Μου είπε εκείνο το βράδυ: Ασε λίγο αυτά που ακούς και δες αυτόν τον δίσκο. Είναι από ένα καινούριο συγκρότημα που λέγεται ΣΤΕΡΕΟ ΝΟΒΑ. Και να σου να ‘μαστε ξαπλωμένοι γυμνοί στο κρύο δωμάτιο ένας άντρας κι ένα νεαρό αγόρι και η πρώτη νότα του πρώτου τραγουδιού να είναι γραμμένη για μένα. Δάκρυσα, γιατί με αυτόν τον άντρα και με αυτόν το δίσκο ξεκινούσε η ζωή μου – άπειρη, αστείρευτη και ακόρεστη.

Τα επόμενα 10 χρόνια έφαγα την πόλη με το κουτάλι, ήταν μια δεκαετία που η πόλη κατοικούταν από άφθονες μεταμεσονύκτιες μυθικές περσόνες – με άλλα λόγια υπήρχε άφθονη αστρόσκονη για όλους μας για να ζήσoυμε το παραμύθι μας. Και σήμερα πια στο δωμάτιο ο άντρας είμαι εγώ κι είναι το αγόρι που έρχεται πού και πού.

Αναρωτιέμαι αν θα του έλεγαν τίποτα οι νότες και οι οδηγίες του “Αστραλον” αλλά νομίζω ζητάω πολλά: θα το παίξω μια τελευταία φορά, προσπαθώντας να συγκρατήσω τη ζέστη από το κορμί και τα σκληρά μαλλιά του αγοριού. Είναι αλλιώτικα τώρα: ο χρόνος δεν είναι άπειρος, ο χρόνος δεν είναι με το μέρος μου, όλα τελειώνουν. Αλλά αυτή η ανατριχίλα στη σπονδυλική στήλη από τις πρώτες νότες, αυτή η ΕΠΙΘΥΜΙΑ, είναι πάρα πολύ παλιά, είναι 25 ετών, είναι αρχαία: “Δάκρυσε, αν θέλεις, λίγο για το αγόρι”, μου είπαν πάλι οι ΣΤΕΡΕΟ ΝΟΒΑ. Και το κανα. Χα! Σας την έφερα!