Τα σκυλιά

Ο Tommy έχει τον Βάνια, ένα κρεμ golden retriever. “Πώς είσαι σήμερα;” ρωτά κάθε μέρα ο Βάνιας, κι ο Tommy μαθημένος από την κα. Γαλανού απαντά κάθε μέρα «καλά, πολύ καλά». Μα τα υγρά μάτια του Βάνια δεν χρειάζονται λόγια για να καταλάβουν. Έχουν δει το μισοάδειο κουτί με τα Lexotanil, τη στάθμη στο μπουκάλι με τη vodka να κατεβαίνει, έχουν δει τον Tommy να κουλουριάζεται σκυλίσια στο κρεβάτι με μάτια άδεια, απλανή. “Πώς είσαι σήμερα;” ψυθιρίζει ξανά ο Βάνιας και γλύφει όλο αγάπη την πατούσα του Tommy. “Θέλεις να πάμε μια βόλτα;”. Μα ο Tommy δεν μπορεί να πάει βόλτα, είναι οκτακοσίων χρονών, το σώμα του είναι ναρκωμένο και το πιο πολύ που μπορεί να κάνει είναι να ανάψει ένα Café Crème Oriental και να ρουφά το άρωμα από τον καπνό με βαθιές ανάσες.

Ο Βάνιας γλύφει την πληγή στο γόνατο του Tommy μεθοδικά, συστηματικά και με επιμονή κι ο Tommy σκέφτεται ότι αν γιατρευτεί αυτή η πληγή ίσως γιατρευτεί και η πληγή στην καρδιά του. Κοιτά τον Βάνια στα μάτια, μα δεν μιλά, δεν χρειάζεται να μιλήσει. Μοιάζει λιγάκι με τις παύσεις στις συνεδρίες με την κα. Γαλανού, όπου ο Tommy σταματά και χαζεύει τους χρυσόδετους τόμους των Neurology Annals πάνω από την αριστερή πλάτη της θεραπεύτριάς του. Μόνο που ο Βάνιας είναι σκύλος και οι σκύλοι δεν ξέρουν για νευροδιαβιβαστές και για επίπεδα σεροτονίνης. Ξέρουν μόνο να αγαπούν κι ο Βάνιας ψυθιρίζει «μη στεναχωριέσαι, εγώ είμαι εδώ» και γλύφει τα μούτρα του Tommy αργά.

Όταν οι σκύλοι χτυπούν και κάνουν πληγές, τις γλύφουν για να γιατρευτούν μα ο Βάνιας δεν ξέρει πού πρέπει να γλύψει για να γιατρευτεί ο Tommy. Έτσι κουλουριάζεται κι αυτός δίπλα του, ενώνει τη ζεστή ανάσα του με τη δική του και τον κοιτάζει στα μάτια: «εδώ είμαι εγώ», του λέει και μυρίζει με την υγρή μουσούδα του τον Tommy.
Έχει άραγε μυρωδιά η Αρρώστια; Η κα. Γαλανού δείχνει να μην το γνωρίζει. Κάθεται πάντα ψύχραιμη πίσω από το γραφείο της και σαν χειρίστρια πυρηνικού σταθμού κοιτάζει πίνακες, στατιστικές, λαμπάκια που αναβοσβήνουν, διαγράμματα και νούμερα του icd-10. Depaquine, Lithiofor, Normison, Zyprexa, Efexor, Stedon… Ανεβάζει τεράστιους λεβιέδες, πιέζει φωτεινά μπουτόν, ελέγχει μανιωδώς επίπεδα ντοπαμίνης και σεροτονίνης, αλλά πάντα κάτι της διαφεύγει: Σαν σαμάνος γράφει τελετουργικά συνταγές σε μαγικά χαρτάκια, σταματά λιγάκι για να διαλέξει ποιον ssri να δοκιμάσει αυτό το μήνα και κοιτά τον Tommy διερευνητικά μα δεν μπορεί να καταλάβει, γιατί εκείνος είναι «καλά, πολύ καλά». Έχει άραγε μυρωδιά η Αρρώστια; Η κα. Γαλανού θα ήθελε πολύ να είχε γιατί θα την ψέκαζε με Aqua di Gio ή έστω Gaultier 2 και θα την έδιωχνε. Όμως η Αρρώστια δεν αποκαλύπτεται στους ανθρώπους ακόμα κι αν αυτοί την έχουν σπουδάσει, την έχουν διαβάσει κι έχουν ορκιστεί να την κατατροπώσουν.

Μια χειμωνιάτικη μέρα που 40 mg Paroxetine HCl ορμούσαν πάλι για τον εγκέφαλο του Tommy, η Αρρώστια σκέφτηκε το hide-and-seek και κρύφτηκε πίσω από τον μετωπιαίο λοβό. Τα κύματα σεροτονίνης έπνιξαν ξαφνικά δίχως καμιά αντίσταση τους νευρολήπτες του Tommy κι αυτός απότομα έγινε «καλά, πολύ καλά». Άκουγε στο repeat Rammstein διαρκώς όλο το βράδι, χόρευε, γελούσε, ούρλιαζε, βροντούσε με κρότο με τις αρβύλες του το πάτωμα και παράλληλα ζωγράφιζε, έβαφε τους τοίχους, έβριζε, κάπνιζε αρωματικά σιγαρέττα το ένα πίσω από το άλλο και χτυπούσε το κεφάλι του στα ντουβάρια μέχρι που βγήκε έξω τρέχοντας μόνο με το σλιπ στη χιονισμένη Θέρμη.

”Υπομανιακό επεισόδιο” αποφάνθηκε η κα. Γαλανού. Τα νούμερα του dsm-iv στριφογύρισαν γρήγορα σαν τα φρουτάκια της λοτταρίας κι έδειξαν τη νέα διάγνωση: Διπολική διαταραχή, που πάει να πει 10 mg ολανζαπίνης έξτρα στο καθημερινό μενού. “Τι να κάνει άραγε αυτό το νέο χάπι, φίλε;” ρώτησε ο Βάνιας κοιτάζοντας τα στρογγυλά δισκία αφημένα σε μια χαρτοπετσέτα δίπλα στο ποτήρι με το νερό. “Δεν ξέρω, μπαίνουμε στο internet να δούμε;”, λέει ο Tommy και πληκτρολογεί τις λέξεις-κλειδιά. Μπλε αστραφτεροί ουρανοί εμφανίζονται, νέοι, γέροι, γυναίκες, άντρες ποζάρουν σε πράσινα jpeg λιβάδια, ο ψηφιακός ήλιος λάμπει σε κάθε φωτογραφία υπογραμμίζοντας την ευτυχία και με κόκκινα γράμματα ο υπολογιστής του υπόσχεται τη λύση: “once daily”. Τα χάπια γράφουν πάνω τη μάρκα του κατασκευαστή και το νούμερο 4115. Ο Tommy καταπίνει έξι 4115, κλείνει τα μάτια κι σκέφτεται τεράστια χωράφια με ανοιξιάτικο σπαρμένο σιτάρι όπου θα τρέχουν αυτός κι ο Βάνιας, θα μυρίζουν το χορτάρι, και θα νιώθουν τη ζέστη όχι από τον ήλιο του laptop αλλά από τον ήλιο-βασιλιά να τους γλυκαίνει τον πόνο μέχρι αυτός να φύγει εντελώς…

Bipolar disorder, once called manic depressive illness, is a serious lifelong condition that affects 2,000,000 in the United States – and those who care about them. White there is no cure for bipolar disorder, the key to living a fulfilling life is understanding the condition and getting proper treatment.