Τον γνώρισα πάνω κάτω όταν είχε βγει ο δίσκος με το πλυντήριο. Τον κουβαλούσε μαζί του. Μετά άρχισε να κουβαλά κι άλλα πράγματα, τρομαχτικά. Και μετά τον έχασα. Θα ήθελα να ξαπλώσουμε ανάσκελα στο γρασίδι κάτω από την Ιατρική, να ψευτοφοβόμαστε πάλι ανύπαρκτους ασφαλίτες στο σούρουπο, η μία ψύχωση να πιάνει το χέρι της άλλης, αλλά τώρα που τον ξαναβρήκα πεθαίνει. Κόσμος πεθαίνει τελευταία. Και μου χαλάει τις δεύτερες ευκαιρίες μου. Νιώθω τρυφερός, οι Sonic Youth θα φταίνε.