Είμαι φιλοπερίεργος και έτσι πως είμαι απορροφημένος από το πάθος και τα πάθη του εαυτού μου δίχνω μια αδιαφορία για το αν εχω το αρμόζον ακροατήριο. Αυτό έχει σαν αποτελεσμα να συγκινηθηθούν οι πιο απίθανοι άνθρωποι με αυτά που κάνω, να βρεθώ στις πιο σουρεάλ καταστάσεις, να γνωρίσω τον κόσμο από τα παρασκήνια στα οποία μου παραχωρούν τιμητικά access all areas.
Από τα πιο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ανεξήγητα ήταν μια πρόσκληση από τον πρόξενο της Γαλλίας (ή κάτι τέτοιο δεν ενθυμούμαι) για soiree στη βίλα του στο Πανόραμα. Ήταν τόσο θαυμαστά LGBT friendly ο τύπος που εκτίμησε πόσο προκομένες πουστάρες είμαστε και μας έστειλε τη σχετική προσκληση. Αν μη τι αλλο θα κάναμε το πάρτυ να είναι ενδιαφέρον και θα ωθούσαμε μπροστά την “υπόθεσή μας”.
Χτες μου έγινε μια αντίστοιχη πρόταση, αλλά από έναν απρόσμενο αποστολέα. Ουσιαστικά, ο ιδιοκτήτης ενός μπαρ την αναρχίας, με προσκάλεσε (κι αυτός φιλικά και με εκτίμηση) να ξυπνήσω, να ενηλικιωθώ, να αντιληφθώ πώς έχουν τα πράγματα, πώς “γινεται η δουλειά”, βρε αδερφέ, και παθαίνει σοκ που δεν το εχω καταλάβει ακόμα.
Αυτά έγιναν με αφορμή ότι στο μαγαζί του έγιναν περιστατικά που εγώ κρίνω ότι είναι ομοφοβικά και με θίγουν υπαρξιακά. Αντ’ αυτού είχα αυτή τη χρήσιμη και διαφωτιστική κουβέντα. Έχω όμως μια απορία: Όταν δεν βγαίνουν οι λογαριασμοί κι ο ισολογισμός του μήνα και το μαγαζί είναι αποκαρδιωτικά άδειο, μετράει άραγε στ’ αλήθεια κεφάλια αναρχικών που μπαίνουν;
Μου έγινε μια πρόταση για έναν κόσμο χωρίς τύψεις, χωρίς βάσανα από τις αυτοακυρώσεις, έναν κόσμο που δεν παραπαίεις, δεν παραπατάς μεθυσμένος ή απελπισμένος, έναν κόσμο απλό, προφανή, που δουλεύει, που έτσι κάνουν όλοι. Σε αυτή την πρόταση “υγείας” έχω ήδη απαντήσει παίρνοντας την απόφαση τρία χρόνια πριν να ζητήσω άσυλο στο ψυχιατρείο από την πραγματικότητά σας.
Αν εδώ (στο μαγαζί) δεν είναι το αρμόζον μέρος, πού πρέπει να απευθυνθώ για να καταθέσω την αγωνία μου για το περιστατικό και για πολλά άλλα που με ανησυχούν; τον ρώτησα. Μου έδωσε μια πολύ σοφή και σωστή απάντηση: δεν ξέρω. Και τότε εγώ χαλάρωσα, έληξα την κουβέντα και το γύρισα λίγο στην πλάκα για να χωριστούμε χωρις hurt feelings:
Δεν έχει εδώ κουτί παραπόνων; λέω
Εχει εκεί πέρα, με λέει.
Ωραία, τότε θα πάω να γράψω ότι για όλα φταίει ο καπιταλισμος.
Χαμογέλασε κουρασμένα, σοφά και με ύφος ανθρώπου που έχει δει πολλά από τη θέση του μαγαζάτορα, και μου λέει μειδιώντας:
Πιστεψε με, ΟΛΟ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΑ μας γράφουνε.
ΠΙΣΤΕΨΕ ΜΕ, ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΠΟΙΟΙ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΕΝΝΟΟΥΝ, του είπα.
Ελπίζω να θέλει να συνεχίσουμε την κουβέντα μας μετά από όλα αυτά. Διότι μπορεί να είναι μαγαζατορας αλλά κι εγώ ήμουν βαρώνως των gay media. Εχει πολλά να συζητήσει η υψηλή κοινωνία. Μετά, θα πάμε να σώσουμε και κανα μετανάστη.