Εντοπίζω στα διάφορα σχόλια γύρω από την υπόθεση του Yiannopoulos αρκετά υπερβολικά γνώριμα και απωθητικά μοτίβα. Εφόσον ορισμένα από αυτά προέρχονται από την Andrea Gilbert, δηλαδή από τα σπλάχνα του Athens Pride, είναι καιρός για μια συνολικότερη τοποθέτηση.
Αναρωτιέται πονηρά η κα. Gilbert, ενώπιον αυτού που ισχυριζεται οτι έφηβος άντρας με ενήλικα μπορεί να είναι οκ, ότι άμα ήταν 13χρονο κοριτσάκι και ενήλικας θα ήταν πάλι οκ ή θα ήταν αυτόματα βιασμός; Η πονηριά εγκειται στην ρητορική αναρώτηση: έχει καμια σημασία το φύλο; γιατί να είναι διαφορετικό; Η απάντηση, και δεν είναι δική μου αλλά των φεμινισμών και των κουηρ, είναι πως το φύλο είναι το ΠΑΝ. Ένα ανήλικο κορίτσι κινδυνεύει. Κινδυνεύει πρώτον να μείνει έγκυος. Δεύτερον κινδυνεύει να χάσει την παρθενία της. Τρίτον, μια γυναίκα (είτε ενηλικη είτε ανήλικη) που γαμιέται ούτως ή άλλως κινδυνεύει να απωλέσει ένα μη ανεξάντλητο απόθεμα αξιοπρέπειας και υπόληψης — εξ ου και το slut shaming στις γυναίκες που απολαμβάνουν ελεύθερα το σεξ.
Μεταξύ ανδρών δεν υπάρχει σωματικό αποτύπωμα (γι’ αυτό άλλωστε μεταξύ ετεροφυλόφιλων που επιθυμούν να διαφυλάξουν την παρθενία λχ. για μετά το γάμο, ακολουθείται το σύστημα ‘απο μπροστά παρθένα κι από πίσω μπαίνουν τρένα’). Υπάρχει όμως η επαφή με την ομοφυλοφιλία η οποία είναι κολλητική και υπάρχει το διακύβευμα της σεξιυαλικής υγείας και της αξιοπρέπειας. Σε μία τέτοια επαφή υπάρχει αυτός που γαμάει κι αυτός που γαμιέται. Το πόσο σημαντικό είναι να είσαι στη σωστή πλευρά είναι κάτι που διδάσκει η πατριαρχία με το εξής πραγματικό περιστατικό: Ένας καθηγητής μαθηματικών που έκανε ιδιαίτερα και ο ομοφυλόφιλος μαθητής λυκείου του ‘ερωτεύτηκαν’ (εντός ή εκτός εισαγωγικών) και μετά το μάθημα πήγαιναν με το αυτοκίνητο σε πάρκα, λόφους, δάση και λοιπές καβάντζες και γαμιόντουσαν. Όταν, αναποφευκτα, αποκαλύφθηκε το γεγονός υπήρξε αφενός μία κατηγορία προς τον καθηγητή από το νομικό σύστημα και αφετερου μία κατηγορία από τον πατέρα του παιδιού (δηλαδή την πατριαρχία): ότι δηλαδή πρέπει ο καθηγητής να αποδείξει τι είναι, ενεργητικός ή παθητικός. Αν του γαμούσε τον γιό, απειλούσε ότι θα τον σκότωνε με την καραμπίνα. Αν ήταν πουστάρα, ε, ας τον ρίξουν ‘απλά’ φυλακή.
Τέλος έχουμε την περίπτωση του ετεροφυλόφιλου άρρενα ανήλικου. Εφόσον γαμάει, καμία βλάβη δεν του προσάπτει η πατριαρχία. Και στις πουτάνες θα πάει από τα 15, κι αν τον αποπλανήσει καποια μεγαλύτερη, όλοι θα γελάνε σαν γύφτικο σκεπάρνι που ‘την κανόνισε’.
Όλα αυτά είχαν εικονογραφηθεί κατά λάθος στο περιοδικό ΕΙΚΟΝΕΣ που εξέδιδε το 1998 ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος. Εκεί εμφανίστηκαν δύο σύντομες ειδήσεις δίπλα-δίπλα. Η μία έλεγε ότι ο κορυφαίος συγγραφές SciFi Arthurk Clarke που έμενε απομονωμένος στην Ταϋλάνδη, αλλά όχι αποκομμένος χάρις σε τεχνολογικό εξοπλισμό από τη NASA τιμής ένεκεν, αποκάλυψε ότι είναι ομοφυλόφιλος και μάλιστα συγκινείται από ανήλικα αγόρια. Η άλλη αφορούσε έναν 13χρονο μαθητή στις ΗΠΑ που είχε ερωτευτεί τη δασκάλα του και μάλιστα είχαν κλεφτεί και τους ψάχνανε. Η επιλογή τίτλων για τα άρθρα είναι η οριστική απάντηση στην κα Gilbert ‘αν το gender έχει σημασία’: Ο ΠΑΙΔΕΡΑΣΤΗΣ ΚΥΡΙΟΣ ΑΡΘΟΥΡ ΚΛΑΡΚ από τη μια, Η ΔΑΣΚΑΛΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ από την άλλη. Εγώ απλώς προσθέτω ότι η κα Gilbert μιλά εκ του πονηρού και θέλει να εκβιάσει μια στήριξη στην ηθικολογία της.
