Θεσσαλονίκη, Οκτώβριος 1996. Η ΟΠΟΘ – Ομάδα Πρωτοβουλίας Ομοφυλόφιλων Θεσσαλονίκης ζητά συνέντευξη από τον ποιητή Ντίνο Χριστιανόπουλο για την εφημερίδα της “ο πόθος”, το πρώτο δωρεάν μηνιαίο γκέι free press στην Ελλάδα, με αφορμή την κυκλοφορία από τα “Τραγούδια της Αμαρτίας”. Ένα από τα χέρια που πάτησε REC στο κασετοφωνάκι ήταν και το δικό μου. Όμως πριν το REC ειπώθηκαν, μας ειπώθηκαν, μου ειπώθηκαν, πράγματα φοβερά. Ειπώθηκαν πράγματα φοβερά για τους νεαρούς, φλεγόμενους “ιδεολόγους επαναστάτες” και την αποτρόπαιη μοίρα τους όταν γεράσουν, γυμνοί από την ιδεολογία τους. Δεν θα τα μεταφέρω γιατί δεν τα θυμάμαι ακριβώς, αλλά και γιατί η συνέντευξη στέκει κι από μόνη της, παρά τα λόγια αυτά ή και εις πείσμα από τα λόγια αυτά. Όσοι και όσες γνωρίζετε καλά, λογοτεχνικά ή δια ζώσης, τον “κύριο Ντίνο”, ίσως μπορείτε να φανταστείτε αυτά που δεν θα μεταφερθούν εδώ. Ας σημειώσω μόνο ότι ακόμα και σήμερα, δεκαετίες μετά, ακόμα και αυτή τη στιγμή που γράφω, τα λόγια του με στοιχειώνουν. Αυτό που θα επιθυμούσα μέσα από αυτές τις φωτοτυπίες, είναι να γεννηθεί σήμερα ακόμα ένας φουκαράς, ακόμα ένας στοιχειωμένος, ακόμας ένας τρελός, ακόμα ένα φάντασμα που έκανε το λάθος και πήρε κομματάκι πιο σοβαρά κάποια πράγματα, ήτοι την ίδια τη ζωή του. Να έχετε τον θάνατο που σας αξίζει.

 

Trigger warning για ευαίσθητες ψυχές και πονεμένα μάτια: το παρακάτω βίντεο περιέχει ΜΟΝΟ γυμνόστηθα αγόρια. Απ’ ό,τι βλέπω είναι από το φωτο άλμπουμ με τους Αλβανούς που μας εμπιστεύθηκε ο φωτογράφος Ηλιού και εδώ τώρα, σε αυτή την προσευχή, κάποιος τους ανέβασε όλους. Το έχω στη βιβλιοθήκη μου κι ακόμα θυμάμαι, θυμάμαι ο σκατόγερος, που με είπε ο φωτογράφος γιατί μιλούσα πολύ: εσύ, κατέβα Αθήνα. Και δεν χαμογέλασα απλώς αρνητικά. Κάγχασα αυθάδικα εμπρός στα τατουάζ του γιατί ήμουν πιο νέος από αυτόν και φορούσα μαύρες Μάρτενς. “Εδώ θα μείνω”. Και να που εδώ είμαστε πάλι.

“Κύριε Ντίνο”, δεν σε συμπαθώ και πάρα πολύ, αλλά εν πάσει περιπτώσει: χαιρετίσματα στην εξουσία