Είναι πάλι Χριστούγεννα. Οι οικογένειες μαζεύονται σε συνεστιάσεις, φίλοι βρίσκουν αφορμή να τα πούνε και τα τζάνκια της κας Γαλανού συνωστίζονται στον προθάλαμο του ιατρείου για την δόση τους – να τα βγάλουν πέρα κι αυτές τις γιορτές.

Ο Tommy περιμένει σιωπηλός να έρθει η σειρά του και χαζεύει μια καταναγκαστική περίπτωση που συνέχεια λύνει τα κορδόνια της και μετά τα ξαναδένει. Μια οστέινη νευρική ανορεξία τρώει με αηδία μια μπανάνα, μια μεταιχμιακή βρίζεται στο κινητό με τον γκόμενο και μετά ξαναπαίρνει με κλάματα να μην την αφήσει. Ο κύριος με το κοστούμι και το δερμάτινο χαρτοφύλακα θα μπορούσε να είναι σχιζοφρενής – ή απλά μια αγχώδης διαταραχή; – δεν μπορεί να τον ψυχολογήσει.

Στο παλιό γραφείο με το τηλέφωνο-αντίκα κάθεται ο πατέρας της κας Γαλανού, ψυχίατρος κι αυτός, σε καιρούς όπου δεν υπήρχαν μαγικά χαπάκια, και αναστενάζει… Πόσα Χριστούγεννα, πόσες πρωτοχρονιές, πασχαλινές διακοπές, καλοκαίρια, τριήμερα κι αργίες να ’ταν έτσι γεμάτο το ιατρείο; Τα χρόνια που πέρασαν, οι ασθενείς που τον επισκέφθηκαν, άφησαν τα σημάδια τους πάνω του. Ο κ. Γαλανός έχει λίγο απ’ όλα – αλλά ο Tommy ξέρει ότι εκείνος ποτέ δεν έζησε στ’ αλήθεια όλα τα συναρπαστικά πράγματα που του έχουν αφηγηθεί οι δικοί του ασθενείς.

Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει κανέναν, παρά μόνο οι ίδιες περιπτώσεις: το όμορφο αγόρι στο παραδίπλα κάθισμα ρωτά συνέχεια αν πήρε κανείς ποτέ Zyprexa, έχει τρομάξει με όσα γράφουν μέσα οι οδηγίες προς τον ασθενή. «Εγώ, παίρνω 30 mg», του λέει περήφανα ο Tommy. Το αγόρι τον κοιτάζει με υγρά μάτια, γεμάτα απελπισία, και ρωτά: «Είσαι καλύτερα τώρα;». «Είμαι καλά, είμαι πολύ καλά» έρχεται αυτόματα η απάντηση, ο Tommy πρέπει να θυμηθεί να μην πει ψέματα στη κα. Γαλανού, να πει την αλήθεια για το τι γυρεύει εκείνο το βράδυ στο ιατρείο της, να πει ότι σιχαίνεται τις γιορτές και τη δήθεν χαρωπή ατμόσφαιρα, να πει ότι θέλει όλος ο κόσμος να περάσει τα χειρότερα Χριστούγεννα της ζωής του, νυσταγμένος από τα Xanax, να ουρλιάζει από τα Seroxat, μαγκωμένος από τα Zyprexa, ιδρωμένος από τα Lamictal, να παρακαλά το Stilnox για λίγο οίκτο, για λίγο ύπνο, ρε, δίχως τρόμο και φρίκη.

Στο δρόμο για το ιατρείο ο Tommy πέρασε δίπλα από ένα ψεύτικο αγιοβασίλη. Το σκασμένο πλαστικό του μαρτυρούσε μια επιτυχή πρότερη καριέρα – σε καζίνο ή σε shopping mall – και η ρομποτική φωνή επαναλάμβανε ακούραστα στα αμερικάνικα: «Merry Christmas, ho, ho, ho!». Ο Tommy κοντοστάθηκε και χάζεψε το μαγαζί με τα χριστουγεννιάτικα στολίδια. Το δικό του σπίτι δεν είναι στολισμένο, έχει μόνο μια ουρά από λαμπάκια, ξεχασμένη από τις προηγούμενες γιορτές, που αναβοσβήνει πεισματικά… on – off – on – off – on – off… μέχρι που ο Tommy νυστάζει, σιγοκλείνει τα μάτια του… on – off – on – off… και αποκοιμάται.

«Είμαι καλά, πολύ καλά…» ψιθυρίζει στον εαυτό του περιμένοντας στον προθάλαμο και γέρνει κουρασμένος το κεφάλι.