Ήταν χειμώνας. Έπειτα από ένα χρόνο που έλειπα, έμεινα εμβρόντητος βλέποντας τη σκληρή οπτική παρουσία της επιδημίας στους παράδρομους κάτω από την Δέκατη τέταρτη Οδό. Έχοντας την ίδια θλιβερή, εύθραυστη εμφάνιση, ήμουν τέλεια ταιριαστός. Η Δρ. Waitkevicz με στρίμωξε στο υπερφορτωμένο πρόγραμμά της. Στεκόμουν ενώπιον της γυμνός καθώς έσερνε τα ζεστά της χέρια κατά μήκος του κορμιού μου ψάχνοντας για όγκους στους λεμφαδένες μου. Δεν βρήκε τίποτα. Μελέτησε την πληγή στο ισχίο μου με ένα βιαστικό χαμόγελο: ήταν ένας τύπος κρεατοελιάς, τίποτα για να ανησυχώ.

Αλλά η οστεώδης εμφάνισή μου και η κοιλιακή δυσφορία μου της προκάλεσαν αστάθεια. Με έστειλε σε μια κλινική που ειδικευόταν στις τροπικές ασθένειες, όπου διέγνωσαν ένα φάσμα μολύνσεων από βακτήρια και πρωτόζωα. Συνταγογράφησαν Flagyl, ένα ισχυρό αντιβιωτικό τόσο ανηλεές που έβγαζα αίμα στα κόπρανά μου, μούδιαζαν τα δάχτυλά μου και νόμιζα ότι συμπιέζεται ο εγκέφαλός μου. Επισήμως, το Εθνικό Τοξικολογικό Πρόγραμμα “ανέμενε δεόντως” ότι το Flagyl ήταν καρκινογόνο, αλλά εξυπηρετούσε το σκοπό του και με οδήγησε στην ανάρρωση.

Παρά το γεγονός ότι είχα αρχίσει να βάζω βάρος, η Waitkevicz ήθελε να με δει σε ένα δεύτερο ραντεβού. Μου έκανε ένα σωρό ερωτήσεις για πιθανές εκθέσεις και δείκτες μόλυνσης. Οι απαντήσεις μου κατέληγαν στην ασφαλή μεριά μέχρι μου με ρώτησε για έρπητα. Δεν το είχα σκεφτεί να της το πω νωρίτερα. Δεν είχε αφήσει ουλές και δεν είχε επιστρέψει.

“Μπορεί να σημαίνει ότι έχεις αδύναμο ανοσολογικό σύστημα” είπε, πράγμα που ήξερα, αλλά βιαστικά πρόσθεσε, “κάποιες φορές – όχι πάντα. Το απλό στρες μπορεί να το επιφέρει. Κάποιες φορές δεν υπάρχει καν αφορμή”, είπε. “Αλλά θα ήθελα να σκεφτείς ένα τεστ HIV.”

Με τα άκρως θετικά νέα για τις δοκιμές ΑΖΤ να ηλεκτρίζουν τον αέρα, είχε αναστρέψει την άποψή της για το τεστ. Οι συνάδελφοί της είχαν συστήσει κάμποσους από τους πελάτες της στην Burroughs Wellcome, όπου είχαν λάβει το πειραματικό φάρμακο δωρεάν. Αν ήμουν μολυσμένος, θα έκανε το ίδιο για εμένα.

Διστακτικά, συμφώνησα, θεωρώντας ότι μια θετική διάγνωση δεν θα μπορούσε να με πειράξει περισσότερο ψυχολογικά από το να μην ξέρω, πράγμα που με έτρωγε.

Ήταν πλέον εφικτό να στέλνεις αίμα σε εμπορικά εργαστήρια για δοκιμή. Αλλά το ρίσκο ήταν ακόμα υπερβολικά μεγάλο. Οι ασφαλιστικές εταιρίες απέρριπταν τους πελάτες που έβγαιναν θετικοί. Τα εργαστήρια ανέφεραν τα θετικά αποτελέσματα στο Υπουργείο Υγείας. Το δυναμικό για σοβαρές, περίπλοκες επιπτώσεις ήταν πραγματικό. Έτσι η Waitkevicz πρότεινε τη χρήση ενός δικτύου “εναλλακτικών εμπιστευτικών εργαστηρίων δοκιμών” που είχε συστήσει το CDC. Αφού έλαβε δείγμα από το αίμα μου, συμπλήρωσε μια φόρμα που απέδωσε στο δείγμα έναν κωδικό αριθμό που ήταν αδύνατο να ανιχνευτεί ανάποδα, καθώς υπήρχε μόνο μέσα στα ιατρικά αρχεία της. Έπειτα μου έδωσε στο χέρι τη φόρμα και τον σκούρο κόκκινο σωλήνα.

“Πήγαινε αυτό στο Τμήμα Υγείας στην Πρώτη Λεωφόρο” είπε. “Το αφήνουν στο λόμπι – μην υπογράψεις ως επισκέπτης, απλά πες τους ότι αφήνεις ένα δείγμα αίματος”.

