I’m beautiful
in my way

‘Cause God makes no mistakes
I’m on the right track, baby

I was born
this way

– Lady Gaga

Ο όρος homosexuality/homosexual είναι μια λέξη που κατασκευάσθηκε και εισήχθη στο ευρωπαϊκό λεξιλόγιο τον 19ο αι. Η ετυμολογία είναι από το ελληνικό «ομο-» (ίδιο) και το λατινικό «sex». Η πρώτη εκτεταμένη χρήση του όρου ήταν σε επιστημονικά κείμενα και η ελληνο-λατινική ρίζα (τυπική μέχρι σήμερα για χιλιάδες επιστημονικούς όρους όλων των κατευθύνσεων) προφανώς συνεισέφερε στην επιστημονική βαρύτητα, κύρος και εγκυρότητα του νέου όρου. Συγκεκριμένα, το 1886, ο Richard von Krafft-Ebing χρησιμοποίησε και εδραίωσε τον νέο όρο (που μόλις είχε εμφανιστεί) στο, δημοφιλές στους επιστημονικούς κύκλους, βιβλίο του “Psychopathia Sexualis”.

Το μάτι της επιστήμης

O von Krafft-Ebing, κατά τη μόδα της εποχής, συνδύαζε αρκετές ιδιότητες: απόφοιτος ιατρικής, σεξολόγος, ψυχίατρος, εγκληματολόγος – και υπνωτιστής. Το “Psychopathia Sexualis” απευθυνόταν σε παθολόγους και δικαστές και είχε επίτηδες απόκρυφο τίτλο και αποσπάσματα γραμμένα στα λατινικά, ώστε να αποτραπεί η λαθραία ανάγνωση από τον απλό κόσμο, σύμφωνα με τον ίδιο τον von Krafft-Ebing. Το βιβλίο καθιερώνει και τους όρους sadism και masochism. H homosexuality για τον Ebing ήταν περισσότερο “πρόβλημα” προς μελέτη, μια αρκετά φιλική στάση για την εποχή.

Το άστρο του von Krafft-Ebing έδυσε απότομα και οριστικά με την εμφάνιση του Sigmund Freud, ο οποίος προσέφερε την πολύ πιο ελκυστική παρουσίαση της homosexuality ως “ψυχολογικού” αυτή τη φορά προβλήματος.

Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ο homosexual είχε πλέον έρθει για να μείνει.

“Διαφορετικός από τους άλλους”

Βερολίνο του Μεσοπολέμου. Η πόλη είναι η παρακμιακή πρωτεύουσα του γλεντιού της Ευρώπης, με πολυάριθμα καμπαρέ και μια κουλτούρα που περιστρέφεται γύρω από αυτά.

Απέναντι από το Ράιχσταγκ, σε μια ανακατασκευασμένη βίλα, στεγάζεται το Ινστιτούτο Σεξουαλικών Ερευνών. Ιδρυτής και σχεδόν μόνιμος κάτοικος, μεταξύ άλλων, μιας αχανούς βιβλιοθήκης πάνω στο σεξ, που την επισκέπτονταν από όλη την Ευρώπη, είναι ο Magnus Hirschfeld. Ο ακαταπόνητος μελετητής του σεξ, γνωστός στο Βερολίνο ως ο “Αϊνστάιν του Σεξ”, ήταν ο ίδιος ένας ομοφυλόφιλος, και μάλλον ο πρώτος ακτιβιστής στην ιστορία: Επί δεκαετίες ίδρυε οργανώσεις (υπερεθνικές ορισμένες φορές), συνέλεγε χιλιάδες υπογραφές από προσωπικότητες, διενεργούσε μελέτες, έγραφε βιβλία, θεατρικά έργα, ταινίες στις οποίες έπαιζε και ως ηθοποιός, διαμαρτυρόταν, και πιστός στο σύνθημα “Δικαιοσύνη μέσω της επιστήμης”, πίστευε ότι η επιστημονική γνώση θα εξάλειφε την εχθρότητα προς τους ομοφυλόφιλους, γενικότερα, και το Άρθρο 175, ειδικότερα, που τους οδηγούσε στη φυλακή. Συνεπή με το επιστημονικό κλίμα της εποχής, τα ευρήματα του Hirschfeld περιλάμβαναν τη διαπίστωση ότι οι ομοφυλόφιλοι είναι εκ φύσεως θηλυπρεπείς, ενώ περαιτέρω έρευνες τον οδήγησαν σε όχι λιγότερους από 64 δυνατούς τύπους σεξουαλικότητας, από τον αρρενωπό ετεροφυλόφιλο μέχρι το θηλυπρεπή ομοφυλόφιλο, εφευρίσκοντας τη λέξη “Transvestit” για τα υποκείμενα που σήμερα θα προσδιορίζονταν ως τρανς ή cross. Το έργο του Hirschfeld έδειχνε αισιόδοξη πίστη στην ύπαρξη ουσιαστικά του “Τρίτου Φύλου”.

