Θέλω να τον αρπάξω, να τον γλεντήσω, να τον ευχαριστηθώ, να τον ευχαριστήσω, να τον καταστρέψω. Αλλά υπάρχουν κανόνες.

Ο ανταγωνισμός κάνει την καρδιά μου να χτυπά, κάνει τους παλμούς μου να ανεβαίνουν, κάνει το πουλί μου σκληρό. Ο συναγωνισμός είναι πάλη, η πάλη είναι επιβίωση. Η επιβίωση είναι το μόνο που μετράει. Αλλά υπάρχουν κανόνες.

Υπάρχουν φορές που και ο άρπαγας και και το θήραμα ξέρουν ότι η συνήθης σχέση αναστέλλεται, τότε που η αντιλόπη και το λιοντάρι μπορούν να πιουν νερό δίπλα δίπλα. Η θεμελιώδης σχέση τους παραμένει αλλά προς το παρόν δεν υπάρχει κίνδυνος. Γιατί υπάρχουν κανόνες.

Αλλά οι κανόνες έχουν τους δικούς τους κινδύνους. Οι κανόνες περιορίζουν, οριοθετούν, περιγράφουν, θέτουν εκτός νόμου, επιτρέπουν. Οι κανόνες δεσμεύουν.

Ίσα που μπορώ να συγκρατήσω την ευχαρίστηση που παίρνω όταν τον βλέπω να διαβάζει τους κανόνες, να τους μελετά, να τους μαθαίνει, να τους καταπίνει. Δεν φτάνουν τα λόγια για να πω πόσο αγαπώ να τους βλέπω να ενσωματώνονται και να γίνονται τμήμα αυτού του υπέροχου μυαλού εξίσου σίγουρα με τους μύες της θωρακικής κοιλότητας που σφίγγουν και χαλαρώνουν για να μετατρέψουν την ύλη σε αυτόν. Η εσωτερίκευση των κανόνων αλλάζει τον τρόπο που σκεφτόμαστε, τον τρόπο που ενεργούμε, το τρόπο που είμαστε. Υποτασσόμαστε στην κυριαρχία τους.

Γιατί όσο κι αν θέλω να νικήσω, δεν μπορεί να υπάρχει καμία νίκη δίχως κανόνες, μόνο κατάκτηση, μόνο επικράτηση. Θέλω περισσότερα από απλά potentia [λατ. δυναμικό] – θέλω potestas [λατ. δύναμη]. Θέλω θρίαμβο. Θέλω να τον δω να αναγνωρίζει την δικαιοσύνη στο χάσιμό του και να αγαλλιάζει ακριβώς με τους ίδιους κανόνες που το απαιτούν. Θέλω να το δω στα μάτια του όταν συνειδητοποιεί απλά πόσο καλός είμαι σε αυτό το παιχνίδι.

Και μετά θέλω να παίξω ξανά.

Του bzork