Ακόμα κι αυτός ο κόσμος που υπάρχει μόνο μέσα στο μυαλό σου, είναι πραγματικός. Ακόμα κι αν μπερδεύεις τα βιβλία σου και τα τραγούδια σου και τα tumblr σου και το porn σου με τους ανθρώπους εκεί έξω είναι γιατί οι άλλοι ζουν αποκλεισμένοι από αυτή την πραγματικότητα. Έχεις ταξιδέψει, έχεις κάνει απίστευτες γνωριμίες, πάρτυς, […]
Κουκλάρες γεια σου. Όταν ήµουνα γυµνάσιο ήταν καλοκαίρι και είχε εθνικές εκλογές και ήµουν στο χωριό στα σέρρασ και καθόµουνα στη ντισκοτέκ σε ένα σκαµπό ψηλά και κοιτούσα που χορεύανε. Και ήρθε ένα παιδί πιο µεγάλο που δεν ήτανε απο το χωριο µαλλον απο τη γερµανία ητανε ηρθανε να ψηφισουν και µε πηρε απο το […]
Ο χρόνος μας τελειώνει, μας πιέζει ασφυκτικά η μίζερη κατάσταση μας οδηγεί στην τρέλα οι επιλογές τελειώσανε, το βλέπεις καθαρά, μείνε – σκέψου – πολέμα τους συνέχεια. – Ναυτία, “Προσπάθησε ή ψόφα” Λοιπόν, το δίχως άλλο είναι μια πολύ δύσκολη βραδιά και αυτό το λέω με κάθε βεβαιότητα, εγώ που καυχώμαι ότι τίποτα δεν έχει […]
Ας είμαστε ειλικρινείς: κατά πάσα πιθανότητα σας μισώ, κι ας μη γνωριζόμαστε καθόλου. Δεν είναι κάτι για να το πάρετε προσωπικά, στο κάτω κάτω πολύ συχνά μισώ και τον εαυτό μου, με τον ίδιο θανάσιμα ενθουσιώδη τρόπο. Βλέπω μια διαφορά στο πέρασμα των χρόνων. Θέλω να πω ότι κάποτε είχα ξεκάθαρο τον διαχωρισμό “αυτοί” vs. […]
– Μ’ αγαπάς; τον ρώτησα. – Όσο τίποτα άλλο στον κόσμο. – Μα εσύ δεν αγαπάς τίποτα. – Γι’ αυτό σ’ αγαπώ. Μαργαρίτα Καραπάνου, Rien ne va plus
Έχω βρει στο ράδιο εξαίσιο σταθμό, εκπέμπει τα τραγούδια π’ αγαπώ. Τις Τρίτες τα απογεύματα μπορείτε να με βρείτε στο κέντρο της πόλης, εκεί γύρω από την Καρόλου Ντηλ. Τις Τρίτες τα απογεύματα πηγαίνω στην αναλύτριά μου. Τις Τρίτες τα απογεύματα (και όλη τη μέρα πριν) είμαι να μην μου μιλάς. Όλο το “Αυτό” που […]
Μόλις διάβασα τη «Νεκρή Ευρώπη» του Χρήστου Τσιόλκα. Λοιπόν και γαμώ τα βιβλία. Πάνω που νόμιζα ότι η τελειότητα (ή το τελείωμα, όπως το πάρεις) για μια αδερφή είναι να μετακομίσει στο Σόνεμπεργκ του Βερολίνου, με το ίδιο χτένισμα, τα ίδια ρούχα και τα ίδια βίτσια με άλλες δέκα χιλιάδες αδερφές, ο κ. Τσιόλκας μου […]
Όταν μπαίνω στη μανία ο γιατρός μού δίνει αντιψυχωτικά. Πολλά. Και δεν είναι ένας ο γιατρός. Είναι πολλοί. Ήταν η Τ, μετά ήταν ο Χ, τώρα είναι η Β. Έναν ακόμα Χ, που ήταν πριν από όλους αυτούς και που το γράμμα του είναι “Χ” από το “άγνωστος Χ” κι όχι από αρχικό ονόματος, γιατί […]
Γεννήθηκα λίγο μετά την πτώση της χούντας και πέρασα τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, μέχρι και τη δευτέρα δημοτικού, σε ένα χωριό της Χαλκιδικής. Αργότερα, αφού ήρθαμε στην πόλη, πάντα ξεκαλοκαιριάζαμε τρεις μήνες πάλι εκεί, οπότε ήταν λίγο σαν μην είχα φύγει ποτέ. Τα χρόνια του δημοτικού (τα αντίστοιχα καλοκαίρια δηλαδή) τα έβγαλα στα ηλεκτρονικά, […]
Είναι πάλι Χριστούγεννα. Οι οικογένειες μαζεύονται σε συνεστιάσεις, φίλοι βρίσκουν αφορμή να τα πούνε και τα τζάνκια της κας Γαλανού συνωστίζονται στον προθάλαμο του ιατρείου για την δόση τους – να τα βγάλουν πέρα κι αυτές τις γιορτές. Ο Tommy περιμένει σιωπηλός να έρθει η σειρά του και χαζεύει μια καταναγκαστική περίπτωση που συνέχεια λύνει […]