Όλα τελείωσαν με την άνοδο των Ναζί στην εξουσία: Τα πρώτα βιβλία που πυρπολήθηκαν ήταν η βιβλιοθήκη του Ινστιτούτου. Τα φιλμ και οι φωτογραφίες που διασώζονται από τις πυρπολήσεις βιβλίων της εποχής, πιστεύεται ότι είναι αυτή η βιβλιοθήκη.

Οι Ναζί ενισχύουν το Άρθρο 175: δεν διώκεται μόνο η σεξουαλική επαφή αλλά και η επιθυμία – αρκεί ένα ύποπτο βλέμμα στο παγκάκι για να υπάρξει τιμωρία. Η τιμωρία είναι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στα οποία καταλήγει ακαθόριστος αριθμός, δεκάδων χιλιάδων πάντως, ομοφυλόφιλων. Αντί για το εβραϊκό κίτρινο άστρο, φέρουν ένα μεγαλύτερο ροζ τρίγωνο – ενδεικτικό της κατώτατης θέσης τους στην άτυπη ιεραρχία των στρατοπέδων. Με την νίκη και την εμφάνιση των Συμμάχων, ελευθερώνονται και αυτοί, μα κανείς δεν μαθαίνει τον αριθμό, τις ιστορίες τους και κανείς τους δεν ζητά αποζημιώσεις και δικαίωση: Το Γερμανικό κράτος “ξέχασε” να απαλείψει τον πυρήνα των διατάξεων του Άρθρου 175 για μερικές δεκαετίες.

Περί υποκειμένων

Αναπόφευκτες είναι οι σκέψεις περί ιστορικής και κοινωνικής δόμησης του ομοφυλόφιλου. Το 1976 o Μισέλ Φουκώ, στην “Ιστορία της σεξουαλικότητας”, τ.1, ισχυρίζεται ότι τον 18ο αι. η ομοφυλοφιλία ως ταυτότητα δεν υφίστατο. Αναλυτικότερα, στον τ.1 της “Ιστορίας της Σεξουαλικότητας” βρίσκεται ένα από τα δημοφιλέστερα και ευρέως γνωστά αποσπάσματα του έργου του:

Όπως ορίζεται από τους αρχαίους αστικούς ή κανονικούς κώδικες, ο σοδομισμός ήταν μια κατηγορία απαγορευμένων πράξεων. Ο δράστης τους δεν ήταν τίποτα περισσότερο από το νομικό υποκείμενό τους. Το δέκατο ένατο αιώνα, ο ομοφυλόφιλος έγινε ένα πρόσωπο, ένα παρελθόν, ένα ιστορικό, καθώς και μια παιδική ηλικία, πέραν του ότι είναι ένα είδος ζωής, μια μορφή ζωής, και μια μορφολογία, με αδιάκριτη ανατομία και ενδεχομένως μυστηριώδη φυσιολογία. Δεν υπήρχε τίποτα στη συνολική σύνθεσή του που να παρέμεινε ανεπηρέαστο από τη σεξουαλικότητά του. Ήταν παντού παρούσα σε αυτόν: στη ρίζα όλων των δράσεων του, επειδή ήταν η ύπουλη και επ’ αόριστον ενεργή αρχή τους· γραμμένη άσεμνα στο πρόσωπο και το σώμα του, επειδή ήταν ένα μυστικό που πρόδιδε τον εαυτό του. Ήταν ομοούσιο με τον ίδιο, λιγότερο ως συνήθης αμαρτία, παρά ως ασυνήθης φύση. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτή η ψυχολογική, ψυχιατρική, ιατρική κατηγορία της ομοφυλοφιλίας συγκροτήθηκε από τη στιγμή που χαρακτηρίστηκε… λιγότερο από ένα είδος των σεξουαλικών σχέσεων παρά από μια ορισμένη ποιότητα της σεξουαλικής ευαισθησίας, με έναν ορισμένο τρόπο αντιστροφής του αρσενικού και του θηλυκου στον εαυτό. Η ομοφυλοφιλία εμφανίστηκε ως μια από τις μορφές της σεξουαλικότητας, όταν μεταφέρθηκε από την πρακτική του σοδομισμού σε ένα είδος εσωτερικού ανδρόγυνου, έναν ερμαφροδιτισμό της ψυχής. Ο σοδομίτης ήταν μια προσωρινή εκτροπή· ο ομοφυλόφιλος ήταν πλέον ένα είδος.

