Ερωτούνται οι δευτεροκυματικές της συνέλευσης: γιατί η φωνή στη μικροφωνική ΠΡΕΠΕΙ να ειναι γυναικεία; ε;

Μόλις είχα πάει στην πορεία 6 δεκ και είχα κλειδωθεί απ’ έξω από το σφαγείο τους. Κι αυτή η φωνή, αυτή η φωνή,

ξέρουμε ότι είστε φυλακισμένοι για πολύ καιρό, είμαστε στο πλάι σας, ενάντια σε ρατσιστές και φασίστες.

Γκρεμίστε τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, λευτεριά σε όλους τους μετανάστες.

Και πού να πάω τώρα δηλαδή;

Σε πολλά αξιοπρεπή κουήρ σπίτια, σε πολλά κουήρ μπλογκ, υπάρχει αυτή η φωτογραφία

Σας αρέσει ε;

Είστε κι εσείς κουκλάρες με σιδερολοστό ε;

ΠΟΥ ‘Ν’ ΤΟΣ Ο ΣΙΔΕΡΟΛΟΣΤΟΣ ΣΑΣ;

Do you really know who these people are?

Και αν έχουν πολύ συγκεκριμένες απόψεις για τη φάση σας;

Έχει χρόνια που ρωτάω με αγωνία “είναι το καφενείο στην υφανέτ μια φωλίτσα μονο ή κάτι άλλο;”

Κι έχει ένα χρόνο που ρωτάω, παιδιά, αυτό το κείμενο We Were Here για την κοινότητα, για το “εμείς” να το δουλέψουμε είναι επείγον είναι επείγον. Είναι επείγον για τις σχέσεις μας. Κι έφτασε στο πράηντ και συρθήκαμε με νερό αντί για αίμα στις φλέβες μας “να κάνουμε κάτι” κι εμείς. Που δεν είμαστε εμείς, ποτέ δεν ήμασταν εμείς, γιατί από όλα το πιο σημαντικό είναι οι σχέσεις κι όχι τα όποια συμπεράσματα.

Λοιπόν αυτοί που σκοτώνουν ΟΝΤΩΣ φασίστες είναι οι Bash Back! Και σε μια μπροσούρα τους έχουν ένα μήνυμα για εσάς που τους βάζετε στο εικονοστάσι σας και προσέυχεστε στο Θεό, το Πάπα, τον Δία, την Πυθία.

Έχουν ένα μήνυμα, αυτολεξί, για τους radical queers που το όραμά τους είναι να χτίσουν σε μια κατάληψη ή ένα στέκι ένα “safe space” για όλες “εμάς”. Κι αυτή η ασφάλεια, ασφάλεια, ασφάλεια, ασφάλεια, ασφάλεια, ασφάλεια ξεκινάει από τα basics και όλο και δυιλίζεται σε επιμέρους και όλο τα λουριά σφίγγουν, και τα παράθυρα κλειστά κι οι πόρτες σφαλισμένες να μην μπούνε οι στρέητ λέει. Αχαχαχαχαχαχαχα! Τι να το κάνεις κοκλίτσα μο, οι στρέητ είναι ΜΕΣΑ σου, ΜΕΣΑ μου, ΜΕΣΑ μας και γελάνε με τα καμώματά μας. Εχει και περιφρούρηση αυτή η φάση και για να ξεχωρίζουμε τους περιφρουρητές έχουμε cute φωσφοριζέ βραχιολάκια. Αυτή είναι η συνεισφορά του lifestyle queer στην αναβάθμιση της μπατσαρίας όλου του πλανήτη. Μπορώ να σας βρω και κονκάρδες να φοράτε TO SERVE AND PROTECT. Μπορώ να σας πω τι λενε για σας, φοβισμένες κουράδες που έχετε το θράσος να ΑΠΑΙΤΕΙΤΕ, να ΘΕΛΕΤΕ αντί να λέτε οτι ΦΟΒΑΣΤΕ γιατί μέσα από το δεύτερο χτίζονται οι σχέσεις, το πλαίσιο κι αυτό είναι το μόνο που έχει σημασία.

Υπάρχει λοιπόν ένα μήνυμα από την κουλ φωτογραφία σας ΚΙΛΛ ΦΑΣΙΣΤΣ που νομίζετε ότι σας κάνει και λίγο γαμάτες, γιατί αγωνιάτε μια ζωή να είστε abject. Και το μήνυμα είναι, δια στόματος αυτών που κρατάνε το πανώ, ότι εσείς, οι χτίστες των safe spaces σε καταλήψεις και στέκια, εσείς οι radical queers είστε, αυτολεξί, είστε “Ο ΒΟΘΡΟΣ ΤΩΝ IDENTITY POLITICS”. Κάτω από τα ράσα σας κρύβετε σκατά, τι να καταλάβετε εσείς από πουστιά. Χεστηκα για τα τραύματά σας, όλες τραυματισμένες είμαστε, αλλά δεν εκβιάζουμε.

Και το στέκι σας είναι όντως χτισμένο πάνω σε ένα βόθρο. Σε ένα βόθρο, λέει ο υδραυλικός, από 1 μέτρο σκατά. Όταν όλα πεθαίνουν, μένει η τέχνη και η ποίηση, κι η βρώμα από τις κουράδες φτάνει δεν φτάνει μέχρι την φυλακή που χτίζετε στον πέμπτο όροφο.

