Έχω γράψει πολλές φορές με συναισθηματικό ή παραληρηματικό τρόπο, περιστατικά, συναισθήματα και σκέψεις κατά την παραμονή μου στο ψυχιατρείο. Αυτά ήταν χρήσιμα και για δική μου εκτόνωση και ελπίζω να τα βρήκε και κάποιος άλλος ενδιαφέροντα. Όμως δεν μου είναι αναγκαία πλέον. Αντ’ αυτού θα δώσω μια αφήγηση που απαντά στο ερώτημα που συχνά τίθεται: τι συμβαίνει με την ομοφυλοφιλία σε καταστήματα εγκλεισμού; (φυλακές, ψυχιατρεία). Εκτός από την ενημερωτική της φύση, η αφήγηση αυτή θα ισχυριστεί ότι η κατάργηση της ομοφυλοφιλίας από το DSM είναι το τελευταίο που απασχολεί προσωπικό και τρόφιμους – τουλάχιστον στο ψυχιατρείο Σταυρούπολης το 2015.
Επισκέφθηκα τα επείγοντα περιστατικά του νοσοκομείου σε άθλια κατάσταση, με οπτικές παραισθήσεις και ανθρωποκτονικό ιδεασμό μεταξύ άλλων. Στη σύντομη συνέντευξη που μου πήραν έδειχναν να επιμένουν ιδιαίτερα αν όντως υπήρξα ποτέ βίαιος απέναντι σε ανθρώπους. Σκέφθηκα λίγο και άρχισα να απαριθμώ τους ανθρώπους που έχω δείρει ή σαπίσει στο ξύλο. Με διέκοψαν πολύ σύντομα και μου ζήτησαν να υπογράψω την εισαγωγή μου. Αντελήφθην την παρεξήγηση και διευκρίνησα ότι ήταν πάντα μέρος ενός ερωτικού φλερτ κι ότι είθισται αυτή η βία μεταξύ ορισμένων αντρών. Αντ’ αυτού, οδηγήθηκα από τον σεκιούριτυ στην πτέρυγα και από τον νοσοκόμο στον θάλαμό μου.
Μετά από λίγες ώρες με οδήγησαν σε μια άλλη πτέρυγα για να μου κάνουν ηλεκτροεγκεφαλογράφημα, ελπίζονταν ότι μια σπάνια μορφή επιληψίας θα εξηγούσε τη βίαιη συμπεριφορά. Έμεινα μόνος με τον παππούλη που θα έκανε την εξέταση και τον κοιτούσα που διάβαζε επί ώρα το παραπεμπτικό. “Τι έκανες πάλι, βρε, Αριστείδη;” μου είπε συγκαταβατικά ετοιμάζοντας τα ηλεκτρόδια. Ήθελα να του πω ότι δεν ξέρει από ερωτικά παιχνίδια κι ότι από 22 χρονών αρθρογραφώ λέγοντας ότι η βία στο σεξ θα είναι αληθινή αλλιώς είναι καραγκιοζλίκι. Ή αλλιώς, ποια η γνώμη σας για το BDSM παλαιάς κοπής; Αλλά ο πατρικός τόνος του και ο χαμηλός φωτισμός με έκαναν ηρεμήσω και να αφεθώ. Φυσικά τα αποτελέσματα ήταν αρνητικά. Ώρα για ψυχιατρική συνέντευξη λοιπόν.
Στη συνέντευξη, η κ. Κ. μου εξήγησε ότι θέλει να μάθει τα πάντα για εμένα. Γούρλωσα τα μάτια από την απαίτηση (εντός του στενού χρονικού πλαισίου) και μετά τα ξαναγούρλωσα όταν διάβασα το επίθετό της στο καρτελάκι. Είναι ένα πολύ σπάνιο και καόηχο χωριάτικο επίθετο που δηλώνει ξεκάθαρα όχι ευρύτερο τόπο καταγωγής αλλά χωριό καταγωγής. Κι αυτό το χωριό, με την διαβόητη φάρα των Κ., ήταν το χωριό μου. Από δικής μου πλευράς ισχύει το ίδιο και για το δικό μου επίθετο και για να μην τα πολυλογώ ήταν πολύ πιθανόν να ήταν μαθήτρια του πατέρα ή της μάνας μου όταν υπηρετούσαν στο χωριό. Έκανα έναν ψύχραιμο υπολογισμό μέσα μου για το ψυχιατρικό στίγμα αλλά και για όσα θα ειπώνονταν κατόπιν μεταξύ μας. Αποφάσισα ότι εφόσον το χωριό γνωρίζει ήδη τρεις φορές ότι είμαι αδερφή και μάλιστα δραστήρια με τα παληκάρια του, θα ήταν αστείο να προσπαθήσω να προφυλαχτώ κρύβοντας πράγματα και καταστρέφοντας μια ήδη προβληματική διαδικασία.
