Εγώ με το Mellon Collie είχα βγάλει γκόμενο. Αλλά το Bodies το είχα φυλάξει για μένα και τα αγόρια αυτής της πόλης. Δεν ξέρω ποιο από τα δύο που είχα κάνει είναι το πιο σαχλό. Λοιπόν δεν ξέρω αν σας έχει τύχει να συνοδεύετε ό,τι κάνετε και με ένα τραγούδι. Είχα μια 100% τραγουδιστική ζωή και είχα κάνει έρωτα σχεδόν με όλη τη μικρή δισκοθήκη μου. Συγκινούμουν πολύ. Ό,τι έκανα στη ζωή μου το έκανα με συγκίνηση. Και το λοιπόν, μεγάλωσα αρκετά και η συγκίνηση μεγάλωσε κι αυτή πάρα πολύ, κλαίω πάρα πολύ, χορεύω πάρα πολύ, λαχταρώ πάρα πολύ, οργίζομαι πάρα πολύ, χαϊδεύω πάρα πολύ, νιώθω έλλειψη πάρα πολύ. Και ζωντανεύουν τα πράγματα, ακούω ήχους, νιώθω παρουσίες — ενδεχομενως τον εαυτό μου με το Mellon Collie έξω από την πόρτα. Με δώσανε αυτά τα χάπια ώστε το πάρα πολύ να γίνει πολύ λίγο, “όσο πρέπει”. Μα εγώ κλέβω, αμελώ να τα πάρω για μέρες κι ανατριχιάζω και σφίγγεται το στομάχι μου και όλα έχουν χρώμα και γεύση, είναι υπέροχα, και σκέφτουμαι τον γκόμενό μου και κλοτσάω στον αέρα. Αλλά παθαίνω και κάτι άλλο πολύ τώρα πια: φοβάμαι πολύ. Κι έτσι είμαι σε αδιέξοδο κι ούτε το Mellon Collie με αρέσει πια. Είναι παιδικό.
Published on February 10, 2016
Leave a comment