Καμία απορία που στην μεθυστική ατμόσφαιρα εκείνων των ημερών της δόξας στα τέλη της δεκαετίας του 1970, πριν το AIDS ή την άνοδο της Νέας Δεξιάς, όταν το σεξ βρισκόταν παντού (εφόσον ήσουν κάτω των τριάντα, κάτοικος πόλης, butch και όχι πολύ άσχημος), και όταν η ουτοπία φαινόταν να περιμένει στη γωνία – καμία απορία που νέοι γκέι άντρες σαν κι εμένα δεν έβρισκαν κάποια ιδιαίτερη χρησιμότητα στη Judy Garland. Η παραδοσιακή γκέι ανδρική κουλτούρα – με τα γυναικεία εικονίσματά της, το αστραφτερό camp στιλ, τη διαίρεση μεταξύ αδερφών και τσολιών, των πολωμένων έμφυλων ρόλων, των σεξουαλικών ιεραρχιών της, τις ματαιωμένες ερωτικές επιθυμίες της, την συναισθηματικότητά της, τον αυτο-οικτιρμό και την βαθιά απόγνωση όσον αφορά την δυνατότητα ενός έρωτα που θα διαρκέσει – όλα αυτά έδειχναν όχι μόνο αρχαϊκά και ξεπερασμένα αλλά και αποκρουστικά. Ήταν προσβολή στους νεότερους, πιο αληθινούς και καλύτερους ορισμούς της gayness που είχαν πρόσφατα εφεύρει, καταστήσει δημοφιλείς και μοχθούσαν να ενσαρκώσουν καθώς και να αξιοποιήσουν οι γκέι άντρες. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, η γκέι ανδρική κουλτούρα, όπως συντασσόταν παραδοσιακά, φαινόταν να μην είναι τίποτα περισσότερο από μια σειρά στερεοτύπων – και μάλιστα, ομοφοβικών στερεοτύπων – αν και υπερβολικά συχνά, δυστυχώς, τα εσωτερίκευαν οι ίδιοι οι γκέι άντρες.

Επομένως έπρεπε να μετακομίσω στην Αυστραλία, να τακτοποιηθώ με έναν φίλο στα μισά μου χρόνια και να υπομείνω τη δική μου γκέι μυήση ώστε να δω για πρώτη φορά, στη δεκαετία του 1990, τις ταινίες από τις δεκαετίες του ’30 και ’40 που επιμελώς απέφευγα να δω τη δεκαετία του 1970. (Αποδείχτηκε ότι ήταν πολύ καλές). Μόνο τότε με σύστησαν στο αμερικάνικο γκέι πολιτισμικό πρόγραμμα σπουδών το οποίο οι γκέι αμερικάνοι άντρες που ήταν είκοσι χρόνια μεγαλύτεροι από εμένα ήδη ήξεραν απ’ έξω, αλλά στο οποίο είχα αντισταθεί να διδαχτώ από αυτούς. Από τότε που υπέμεινα αυτή την γκέι μύηση στα χέρια ενός πολύ νεότερου εραστή, είμαι εξ ιδιοσυγκρασίας απρόσβλητος στον ισχυρισμό ότι η γκέι ανδρική κουλτούρα πριν το Stonewall είναι άσχετη σε πιο πρόσφατες γενιές γκέι ανδρών, ή εκτός εποχής – ακόμα κι αν, αδιαμφισβήτητα, και στοργικά, δείχνει την ηλικία της… και ακόμα κι αν δεν μπορεί να μην δείχνει απαρχαιωμένη από την τρέχουσα, μετά το Stonewall προοπτική μας.

Η μελέτη της γκέι ανδρικής υποκειμενικότητας μέσα από την μελέτη της παραδοσιακής γκέι ανδρικής κουλτούρας δείχνει να είναι ένα τόσο πολύ ενδιαφέρον πράγμα να κάνεις σήμερα ακριβώς επειδή δείχνει τόσο ενάντιο στη διαίσθηση, τόσο σοκαριστικά οπισθοδρομικό, ειδικά κάτω από το φως των κοινωνικών, εννοιολογικών και γενεαλογικών εξελίξεων που μόλις ιχνογράφησα. Αναπαριστά μια αντιστροφή προηγούμενων, επί μακρόν πεποιθήσεων, μια πλήρη προδοσία των πιο αγαπημένων αντιλήψεων που πολλοί από εμάς νομίζαμε ότι πιστεύουμε για τη φύση της ανδρικής ομοφυλοφιλίας και την οποία δοκιμάσαμε να κάνουμε κι άλλους ανθρώπους να πιστέψουν.

Παραβιάζει, συγκεκριμένα, το επίσημο μετά το Stonewall δόγμα ότι οι γκέι άντρες δεν είναι διαφορετικοί από οποιονδήποτε άλλο, ότι η επιλογή του σεξουαλικού αντικειμένου δεν έχει καμία σχέση με το έμφυλο στιλ, ότι η γκέι σεξουαλικότητα δεν έχει καμία σχέση με την θηλυκότητα κι ότι η ομοφυλοφιλία είναι ένας σεξουαλικός προσανατολισμός, όχι μια κουλτούρα ή μια υποκουλτούρα.

Πράγμα που είναι κι ο λόγος που το μάθημα μου ξεσήκωσε τόση πολλή έχθρα μεταξύ τόσων πολλών γκέι ανδρών.