Με ρωτούσε διάφορα από εδώ κι από εκεί, κι επειδή είχα κρυφοκοιτάξει στον παππούλη με το ηλεκτροεγκεφαλογράφημα τις 3 ταυτόχρονες διαγνώσεις που μου είχαν φορτώσει, καταλάβαινα από το ικανοποιημένο ύφος της ότι επιβεβαίωνα σημείο προς σημείο τις υποψίες τους. Εκείνη τη στιγμή αποφάσισα να παρέμβω για να σταματήσει η κωμωδία: “Ξέρετε, δεν ήμουν πάντα έτσι. Έχω περάσει και υπέροχα στη ζωή μου”. Εκείνη ξαφνιάστηκε λίγο και με ρώτησε τι εννοώ. Της εξήγησα για τα δύσκολα παιδικά χρόνια μου και πώς στην έκτη δημοτικού όλα τα αγόρια στο σχολικό λεωφορείο έσκουζαν ταυτόχρονα ότι είμαι πούστης και αδερφή. “Πούστη” με φωνάζανε, της είπα, κι η μάνα κι ο πατέρας μου ποτέ δεν με είπαν έτσι αλλά μου το έδειχναν με διάφορα ευφάνταστα βασανιστήρια. “Όμως δεν χάθηκα”, της είπα. Από 20 μέχρι 30 ήμουν δραστήριος, κοινωνικός, δυναμικός, με ήξερε όλη η πόλη και είχα πάρα πολλά γκομενάκια κι εραστές, πήγαινα εκδρομές, είχα φίλους που με λάτρευαν, ήμουν χωμένος παντού, δεν είχα έγνοιες. Ήμουν κι ο πρώτος, βρε αδερφή, η χρυση δεκαετία μου. Με κοίταξε με δυσπιστία και μετά, εν πάσει περιπτώσει, μου ζήτησε να της περιγράψω ένα τέτοιο ευτυχισμένο περιστατικό. Σκέφτηκα λίγο και κατέληξα ότι το πιο εντυπωσιακό θα ήταν μια παρτούζα που είχα κάνει και όλα είχαν κυλίσει ρολόι. Είχα κανονίσει να με γαμήσουν πέντε στη σειρά και γινόταν με ένα τρόπο που εγώ απλά περίμενα να αλλάξει η βάρδια στο κώλο μου κι ούτε που με ένοιαζε να βλέπω φάτσες ή να ξέρω τι γίνεται ή αν έχουν έρθει κι άλλοι. Ήταν η δική μου βραδιά να γίνω θεά εκείνη την δεκαετία και της το ξεφούρνισα με μια σχετική έπαρση και βεβαιότητα ότι την τάπωσα.
Με τη απόλυσή μου από τη Σταυρούπολη ζήτησα (όπως πρόσφατα δίνει πλέον το δικαίωμα ο νόμος) αντίγραφο του ιατρικού φακέλου μου. Καθώς χάζευα βαρετές εξετάσεις για επίπεδα λιθίου, έπεσα πάνω στις σημειώσεις της στην προαναφερθείσα ψυχιατρική συνέντευξη. Αντιγράφω: “Στην 6η δημοτικού υπέστη ‘bullying’, οι συμμαθητές του τον αποκαλούσαν ‘gay’”. Βρίσκω τόσο προσβλητικά τα εισαγωγικά αλλά ακόμα πιο προσβλητική την αδυναμία της ή τη ντροπή της να γράψει εντός αυτών των κυριολεκτικών εισαγωγικών τη λέξη που χρησιμοποιούσαν. Τα πράγματα χειροτέρεψαν στην παράγραφο “ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΑΓΩΓΗ. ΓΑΜΟΣ: Σεξουαλική αγωγή και εμπειρίες. Σχέσεις με το άλλο φύλο, χρόνος έναρξης, επιδίωξη ή αποφυγή και λόγοι. Γάμος, ηλικία, συνθήκες πραγματοποίησης. Δημιουργία οικογένειας ή όχι και λόγοι. Προσαρμογή στο γάμο, αρμονία συζυγικών σχέσεων. Εξωσυζυγικές σχέσεις. Διαζύγιο. Σεξουαλικά προβλήματα, σεξουαλικές παρεκκλίσεις, ψυχοσεξουαλικές δυσλειτουργίες”. Όπως καταλαβαίνετε είναι φανερό πού ανήκω ήδη μέσα σε όλα αυτά, πράγμα που προμηνύει και όσα γράφηκαν. “Αναφέρει στην ηλικία 20-30 ετών σχέσεις με άτομα του ίδιου φύλου, γιατί, όπως λέει ‘αυτές οι σχέσεις δεν είχαν καταναγκασμό’. Δεν ενδιαφερόταν ιδιαίτερα με ποιους ήταν μπορεί να ήταν με 5 άτομα να έφευγαν οι 3 να έμεναν οι άλλοι 2 χωρίς να έχει ιδιαίτερη σημασία με ποιους θα έμενε”. Δεν μπορώ να φανταστώ αθλιότερη περιγραφή του εφήμερου έρωτα, της πολυσυντροφικότητας και της μεγαλειώδους παρτούζας μου (actually, gangbang). Ούτε λέξη ότι έτσι γνώρισα τους μεγάλους μου έρωτες, που με ανέθρεψαν και με έκαναν άνθρωπο. Κι αυτό το “όπως λέει” πριν από τον ελεύθερο έρωτα…