Μισέλ Φουκώ, Ιστορία της σεξουαλικότητας, τ.1

Στον αντίποδα του Φουκώ βρίσκονται μελετητές όπως ο John Boswell, στο αμφιλεγόμενο και πρωτοποριακό βιβλίο του “Christianity, Social Tolerance and Homosexuality: Gay People in Western Europe from the Beginning of the Christian Era to the 14th Century” (1980), του οποίου ο τουλάχιστον εντυπωσιακός σε μέγεθος τίτλος αντικατοπτρίζει τη σισύφεια αποστολή του Boswell ως απολογητή της Ιουδαιοχριστιανικής επιρροής στην καταπίεση των προαναφερθέντων ομοφυλόφιλων. Στα εισαγωγικά κεφάλαια ο Boswell εξηγεί εκτεταμένα τη χρήση των όρων homosexual και gay για μια ιστορική περίοδο όπου αυτοί δεν υπήρχαν. Ο ισχυρισμός είναι ότι αυτοί οι, σχετικά καινοφανείς, όροι όντως περιγράφουν μια ταυτότητα, ίσως όχι εύκολη στην ακριβή περιγραφή αλλά πάντως σχετικά σταθερή, που διατρέχει τόπους και χρόνους και ενώνει μέσω κοινών εμπειριών τα υποκείμενα. Η θεώρηση αυτή αποδεικνύεται εξαιρετικά δημοφιλής και ως πολιτικό εργαλείο, μιας και οι “μεγάλοι ομοφυλόφιλοι” ανά τους αιώνες και τις χιλιετίες φωτίζουν, κοιτάζουν συγκαταβατικά και παρέχουν θετικά παραδείγματα (ή σειρά θυμάτων) στον σημερινό ακτιβισμό.

Ψυχίατρος, όχι ιατρός

Η ομοφυλοφιλία συνόδεψε την ψυχιατρική στην προσπάθειά της να αποδείξει ότι είναι “κανονικός” κλάδος της ιατρικής, όπως λ.χ. η παιδιατρική ή η καρδιολογία. Στις ΗΠΑ αυτή η συντεταγμένη προσπάθεια πήρε τη μορφή του Diagnostic and Statistical Manual of Diseases ή, εν συντομία, DSM. Εδώ δεν συζητούνται ασαφώς “ψυχοπάθειες” αλλά ορίζονται οι Ψυχιατρικές Ασθένειες, διακριτές και κωδικοποιημένες με συγκεκριμένα κριτήρια.

Το εντυπωσιακό φούσκωμα του ολιγοσέλιδου πρώτου DSM στις εκατοντάδες σελίδες της τρέχουσας έκδοσης (DSM-IV) θα μπορούσε να αναγνωστεί ως αμηχανία εμπρός σε κάποιο θεμελιώδες μεθοδολογικό – τουλάχιστον – “σφάλμα”, καθώς οι καταγεγραμμένες διαταραχές διαρκώς αυξάνονται, επεκτείνονται αλλά παράλληλα διυλίζονται σε όλο και περισσότερες υποκατηγορίες και υπο-τύπους.
Η ομοφυλοφιλία εμφανιζόταν ως ασθένεια/διαταραχή στο DSM μέχρι το 1973, όταν η Αμερικανική Ψυχιατρική Ένωση “εις αναγνώρισιν των επιστημονικών αποδείξεων” (και με λίγη βοήθεια από τον πολιτικό ακτιβισμό) την αφαίρεσε δηλώνοντας ότι “η ομοφυλοφιλία καθ’ αυτή δεν συνεπάγεται απομείωση της σταθερότητας, αξιοπιστίας ή των γενικότερων κοινωνικών και επαγγελματικών δυνατοτήτων”. Πέρα από το λεξιλόγιο των επιχειρημάτων της Ψυχιατρικής Ένωσης, ενδιαφέρον είναι ότι συναφείς διαγνωστικές κατηγορίες λ.χ. παραφιλίες, όπως σαδομαζοχισμός, παρενδυσία κ.ό.κ., παραμένουν σε ισχύ και φυσικά υπάρχει και μια ολόκληρη κουβέντα για τα trans υποκείμενα.

