Παραδοσιακά, δύο παραδοχές έχουν διαμορφώσει τον τρόπο με τον οποίο οι ταινίες αξιολογούνται από τον δημοφιλή γκέι τύπο. Η πρώτη – ότι οι ταινίες που γυρίζονται από γκέι για γκέι είναι κατά κάποιο τρόπο υπεράνω κριτικής – είναι, ευτυχώς, εκτός μόδας. Τα χρόνια που καθόμασταν να βλέπουμε τα πιο φρικτά σκουπίδια και αισθανόμασταν υποχρεωμένοι να χειροκροτούμε τις προσπάθειες των σκηνοθετών έχουν σαφώς καταβάλει το τίμημά τους… Η δεύτερη — ότι οι ταινίες που γίνονται για ένα μαζικό κοινό είναι αυτόματα ύποπτες όταν πρόκειται για τις αναπαραστάσεις των λεσβιών και των γκέι ανδρών — εξακολουθεί να ισχύει για ένα σημαντικό αριθμό γκέι κριτικών κινηματογράφου…(Τ)ο μεγαλύτερο μέρος αυτού που αναφερόμαστε ως “γκέι κινηματογραφική κριτική” εξακολουθεί να ξεκινάει από την παραδοχή ότι αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία δεν είναι τι συνεισφέρει η εν λόγω ταινία στην τέχνη του κινηματογράφου ή τι απολαύσεις μπορεί να επιφυλάσσει για ένα queer εγγράμματο κοινό, αλλά ο βαθμός στον οποίο εξυπηρετεί ρητά την πολιτική υπόθεση των γκέι… όχι “έχει ο χαρακτήρας να παίξει σημαντικό ή διασκεδαστικό ρόλο στη διαμόρφωση της πλοκής;” αλλά “δίνει αυτός ο χαρακτήρας ένα καλό παράδειγμα;”.

Paul Burston, 1998