Κατά τα τέλη της δεκαετίας του 1970, λοιπόν, η λεσβιακή και γκέι ανδρική ζωή στα γκέι αστικά γκέτο των Ηνωμένων Πολιτειών και της δυτικής Ευρώπης έφθασε να χαρακτηρίζεται από την ηγεμονία του λεσβιακού φεμινισμού και την εμφατικά αρρενωπή κουλτούρα του ούτως αποκαλούμενου γκέι ανδρικού “κλώνου” (“clone”), και τα δύο εκ των οποίων αναζητούσαν να εξορίσουν τις έμφυλες πολικότητες και το μη συμμετρικό παιχνίδι ρόλων από την ομοφυλοφιλία. Αυτή η κίνηση δεν ήταν, ασφαλώς, μια προσπάθεια να εξουδετερωθούν όλες οι έμφυλες ταυτότητες ή όλοι οι ρόλοι. Ορισμένα προνομιούχα έμφυλα στιλ, όπως η γκέι ανδρική αρρενωπότητα, και ορισμένες εγκεκριμένες επιτελέσεις της σεξουαλικότητας, όπως οι ισότιμοι σεξουαλικοί ρόλοι, προωθούταν συστηματικά και διατιμούταν. Αλλά δεν προωθούταν ως στιλ ή ρόλοι, ως ρητές επιτελέσεις του βιολογικού και κοινωνικού φύλου. Αντίθετα, διατιμούνταν ως κατοπτρισμός της ίδιας της υγιούς, απελευθερωμένης gayness, ως οικουμενικές αλήθειες για την ομοφυλοφιλία και ως σημάδια της φυσικής, μη παραμορφωμένης έκφρασής της. Και έρχονταν σε περήφανη αντίθεση με τα παλιότερα γκέι στιλ.

Αυτά τα παλιότερα γκέι στιλ βρέθηκαν να είναι υπόγεια αλλά δεν εξαφανίστηκαν εντελώς. Αντίθετα, συνυπήρχαν με τις νέες αναδυόμενες ενσαρκώσεις της λεσβιακής και γκέι ανδρικής ταυτότητας και εναλλάσσονταν μαζί τους, συχνά εντός του ίδιου ατόμου. Αλλά αν η δεκαετία του 1970 μοιάζει τώρα από απόσταση ως ένα ατυχές κεφάλαιο στην μακριά, ζοφερή ιστορία της καταπίεσης των τρανς, ήταν επίσης, για πολλές λεσβίες και πολλούς γκέι άνδρες, εποχής έμφυλης ευφορίας. Μια ιλιγγιώδης αίσθηση αγαλλίασης συνόδευε την ανακάλυψη, που γίνονταν και αέναα ξαναγίνονταν σε όλες τις λεσβιακές και γκέι ανδρικές αστικές κοινότητες της περιόδου, ότι η ομοφυλοφιλία δεν ήταν άρρηκτα νυμφευμένη με την έμφυλη μη συμμόρφωση, ότι οι λεσβίες και οι γκέι άντρες ήταν και μπορούσαν να είναι “φυσιολογικοί”.

Ωσάν να ήθελαν να επιδείξουν και να δραματοποιήσουν αυτή την εκπληκτική ανακάλυψη, τόσο απίστευτη αλλά και τόσο αληθινή, οι γκέι άντρες έπεσαν με τα μούτρα σε ένα συλλογικό πρόγραμμα κανονιστικής έμφυλης επιτέλεσης. Μέχρι το 1975 ή κάπου εκεί, άρχισε ξαφνικά να φαίνεται ότι όλοι στον γκέι ανδρικό κόσμο (ή ίσως απλά στα γκέι μπαρ για ψωνιστήρι που πήγαινα στο Σαν Φρανσίσκο) είχαν ολοκληρώσει υπερενταντικά μαθήματα πώς να είναι butch. Ήταν λες και όλοι τελικά είχαμε βρει τη λύση πως να υποδυόμαστε τους στρέητ άντρες, ή τουλάχιστον πώς να μιμούμαστε τους αγαπημένους μας straight-acting και -appearing ήρωες από τον κόσμο της μεταπολεμικής γκέι αισθηματικής λογοτεχνίας.

