Έκανα ένα δώρο στον εαυτό μου και απέκτησα αυτά τα wrist-somethings. Είναι από πολύ χοντρό δέρμα και με κάτι τόκες και τρύπες και κρίκους, να. Όταν τα φόρεσα, όσο πιο σφιχτά, στην τελευταία τρύπα, αισθάνθηκα να γεμίζω ρίγος. Σαν χαρά ένα πράγμα. Έκατσα στο γραφειάκι μου, στα σκοτεινά με ένα φωτάκι μόνο, κάπνιζα, έπινα, άκουγα κάτι πανκ κασέτες κι όλα ήταν πάρα πολύ κομπλέ. Νιώθω μια ικανοποίηση από το συνδυασμό πόνου και τρυφερότητας, είμαι ήδη σίγουρος ποιόνε θέλω να κανονίσω φορώντας τα. Αν και είναι εξαρτήματα περιορισμού, φορώντας τα νιώθω μια ηλεκτρική ελευθερία να τσούζει στη σπονδυλική στήλη μου. Σίγουρα θα τα φορέσω σαν αξεσουάρ σε κάποιες βραδινές βόλτες — θα μου άρεζε να δω την πόλη με διεσταλμένες κόρες.