά του και κατέληξε σε σταγόνες ιδρώτα στο μέτωπο. Κάτι τέτοιες ώρες ένοιωθε ανθρώπινος, πολύ ανθρώπινος – ευάλωτος, ανήμπορος και ελαφρώς απελπισμένος. Και, για να λέμε την αλήθεια, αμφέβαλλε ποιος ήταν καθ’ ομοίωση ποιου.

Ο Θεός αναστέναξε, πήρε δυο βαθιές ανάσες και φόρεσε τα λευκά δερμάτινα Adidas Gazelle Limited Edition που μόλις είχε αγοράσει σε τιμή ευκαιρίας. Ήταν ώρα για τη βραδυνή βόλτα του κι αν ο ψυχίατρός του επέμενε μία φορά να μην την αμελεί, εκείνος επέμενε δύο. Για διαφορετικούς λόγους, όμως. Το βραδάκι ήταν η ώρα που Εκείνος ανακατευόταν με τους ανθρώπους και άκουγε τι έλεγαν. Στα σχολεία ο κόσμος μάθαινε ότι Aυτός ήταν «ο πανταχού παρών», όμως Εκείνος δεν σιχαινόταν τίποτα περισσότερο από τη βαβούρα που έκαναν τα έξι δισεκατομμύρια των ανθρώπων μαζί, λες και είχε ανοίξει στο τέρμα και τα διακόσια δεκαεφτά δορυφορικά κανάλια του ολοκαίνουργιου Nokia Digital Receiver. Όχι, η βραδυνή βόλτα ήταν η ώρα που παρατηρούσε και άκουγε λαθραία άτομα που ξεχώριζε από το πλήθος, με ιδιαίτερη αδυναμία σε εκείνους που του προκαλούσαν αναγούλα όταν σκεφτόταν το «καθ’ ομοίωσιν». Ναι, ο Θεός είχε καταντήσει από «ο τα πάντα ορών» σε έναν ακόμα ματάκια της σειράς, σε έναν ακόμα ασθενή με ocd του κ. Βαρώτσου, ραντεβού κάθε Τετάρτη 6 με 7.

Ο Tommy κατέβασε ελαφρά το σλιπάκι του και επιθεώρησε το σημάδι του μαυρίσματος από το καλοκαίρι. Άγγιξε την επίπεδη κοιλιά με το χέρι του κι έπειτα το κατέβασε αργά, χαϊδεύοντας τις αραιές τρίχες που γίνονταν πυκνότερες, προς το καβλί του. Έμεινε για μισό λεπτό με το χέρι του να χουφτώνει το ζεστό του όργανο και μετά με μια επιδέξια κίνηση, έβγαλε το σλιπ και έπεσε γυμνός για ύπνο στο κρεβάτι.

Δυο πύρινα μάτια τον παρακολουθούσαν να αναπνέει αργά μέσα στον ύπνο του. Το στήθος του ανεβοκατέβαινε με αργές ρυθμικές κινήσεις, το κορμί του κουλουριασμένο σε εμβρυακή στάση, χωρίς άμυνα, δίχως αντιστάσεις. Τα μάτια πλησίασαν αργά προς το μέρος του, έσκυψαν επάνω του και επιθεώρησαν το κεφάλι του, τα σαρκώδη χείλη, το ξυρισμένο κρανίο, τα λεπτά ματόκλαδα. Ο Θεός κοντοστάθηκε, σαν να δίσταζε, αλλά μόνο για μια στιγμή. Έσκυψε πάνω από το αυτί του και μουρμούρισε τα Λόγια: «Η ευτυχία σου να γίνει δυστυχία κι η δυστυχία σου ευτυχία». Τα είχε διαβάσει πέρυσι σε ένα περιοδικό lifestyle και τα χρησιμοποιούσε συνέχεια. Έπειτα έσκυψε ακόμα περισσότερο και ρεύτηκε. Μια βαριά μυρωδιά από σκόρδο και Joop! γέμισε τον αέρα. Ο Tommy στριφογύρισε στον ύπνο του, για μια στιγμή έπαψε να ανασαίνει και μετά συνέχισε. Χρόνια πριν του είχαν χαρίσει την πνοή του, όμως ο Δημιουργός του κάθε μέρα το μετάνιωνε ξανά και ξανά. Ο Θεός έκανε μεταβολή και βγήκε από το δωμάτιο τραντάζοντας αδιάφορα την πόρτα πίσω του. Δεν τον ένοιαζε να κάνει ησυχία – έτσι κι αλλιώς δεν θα είχε σημασία από εδώ και πέρα.

1 Comment

  1. kostasdopa says

    ζυπρεξα γυρο μοσχαρισιο και τατου

Leave a Reply

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.