1

Έχω δει όλες τις ταινίες με ζόμπι και τον αντίχριστο που αξίζει να δει κανείς και μερικές πάνω από μία φορά. Ή πάνω από πέντε φορές. Καθώς και τα 2/3 των ταινιών που αναλύει η Halberstam στο Skin Shows – Gothic Horror and the Technology of Monsters. Όταν με είδανε με το βιβλίο στο χέρι με είπανε άντε, επιτέλους να ξεκολλήσεις, να αποδομήσεις τίποτα. Εγώ να ξεκολλήσω ή εσύ; Πριν διαβάσουμε λίγο από το back cover, ας πω ότι το Creatures from the Pink Lagoon εχει προβληθεί σε στέκι στην Ελλάδα ως γκέι προβολή και ΦΥΣΙΚΑ δεν είναι κουήρ στέκι. Deploying feminist and queer approaches to the monstrous body, Halberstam views the Gothic as a broad-based cultural phenomenon that supports and sustains the economic, social and sexual hierarchies of the time. She resists familiar psychoanalytic critiques and cautions against any interpretive attempt to reduce the affective power of the monstrous to a single factor (…) Excessive intepretability, Halberstam argues, whether in film, literature, or in culture at large, IS THE ACTUAL HALLMARK OF MONSTROSITY. Και αυτή η υπερβολή στο interpretability είναι η τερατωδία των χειρότερων στιγμών του queer.

2

Από όλες τις ταινίες που παρουσιάζει, θα άξιζε να μεταφραστεί η άποψή της για τη Σιωπή των Αμνών, βεβαίως διότι έχει έναν “τρανς” δολοφόνο γυναικών και η συγγραφέας είναι τρανς. Όταν την είδα, ο κόσμος φώναζε αγριεμένος στην έξοδο του σινεμά (και ένα από αυτούς ήταν συμμαθητής μου στη σχολή) “Για όλα φταίνε οι πούστηδες!” Εν μέρει υπάρχει μία βάση στο ότι οι Αμνοί είναι από τις πιο ομοφοβικές ταινίες αλλά beauty is in the eye of the beholder. Εφόσον η συζήτηση για το monstrosity αυτής της ταινίας ξεκινά με το “ο Άιχμαν στη Ιερουσαλήμ” από Hannah Arendt ή αλλιώς Report on the Banality of Evil (για τη δίκη του ναζιστή Άιχμαν), είναι προφανές και δηλώνεται ρητά ότι δεν πρόκειται να πέσει σε τετριμμένη φεμινιστική ή κουήρ λογική για το αν είναι καλή ή όχι η ταινία. Και το τετριμμένο συχνά είναι σημείο των καιρών μας, όσο κι αν χρησιμοποιεί περίπλοκο λεξιλόγιο. Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι ότι δεν λέει για την τελική σκηνή εφόδου του FBI στο σκοτεινό κρυσφήγετο του τέρατος. Καθώς οι ακτίνες του ήλιου από τις τρύπες των σφαιρών στα ξύλινα ντουβάρια σχηματίζουν επώδυνες δέσμες που εισέρχονται στον χώρο του και χτυπούν το κορμί του, το τέρας υποκύπτει κάτω από αυτά τα άυλα βέλη φωτός σαν άλλος άγιος Σεβαστιανός, μέχρι που μια αληθινή σφαίρα να τον αποτελειώσει. Δεν είναι ομοφυλόφιλος, δεν είναι τρανς, είναι κάτι άλλο προειδοποιεί ο Δρ Λέκτερ. Και, indeed, έχει προταθεί ότι μόνο μια υπό γωνία ανάγνωση της Ιστορίας της Τρέλας του Φουκώ και επιστροφή/επαφή με την ανωμαλία ή το μη κανονικό, θα μας σώσει από την εξαντλητική υπερανάλυση που έχει υποβληθεί το Σεξουαλικότητα Ι. Αλλά anyway, ας δούμε ένα τέρας να χορεύει και για τους θιασώτες του σταματήματος της κυκλοφορίας της επιθυμίας μεταξύ G και T, για εκείνες που θεωρούν ότι Τρανς είναι σχεδόν μια ξεχωριστή κατηγορία ανθρώπου, ουσιοκρατίζοντας δίχως αιδώ και ιστορική μνήμη, αποφεύγοντας βολικά κάθε προσέγγιση/κριτική/σύγκριση/ταύτιση/αποταύτιση που είναι ο μόνος τρόπος χτισίματος ουσιαστικών σχέσων, για όλους αυτούς λοιπόν, αλλά και για όσους έκρυψαν κάποτε το πουλάκι τους στους μηρούς τους και ένιωσαν μια πρωτόγνωρη ή πολύ οικεία ηδονή, αφιερώνω αυτόν τον χορό.