Έκανα αυτό που είπε. Στη Πρώτη Λεωφόρο αρ. 455, πέρασα μέσα από καναδυό γυάλινες πόρτες θαμπές από την παραμέληση. Το λόμπι ήταν ρυπαρό και σχεδόν άδειο με εξαίρεση ένα παλιό γκρι μεταλλικό τραπέζι πάνω στο οποίο ένας φρουρός με στολή ξεκούραζε έναν τεμπέλικο αγκώνα. Του έδειξα το κόκκινο του σωλήνα μου και χωρίς λέξεις μου έδειξε μια εσοχή δίπλα στον ανελκυστήρα. Εκεί στεκόταν ένα απλό λευκό ψυγείο, του είδους που θα περίμενες να συναντήσεις σε μια προαστιακή κουζίνα. Ανοίγοντας τη πόρτα καχύποπτα, δεν βρήκα τίποτα μέσα παρά μόνον ένα καλάθι από χοντρό χαρτόνι που περιείχε κι άλλα από αυτό που είχα φέρει: σωλήνες από αίμα με εμπιστευτικές φόρμες ταυτοποίησης στερεωμένες με λάστιχο πάνω τους. Έβαλα το δικό μου στην κορυφή της στοίβας, προσευχόμενος το επόμενο άτομο που θα άνοιγε το ψυγείο δεν θα ανακάτευε διεστραμμένα τις φιάλες και τις φόρμες, δίνοντάς μου τη διάγνωση κάποιου άλλου.

Κατόπιν περίμενα δύο άυπνες εβδομάδες για τα αποτελέσματα.

Η διάθεση στη Νέα Υόρκη είχε αρχίσει να αλλάζει στην απουσία μου. Με είχε εντυπωσιάσει που έμαθα για την ακτιβιστική ομάδα Lavender Hill Mob. Ένα πρωί του Δεκέμβρη, οι στάσεις των λεωφορείων και τα παράθυρα των τραπεζών σε ένα μεγάλο μέρος του Μανχάταν ήταν καλυμμένα με δυσοίωνες μεγάλες αφίσες, που είχαν ένα ροζ τρίγωνο να πλέει σε ένα μαύρο υπόβαθρο. Αυτό ήταν σημαντική υπενθύμιση, κάθε άλλο παρά διακριτική, του πώς σημαδεύονταν οι γκέι από τους Ναζί στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Το κίνημα είχε οικειοποιηθεί εδώ και πολύ καιρό το ροζ τρίγωνο ώστε να σημαίνει ελευθερία. Κονκάρδες με ροζ τρίγωνα ήταν στα ευπώλητα του Oscar Wilde Memorial Bookshop. Ήταν το σύμβολο που χρησιμοποιούταν για τις παρελάσεις gay pride, στο εξώφυλλο γκέι περιοδικών, σε T-shirt από γκέι κρουαζιέρες. Αλλά στη μυστηριώδη αφίσα, το τρίγωνο είχε αντιστραφεί – δεν έδειχνε πλέον προς τα κάτω σαν οδική σήμανση, απεικονίζονταν σαν να ήταν πυραμίδα, επικαλούμενη κοσμική ενέργεια και δύναμη. Κάτω από αυτή την εικόνα βρισκόταν ένα εντυπωσιακό μήνυμα σε χοντρά λευκά γράμματα: SILENCE=DEATH.

Τρεις χιλιάδες από αυτές τις αφίσες είχαν ανέβη, από το Ιστ Ρίβερ μέχρι τον Χάτσον και απλώνονταν βόρεια από Βίλατζ μέσα αό το Τσέλσι στο Hell’s Kitchen και το Upper West Side και έφθανε νότια μέχρι το SoHo – όχι μόνο στο γκέι γκέτο αλλά στα σημεία των καλλιτεχνικών κοινοτήτων όπου σύμμαχοι θα μπορούσαν να βρουν το μήνυμα. Για ένα γεμάτο μήνα ήταν αυτό για το οποίο μιλούσαν όλοι. Ποιος τις είχε φτιάξει; Τι σήμαιναν; Ήταν προφανές ότι οι αφίσες απευθύνονταν εκείνους που ζούσαν μέσα στην επιδημία. Ένα μέρος του μηνύματος ήταν εύκολο να διακριθεί: με την τρέχουσα πορεία, οδεύαμε σίγουρα στην καταστροφή. Λιγότερο ξεκάθαρο ήταν τι μας ζητούσαν να κάνουμε αυτές οι αφίσες. Το σύνθημα υπονοούσε μια συνέπεια. Ξέραμε ποιο ήταν το αντίθετο του θανάτου. Αλλά ποιο το είδος της μη σιωπής ήταν αυτό που γινόταν επίκληση;

Όταν ήταν καιρός, επέστρεψα στο γραφείο της γιατρού για τα αποτελέσματά μου. Ήταν αρνητικά. Ανακουφίστηκα τόσο πολύ που κόντεψα να λιποθυμήσω. “Αλλά μη ζεις τη ζωή σου διαφορετικά”, είπε η γιατρός. “Μπορεί να είναι ψευδές αρνητικό. Ή να υπάρχει περίοδος επώασης. Δεν ξέρουμε. Και τέλος πάντων΄, είπε δείχνοντας το βάζο με τα προφυλακτικά στο ράφι της ρεσεψιονίστ, “όλοι οι άλλοι είναι θετικοί, επομένως οι κανόνες ισχύουν”.