Στον αστερισμό των γονιδίων

Στη δεκαετία του ’90 ο βιολόγος Simon LeVay ανακοίνωσε ότι ανακάλυψε διαφορές στον εγκέφαλο ομοφυλόφιλων αντρών (σε νεκροψίες) σε σχέση με τον εγκέφαλο ετεροφυλόφιλων ανδρών. Παράλληλα, μέσα σε ένα γενικότερο θαυμασμό για τη δύναμη των γονιδίων εκείνη την εποχή, υπήρξαν ανακοινώσεις ότι εντοπίστηκαν γονιδιακές διαφορές που ίσως εξηγούν την ομοφυλοφιλία. Παρόλο που τα αποτελέσματα του LeVay δεν ήταν δυνατόν να επαληθευτούν με αξιοπιστία, εγκαταστάθηκε ένα οριστικό Επιχείρημα, ένα Επιχείρημα που θα αντικαθιστούσε όλα τα άλλα επιχειρήματα και θα κονιορτοποιούσε μια για πάντα τις κατηγορίες της θρησκευτικής και πολιτικής δεξιάς στις ΗΠΑ: Born this way – μια επιστημονική γνωμάτευση η οποία από το 2011 διατίθεται και σε χορευτική έκδοση ως το υπέρτατο gay anthem από τη Lady GaGa.

Η ενδομήτρια βιολογική, γονιδιακή ή, σε προ- προ-νηπιακή ηλικία, ψυχοκοινωνική εγγραφή ενός σεξουαλικού προσανατολισμού στο υποκείμενο συνεχίζει, πολύ λογικά, να είναι αντικείμενο επιστημονικής έρευνας και ενδιαφέροντος. Είναι εξίσου λογικό (με όλα τα ιστορικά δεδομένα) ότι το ενδιαφέρον αυτό διαρρηγνύει με κάθε τρόπο το (γενικότερα ύποπτο και υπό εξέταση) ιδανικό της “καθαρής” επιστημονικής περιέργειας και αμεροληψίας: ο λόγος πάνω στον σεξουαλικό προσανατολισμό δεν ήταν, δεν είναι και ποτέ δεν θα είναι ουδέτερος.

Γέμισε ο τόπος

Οι ποσοτικές και ποιοτικές έρευνες για την στατιστική ένταση της ομοφυλοφιλίας στον πληθυσμό ενδιαφέρουν αυτό το κείμενο για έναν ιστορικό λόγο. Στη σύγχρονη Δύση, μείζονες μελέτες δείχνουν ότι το 2% με 13% του πληθυσμού είναι ομοφυλόφιλο ή είχε σεξουαλική επαφή με άτομο του ίδιου φύλου. 20% των ανώνυμα ερωτηθέντων σε μελέτη του 2006 ανέφερε ότι είχε κάποια ομοφυλόφιλα συναισθήματα. Οι αριθμοί αυτοί μετατρέπονται σχεδόν αυτόματα σε λόγο πάνω στη μειονότητα, από κάθε ενδιαφερόμενη πλευρά, κυρίως ως απόδειξη ικανού ή όχι μεγέθους και επομένως διαπραγματευτικής ισχύος. Ωστόσο, το αν το 2% είναι θλιβερά λίγο ή αν το 13% είναι αισιόδοξα πολύ έχει προ πολλού απαντηθεί, με έναν ιδιαίτερο τρόπο.

Το 1947 ο εντομολόγος, ζωολόγος και βιολόγος Alfred Kinsey ίδρυσε το Ινστιτούτο Σεξουαλικών Μελετών στο πανεπιστήμιο της Indiana, ΗΠΑ. Έπειτα από χιλιάδες συνεντεύξεις και ερωτηματολόγια στον γενικό πληθυσμό, το Ινστιτούτο παρουσίασε στο απροετοίμαστο κοινό τις Αναφορές Kinsey οι οποίες, μεταξύ άλλων, έδειξαν ότι ο σεξουαλικός προσανατολισμός δεν περιγράφεται από ένα διακριτό δίπολο ομοφυλοφιλία/ετεροφυλοφιλία αλλά από μια κλίμακα που ξεκινά από την αποκλειστική ομοφυλοφιλία και φτάνει στην αποκλειστική ετεροφυλοφιλία, έχοντας στο ενδιάμεσο μικτές προτιμήσεις σε διάφορες αναλογίες. Το ποσοστό της ομοφυλοφιλίας στον γενικό πληθυσμό βρέθηκε να είναι το στρογγυλό νούμερο 10%.