Ένα άρθρο σε ένα τεύχος του 1975 των Gay News παρείχε χρήσιμες πρακτικές συμβουλές πώς να επιτυγχάνεις το δύσκολο κόλπο και να κάνεις μια επιτυχημένη μετάβαση από αρχαϊκές γκέι ανδρικές μορφές ζωής στη σύγχρονη γκέι ανδρική ταυτότητα. Προσέφερε μια σατιρική (αν και αποκαλυπτική) ματιά στις τεχνικές που χρησιμοποιούσαν οι γκέι άνδρες στο παρασκήνιο για να ενσαρκώσουν τα νεώτερα, αυστηρότερα πρότυπα της αρρενωπής αυτο-παρουσίασης που τώρα επέβαλε ο γκέι κόσμος: “Έχω βρει ότι η εξάσκηση μπροστά σε έναν καθρέφτη είναι ένας καλός τρόπος για να ξεφορτωθεί κανείς αυτές τα επιπρόσθετα βάσανα [δηλ. την θηλυπρέπεια]”, εξηγούσε ο συγγραφέας. “Μπόρεσα να μάθω πιο φυσιολογικές κινήσεις και εκφράσεις με αυτόν τον τρόπο. Φυσικά χρειάστηκαν χρόνια εξάσκησης, αλλά τώρα μπορώ να χαλαρώσω χωρίς την έντονη ντροπή του να πιάσω τον εαυτό με σπασμένο τον καρπό ή να υιοθετεί εκθηλυσμένες στάσεις σώματος”. Επιπρόσθετοι σημάδια για το “πώς να είσαι butch” και την τελειοποίηση “της butch κινησιολογίας”, των “butch θορύβων”, του “butch σώματος”, του “butch ντυσίματος” και των “butch ναρκωτικών” παρέχονταν το 1982 από τον Clark Henley σε ένα δηκτικό και φαιδρό κείμενο που ήταν ένας αυθεντικά κατατοπιστικός οδηγός, το The Butch Manual. Σύμφωνα με τον Henley, το πραγματικό κίνητρο πίσω από την μετάβαση από αδερφή σε butch ήταν απλά η επιθυμία “να πηδηχτείς”, την οποία η γκέι αρρενωπότητα έκανε δυνατή σε μια έκταση που προηγουμένως δεν μπορούσε καν να ονειρευτεί.

Στην γκέι κοινωνία της περιόδου, κοντολογίς, η μετακίνηση από παρεκκλίνοντα σε κανονιστικά στιλ του φύλου, η άνοδος του σεξ τόσο ως σύμβολο όσο και ως πρακτική, και η ευθανασία της παραδοσιακής γκέι ανδρικής κουλτούρας όλα συσχετίζονταν στενά. Ό,τι ήταν η αδερφή για τον butch, ήταν και η κουλτούρα για το σεξ. Τώρα που οι γκέι άντρες ζούσαν την ομοφυλοφιλία τους όχι ως πολιτισμική πρακτική αλλά ως σεξουαλική ταυτότητα, απαιτούσαν ένα νέο έμφυλο στιλ. Και το αρρενωπό έμφυλο στιλ που υιοθέτησαν, διευρύνοντας τις σεξουαλικές ευκαιρίες τους, τους έκανε ικανούς να παγιώσουν έναν ορισμό της γκέι ύπαρξης και ένα μοντέλο της γκέι ταυτότητας που εστίαζε στο σεξ εις βάρος της κουλτούρας – και το οποίο απέκλειε τις θηλυκές συνταυτίσεις που είχαν ενημερώσει και ορίσει μεγάλο μέρος της παραδοσιακής γκέι ανδρικής κουλτούρας.