Ψυχίατρο δεν είδα ξανά τις βδομάδες που έμεινα μέσα. Απλά περνούσαν οι μέρες στην ρουτίνα του καταστήματος. Σύντομα άρχιζα να γνωρίζω άλλους τρόφιμους και να εντάσσομαι σε μια οικονομία πάρε-δώσε μεταξύ των κρατουμένων: δώσε μου ένα τσιγάρο να σου δώσω δυο μπισκότα, σου φύλαξα το φαγητό σου, πού ήσουν σε ψάχνανε για τα φάρμακά σου, να σου δώσω καπνό να μου δώσεις φιλτράκια κ.ό.κ. Κατάλαβα ότι η ομαλή επιβίωσή μου εκεί μέσα εξαρτάται από τη συμμετοχή μου σε αυτό το δίκτυο: πρέπει να δίνω τσιγάρα και θα έχω θέση να κάτσω στην κουζίνα κ.ό.κ. Θα έλεγα ότι το σκληρό νόμισμα σε αυτή την οικονομία εγκλεισμού ήταν τα Leader κόκκινο (η μόνη μάρκα που έφερνε το περίπτερο του ψυχιατρείο, και φυσικά η πιο φτηνή γιατί όλοι καπνίζαμε σαν ντουμάνια). Ήμουν τόσο καλό και δοτικό παιδί που όταν βρέθηκα σε ανάγκη (είχαν τελειώσει τα τσιγάρα μου το βράδυ και το περίπτερό μας ήταν κλειστό) που ένα παιδί πήδηξε την περίφραξη του νοσοκομείου, βγήκε στη Λαγκαδά και πήρε για πάρτη μου ένα πακέτο. Θα ήταν μια όμορφη ατμόσφαιρα αν δεν υπήρχε ένα μικρό πρόβλημα.
Στην κλινική μας που ήταν μικτή (άνδρες-γυναίκες) υπήρχε τεράστια σεξουαλική ένταση. Όλο για γκόμενες μιλούσαν, ορισμένοι με πολύ χυδαίο τρόπο, κι ο νεαρός φίλος μου με το πακέτο τσιγάρα είχε το πλεονέκτημα μεν να είναι μεταλάς, είχε το μειονέκτημα δε να με βάζει διαρκώς να ταξινομώ διάφορες γυναίκες, κυρίως από μουσικά βίντεο στην τηλεόραση, από την πιο hot μέχρι τη λιγότερο hot. Στράφηκα στη συντροφιά των γυναικών, μέχρι που αντελήφθησα ότι μία μου την έπεφτε με λόγια και με πράξεις. Το αποτέλεσμα ήταν να νιώθω ευνουχισμένος ή, πιο κομψά, άβολα καταπιεσμένος. Είχα ακούσει ήδη ιστορίες για φλογερούς έρωτες που είχαν ανθίσει μέσα στην πτέρυγα, με όρκους αιώνιας αγάπης, για να ξεχαστούν μόλις ο ένας από τους δύο ελευθερώνονταν. Και είχα συνείδηση ότι η παρουσία ενός ανοιχτά ομοφυλόφιλου θα διατάρασσε πάνω από όλα την ομαλή λειτουργία της οικονομίας-αλληλεγγύης μεταξύ μας, που εξασφάλιζε την επιβίωσή μου. Κοντολογίς, μετά από 25 χρόνια που είμαι out, κατέληξα να κρύβομαι. Και τα φιλιά στον γκόμενό μου που ήρθε να με δει, κρυφά και παράνομα ήταν κι αυτά.
Γνωρίζω βέβαια πως δεν είναι όλοι οι ψυχίατροι έτσι. Όμως το ίδιο το πρωτόκολλο, οι επίσημες φόρμες που πρέπει να συμπληρωθούν περιέχουν expectations από εσένα που είναι ξεκάθαρα όχι απλά ετεροφυλόφιλες αλλά χυδαία ετεροκανονικές. Δεν διεγνώσθην με ομοφυλοφιλίτιδα προφανώς, αλλά τι να το κάνω σε ένα περιβάλλον αφιλόξενο (το λιγότερο) και αδύνατον να σε καταλάβει από ανθρώπους που είναι η δουλειά τους (το χειρότερο).
Απολύθηκα κι εγώ κάποτε επιτέλους, μαζί με τη διάγνωσή μου. Και ποια είναι η απάντηση του ψυχιατρείου σε ένα γκέι άτομο που δεν ντρέπεται να παραδεχτεί ότι τελικά το τσάκισε, το λιάνισε, το νίκησε κατά κράτος η ετεροκανονικότητα και η πατριαρχία; Έχει κάτι να πει ο διευθυντής της κλινικής (που δεν με είδε ποτέ) για όλα αυτά; Μπορεί το Ψ.Ν.Θ. Σταυρούπουλη να συμπυκνώσει μια ζωή αγώνα με έναν κομψό, περιεκτικό και επιστημονικό τρόπο;
Η απάντηση είναι “ναι μπορεί” και είναι η εξής:
F31.2