Το βολικά στρογγυλό ποσοστό «10%» των ερευνών, αμφισβητήθηκε, απορρίφθηκε, αναθεωρήθηκε αλλά εκείνο είχε ήδη αυτονομηθεί από το ποσοτικό περιεχόμενό του και κατέστη συμβολική φράση-κλειδί στον ακτιβισμό, η οποία ονοματοδότησε πολλά έντυπα, μεταξύ των οποίων και το ελληνικό “10% – το δυνατό ποσοστό”.

We are the Stonewall girls / We wear our hair in curls / We wear no underwear / We show our pubic hair / We wear our dungarees / Above our nelly knees!

Ηνωμένες Πολιτείες, αμέσως μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο διακαής πόθος μεγάλου μέρους του πληθυσμού να αποκατασταθεί η προπολεμική κοινωνική τάξη και να αποτραπούν οι δυνάμεις της αλλαγής και η εθνική έμφαση στον αντικομμουνισμό, οδηγούν στην περίοδο του Μακαρθισμού. Ο γερουσιαστής Joseph McCarthy οδηγεί σε εθνική παράνοια, αναζητώντας κομμουνιστές στην κυβέρνηση, τον στρατό, σε λοιπές κυβερνητικές υπηρεσίες και θεσμούς: αναρχικοί, κομμουνιστές και γενικά όποιος κρίνεται ανατρεπτικός και μη-αμερικάνος είναι απειλή για την ασφάλεια.

Στους παραπάνω περιλαμβάνονται και οι ομοφυλόφιλοι, εφόσον “είναι γενική πεποίθηση ότι όσοι εμπλέκονται σε ανοικτές πράξεις ανωμαλίας έχουν απωλέσει την συναισθηματική σταθερότητα των φυσιολογικών ατόμων”. Μεταξύ 1950 και 1960 το FBI διατηρεί αρχείο με ομοφυλόφιλους, τα μέρη που συχνάζουν και ποιοι είναι φίλοι τους. Η ταχυδρομική υπηρεσία καταγράφει τις διευθύνσεις όπου αποστέλλεται υλικό που αφορά την ομοφυλοφιλία. Μπαρ με πελατεία ομοφυλόφιλων σφραγίζονται, με τους πελάτες να συλλαμβάνονται. Μαζικές “Επιχειρήσεις Αρετή” σε γειτονιές, πάρκα, μπαρ, παραλίες. Απαγορεύεται να φοράς ρούχα του αντίθετου φύλου. Χιλιάδες άντρες και γυναίκες διαπομπεύονται δημόσια, δέχονται σωματικές επιθέσεις, πυρπολούνται, φυλακίζονται ή περιορίζονται σε ψυχιατρεία. Το 1952 η Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρία προσθέτει την ομοφυλοφιλία ως κοινωνικοπαθολογική διαταραχή της προσωπικότητας.

Στις δεκαετίες μέχρι το ’60, οργανώσεις με εσκεμμένα απόκρυφα ονόματα, όπως η Mattachine Society (άντρες) και οι Daughters of Bilitis (γυναίκες), δημιουργούν δίκτυα υποστήριξης, ενημέρωσης, και ήπιας πολιτικής πίεσης. Ιδρυμένη από έναν κομμουνιστή, η Mattachine Society, επιθετική και φιλόδοξη στην αρχή, προσανατολίζεται στην ενημέρωση και εκπαίδευση ως τον πιο πρόσφορο δρόμο για την καταπολέμηση της ομοφυλοφοβίας.

Ήταν ένα ζεστό καλοκαιριάτικο βράδυ

Greenwich Village, Νέα Υόρκη, 1969. Τις πρώτες πρωινές ώρες της 28ης Ιουνίου 1969 η αστυνομία εκτελεί επιδρομή στο μπαρ «Stonewall» στην Christopher Street, ένα από τα λίγα καταστήματα που είχαν απομείνει όπου ομοφυλόφιλοι μπορούσαν να πιουν και να χορέψουν.

