queer
Leave a comment

Η Diamanda Galas μου

Την πρώτη φορά που είδα την Diamanda Galas ήταν το 1991-2 πρωτοετής στο πανεπιστήμιο. Η συναυλία ήταν στον Μύλο, αλλά ο συναυλιακός χώρος είχε μια πρωτοτυπία: ήταν γεμάτος στρογυλά τραπεζάκια που θα καθόσουν και θα έπινες το ποτό σου. ΠΑΜΕ ΚΑΛΑ; Ανέβηκα επάνω στο πατάρι, κι εκεί τα ίδια. Κι έτσι αποφάσισα ότι το μόνο μέρος είναι στη στενή στριφογυριστή σκάλα, όπου κάθησα στριφογυριστά κι εγώ, μόνος, και σχεδόν αιωρούμουν πάνω από το πιάνο. Η καλύτερη θέση. Το πρώτο πράγμα που είπε ήταν ότι αφιερώνει αυτό το τραγούδι στην κοινότητα AIDS στη Θεσσαλονίκη και ένα υπόκωφο σούσουρο αναδύθηκε από τα γαμημένα τραπεζάκια γαμώ την κηδεία τους γαμώ. Κατάλαβα κατευθείαν φυσικά ποιο τραγούδι θα ήταν αυτό και περίμενα με αδημονία τις πρώτες λέξεις: “The Devil…”. Μια κυρία έβαλε το χέρι στο στήθος, σε έναν ανύπαρκτο σταυρό, και μετά δεν υπήρχε τίποτα άλλο παρά μόνο η Diamanda, τα κόκαλα της πλάτης της, το πώς βαρούσε τα πλήκτρα και πως έσφιγγα τις γροθιές μου μπήγοντας τα νύχια. Όταν τελείωσε η συναυλία, και ήμουν ο μόνος που μπορούσε να το δει αυτό, ανακάτεψε και τακτοποίησε τα χαρτιά της και τις παρτιτούρες. Σας ορκίζομαι ότι για διαχωριστικά είχε ολοσέλιδες φωτογραφίες από γκέι άντρες σαν από βίντατζ τσόντες. Αυτό με αρρώστησε: γύρισα με τα πόδια Χαριλάου και η πόλη ήταν χρωματιστή με ένα ψυχεδελικό τροπο. Ακουγα για μέρες το Litanies of Satan και τελικά βρήκα ένα υποτακτικό αγόρι πρόθυμο να κάνουμε ό,τι κάνουμε με ανάλογη μουσική υπόκρουση. Δυστυχώς είχε άδοξο τέλος γιατί το σάπισα τόσο πολύ στο ξύλο που δεν άντεξε – αλλά το λήξαμε με καλή καρδιά. Αυτό που θα μάθαινα μετά από λίγα χρόνια, από το περιοδικό Projet X, που μου στέλνανε με ανταλλαγή ήταν ότι υπήρχε ένα BDSM γκέι κύκλωμα στη Γαλλία που έκανε squat’n’run σε εγκατελειμένους επαρχιακούς πύργους και διήμερα όργια με ναρκωτικά και τη Diamanda να ουρλιάζει (Το Schrei X τους ταίριαζε λέγανε). Παιδιά, αυτό το περιοδικό είχε πολύ προσεγμένες αρτιστίκ φωτογραφίες εν δράσει ολοσέλιδες και πραγματικά δεν είχα και δεν έχω ξαναδεί κάτι τέτοιο – έτρεμα όταν γύριζα το φύλλο. Πίσω στη μικρή Θεσσαλονίκη, η Diamanda έκανε θραύση σε ορισμένες αδερφές. Ένα Σάββατο βράδυ που δεν έπαιζε κανείς στην Κιβωτό, πήγαμε και έπαιξα πανκάκια για καμια ώρα και όταν ήταν να φύγουμε είπαμε να βάλουμε το Vena Cava να παίζει στο ρηπήτ μέχρι το πρωί της Κυριακής που θα πηγαίναμε ξανά. Αλλά το θεωρήσαμε gross και το ακυρώσαμε. Υπήρχε κι ένας ντη-τζέη πολύ δημοφιλής που στη λήξη του προγράμματος στα γκέι μπαρ έβαζε Diamanda για να φύγει ο κόσμος. Αλλά κι ένα ντραγκ σόου που είδαμε σε βιντεοκασέτα η μουσική ήταν Diamanda: κατάλληλο σάουντρακ για να εκφράσει το απελπιστικό και ζωής και θανάτου θέμα του σόου που ονομαζόταν “Απαρτη Αδερφή 4 η Ώρα στο Πάρκο”. Θρίλερ. Κοντολογίς την άκουγε όλος ο καλός κόσμος, τη χρησιμοποιούσε, έπαιζε μαζί της και για μένα ήταν ατμομηχανή ονείρων και επιθυμιών. Τώρα παίζει στη χλίδα του Παλλάς στην Αθήνα, στα ζώα που ανατριχιάζουν γιατί διασκευάζει Μπέλλου και αισθάνονται, και Θεσσαλονίκη δεν πατάει πια. Και πάλι δεν πειράζει. Το φαρμάκι που μπόλιασε δουλεύει ακόμα.

Leave a Reply

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.