Η ηθικολογία είναι ο μεγάλος διχασμός των φεμινισμών. Με άλλα λόγια προτιμώ να μην βλέπω ‘κύματα’ αλλά να χωρίζω τον φεμινιστικό λόγο σε δύο κατηγορίες. Η μία κατηγορία ασχολείται με power dynamics, κριτική στην εξουσία και επιλέγω ως τυπικό εκπρόσωπο την πρώιμη Catherine McKinnon. Από την άλλη, υπάρχει ο πολιτισμικός φεμινισμός, επιτομή του οποίου είναι η Robin West. Και αν συνεχίζω να πλημμυρίζω με δέος από τις πρώιμες αναλύσεις για την εξουσία της MacKinnon, σαφώς δεν έχουν έτσι τα πράγματα όσον αφορά την “κακή πίστη” μιας “ακραία ηθικολογικής” Robin West που προσπαθεί να συνδυάσει την ΗΘΙΚΗ της δικαιοσύνης με μια ΗΘΙΚΗ της φροντίδας. “Ο διακεκριμένα πολιτισμικο-φεμινιστικός χαρακτήρας του σχεδίου της West… είναι ο διαβρωτικός ΗΘΙΚΟΣ χαρακτήρας της πατριαρχίας και του φεμινισμού”. Οι πολιτισμικές φεμινίστριες βλέπουν έναν κόσμο κυριαρχούμενο από τους άνδρες στον οποίο “οι γυναικείες αξίες έχουν καταπιεστεί και οι ανδρικές αξίες ανυψωθεί σε ένα βαθύ ΗΘΙΚΟ σφάλμα που μπορεί να διορθωθεί μόνο με τον φεμινισμό”. Πρέπει να απαλλαγούμε το συντομότερο δυνατόν από αυτή την ΗΘΙΚΟ-λογούσα τάση κι αυτό περιλαμβάνει στροφή στο κουήρ και αποπομπή της κάθε κυρίας Gilbert και των αποσκευών της.
Υπάρχουν επίσης μια σειρά σχολίων που περιλαμβάνουν μια μίξη βασανηστηρίων και κρίσεων για τους “παιδεραστές”, αυτόβουλο καθορισμό του ορίου ηλικίας (με προτίμηση τα 18 έτη), καθώς και απελευθέρωση ενός χυδαίου ή οργίλου τρόπου έκφρασης. Αυτό είναι λογικό, μιας κι ο αντίπαλος είναι αχυράνθρωπος. Ο παιδεραστής και οι υποστηρικτές του εξοστρακίζονται κοινωνικά. Καμία τιμωρία δεν είναι αρκετή για τον παιδεραστή, οπότε απολαμβάνουμε την ανάδυση του σαδιστικού υποσυνείδητου από καθάρματα που διαγωνίζονται στις ευφάνταστες τιμωρίες. Τέλος υπάρχει η (γενεαλογικά ακροδεξιά) ειρωνία “τι, τώρα και δικαιώματα στους παιδεραστές; τι άλλο, ολλανδία γίναμε”.
Η ηλικία συναίνεσης στην Ελλάδα δεν είναι 18 όπως εκλιπαρείτε ή απειλείτε και δεν ήταν ποτέ. Είναι 15 ετών. Μέχρι πρότινος, ειδικά μεταξύ ανδρών η ηλικία ήταν 17 και ήταν πάγιο αίτημα του κινήματος η εξίσωση του ορίου. Αυτή η εξίσωση νομοθετήθηκε πρόσφατα και σιωπηρά, παράλληλα με θέσπιση του συμφώνου συμβίωσης.
Επίσης, δεν χρειάζεται “να γίνουμε ολλανδία”. Ο ελλαδικός χώρος έχει γνωρίσει boy love ακτιβισμό ανοιχτά, είτε στα πλαίσια του gay activism είτε αυτόνομα, ως καθαρα “παιδεραστική” ομάδα. Αυτή η βραχύβια ομάδα είχε να επιδείξει διεθνή ευφάνταστη δράση και οξύ λόγο. Θα χαρώ να σας επιδείξω την αλληλογραφία με τους επαναστάτες έλληνες παιδεραστές που έχω φυλαγμένη ή τις ραδιοφωνικές εκπομπές που μιλώ για τα ζητήματά τους.
Διαγνώσκω ένα δράμα. Φωνάζετε, και λόγω του θέματος συχνά ουρλιάζετε, νομίζοντας ότι λέτε “την αποψή σας”. Στην πραγματικότητα επαναλαμβάνετε το vogue της εποχής — που όπως έχω εξηγήσει εξίσου αναλυτικά σε προηγούμενο ποστ, χτίστηκε λιθαράκι λιθαράκι πάνω σε πτώματα. Είστε φερέφωνα κι όταν μιλάτε έχετε ένα πτώμα στο στόμα.
Δεν ξέρω αν είστε εχθροί μου ή θύματα.