Η επιδρομή συναντά μια πρωτοφανή, αυθόρμητη και βίαια αντίδραση από τους θαμώνες και τον κόσμο που μαζεύεται. Καθώς κλούβες απομακρύνουν συλληφθέντες, οι περισσότεροι αστυνομικοί εγκλωβίζονται στο μπαρ, για το οποίο γίνονται απόπειρες να παραβιαστεί με ξεριζωμένα παρκόμετρα και να πυρποληθεί από το πλήθος. Κατεβαίνει η πυροσβεστική και τα ΜΑΤ της εποχής. Κρυφτούλι στους δρόμους αλλά και αναποδογυρισμένα αυτοκίνητα για οδοφράγματα και αντεπιθέσεις με κυνήγι των μπάτσων από τα πλήθη. Το επόμενο βράδυ, μπροστά από το Stonewall είχαν μαζευτεί χιλιάδες. Λεωφορεία και αυτοκίνητα ακινητοποιούταν από το πλήθος για να διακριβωθεί αν οι επιβάτες είναι γκέι ή ότι τους υποστηρίζουν. Οι κάδοι απορριμάτων ξαναπαίρνουν φωτιά και τα ΜΑΤ ξανακατεβαίνουν, τούβλα και άλλα αντικείμενα εκτοξεύονται από μπαλκόνια. Λόγω βροχής οι επόμενες δύο μέρες ήταν ήρεμες. Αλλά όταν στην προοδευτική εφημερίδα Village Voice εμφανίζονται ρεπορτάζ με τίτλους όπως “κυριακάτικες αδερφίστικες τρέλες”, συγκεντρώνεται ξανά το πλήθος, απειλεί να κάψει τα γραφεία τους και ξαναρχίζει το γνωστό σκηνικό στους δρόμους.

Είναι ενδιαφέρον ότι πολλές αφηγήσεις φροντίζουν να σημειώσουν ότι οι πρωταγωνιστές στα πρώτα επεισόδια ήταν θηλυπρεπείς αδερφές, εκδιδόμενοι ή άστεγοι νέοι, τρανς, drag queens και λεσβίες.

Οι εξεγέρσεις του Stonewall εντάσσονται στο γενικότερο κλίμα αμφισβήτησης της εποχής. Σε αυτές συμμετείχαν από κατοίκους της περιοχής, περαστικούς και τουρίστες, μέχρι κόσμο που έρχονταν σε σύγκρουση με αστυνομικές δυνάμεις κάτω από άλλες περιστάσεις. Η αλληλεγγύη έγινε φανερή στο λόγο και τις δράσεις του ακτιβιστικού κινήματος μετά.

Μετά την πρώτη βραδιά της εξέγερσης, το Stonewall ήταν καλυμμένο από γκράφιτι. Ένα από αυτά έγραφε: “Support gay power!”.

Ο “θλιβερός”, και πάντα ετεροκαθοριζόμενος “ομοφυλόφιλος” φθίνει και τη θέση του παίρνει ο gay. Συνθήματα όπως “Gay Power!”, οργανώσεις όπως “Gay Liberation Front”, “Gay Activists Alliance” και, σύντομα, πορείες/εκδηλώσεις που αποκαλούνται “Gay Pride”, πολιτογραφούν εκ των πραγμάτων τη λέξη ως τον δόκιμο όρο για να προσεγγιστεί η έννοια του ομοφυλόφιλου δίχως τη δυσάρεστη ιατρική οσμή του παρελθόντος. Οι λέξεις Lesbian, Gay, Bisexual και Trans σχηματίζουν το ακρωνύμιο του LGBT ακτιβισμού που αρχίζει με νέους όρους.

Αρνιόμαστε την προσπάθεια της κοινωνίας να μας επιβάλει σεξουαλικούς ρόλους και να καθορίζει τη φύση μας. Απορρίπτουμε αυτούς τους ρόλους και τους απλοϊκούς μύθους που τους συνοδεύουν. Εννοούμε να είμαστε αυτό που είμαστε. Ταυτόχρονα, δημιουργούμε καινούριες μορφές κοινωνικών σχέσεων, που βασίζονται στην αδελφοσύνη, τη συνεργασία, την ανθρώπινη αγάπη και τη χωρίς συμπλέγματα σεξουαλικότητα. Η αμαρτωλή Βαβυλώνα μάς ανάγκασε να αφιερώσουμε τον εαυτό μας σ’ ένα μόνο πράγμα: την επανάσταση.

Gay Liberation Front, Come Out #1