Ήρθα σε αντιπαράθεση με έναν μπάτσο των identity politics που σκούζει τσιτάτα από μπλογκ και μπροσούρες (γιατί δεν έχει διαβάσει μισό βιβλίο) για να αποφύγει αυτό που μου έχει δείξει πόσο επιθυμεί, πόσο λυσσάει να έχει και δεν είναι άλλο παρά, με τα δικά του λόγια, “η ψωλάρα σου να μου σκίσει τον κώλο”. Κι αντί γι’ αυτό μας τα πρηξε με τα safe spaces για το καλό πάντα των άλλων, και καλά. Μας σκότωσε, μας φίμωσε, μας τρομοκράτησε, άνθρωποι λέγανε ότι σιωπούν στην παρουσία του, ότι φοβούνται, γιατί ο μπάτσος δουλεύει ακάματα να είναι ο κόσμος ασφαλής. Και τώρα, επειδή δεν τον χωράει η πόλη, δεν τον χωράει η χώρα, πήγε στο Βερολίνο. Και το πρώτο του μήνυμα, πάντα cute, πάντα με τη δειλή μεταπροχωpost ειρωνία της φάρας του είναι “μένουμε ευρώπη”.

ΣΤΟΝ ΠΑΤΟ, ΣΤΟΝ ΠΑΤΟ, ΣΤΟΝ ΠΑΤΟ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ
ΧΤΙΖΕΤΑΙ Η ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΕΥΡΩΠΑΙΟΥ

Είστε γελοίοι.

Είστε γελοίοι όχι γιατί έχετε αντιφάσεις. Είστε γελοίοι γιατί αρνείστε να τις αναγνωρίσετε και να τρέξει αίμα. Το αίμα της ψυχής μας.

Χώθηκαν οι massqueeraid μέσα στους κοινωνικούς αναρχικούς σε μια τελευταία πορεία. Κουκλίτσα μου, η ΚΑΤΑΛΗΨΗ που στεγάζεσαι είχε προσυγκέντρωση, αλλά εσύ, όχι, μου πήγες στα ασφαλή συνθήματα κι όχι στα σπασίματα. Τα μεταξωτά βρακιά θέλουν και μεταξωτούς κώλους.

Έχω μια εικόνα από μία συγκεκριμένη από εσάς. Και η εικόνα είναι ένα μαύρο ντουβάρι σπίτι της (γιατί παρόλο που συγκατοικεί με άλλες, πάντα σπίτι της είναι διότι έτσι το λέει το συμβόλαιο, κατάλαβες;) και πάνω κολλάει αφίσες με ζόμπι και νέκρες από το βιολογικό όπου δεν πατάει γιατί έχει στρέητ κάγκουρες. Και δυο φορές τη μέρα περνά μπροστά από τις αφίσες με την ηλεκτρική σκούπα και καθαρίζει. Καθαρίζει, καθαρίζει, καθαρίζει, τι καθαρίζει; Γιατί “καθαρίζω” σημαίνει και σκοτώνω. Και δεν είναι κακό. Δεν είναι κακό. Τίποτα δεν είναι κακό, αρκεί να το μοιράζεσαι. Μα μόνο φιρμάνια και εντολές βγαίνουν κρατώντας το υπερόπλο της ηλεκτρικής σκούπας. Μόνο “θέλω”. Αλλά για να πάρετε, πρέπει εσείς πρώτα να δοθείτε.

Τρώγαμε γύρο, και σε ανύποπτο χρόνο ειπώθηκε στο νυν ευρωπαίο “απλά γκέι και τίποτα άλλο”: ‘Δ., ποτέ δεν μοιράζεσαι κάτι’. Τον γύρο σου, τα τσιγάρα σου, τον φόβο σου.

Κι αυτό είναι το ρεζουμέ της όλης υπόθεσης που μας αναστάτωσε κομματάκι παραπάνω τελευταία. Δεν μοιραζόμαστε.

Κάποτε διάβασα ένα σάητ στο ιντερνέτ. Κι έλεγε τα κακά της homophobia. Κι είπα “φοβερό! αυτό τα εξηγεί όλα! Να το μεταφράσω”. Μα δεν είχε μεταφράσει κανένας ποτέ το homophobia στα ελληνικά κι εγώ αποφάσισα ότι λέγεται “ομοφυλοφοβία”. Λάθος. Λάθος μετάφραση και λάθος που ενέδωσα στα κουτάκια σας, λάθος που τα L-G-B-T μαλώνουν πιο είναι πιο δυστυχισμένο κι άρα πιο έχει πιο δίκιο. Λάθος που όλες ταμπουρώνεστε πίσω από το “είμαι τρανς. ποτέ δεν θα καταλάβεις τις τρανς και ΧΟ ΧΟ ΧΟ! έχω πάντα δίκιο”

Σέρνεται λέει η Ερωφίλη από αναρχική συνέλευση σε αναρχική συνέλευση και λέει “είμαστε τρανς, βοήθεια” Και το ανεκδοτάκι της είναι οτι οι αναρχικοί, οι manarchists ντε, της λένε “μαζί σου, ποιον θες να πλακώσουμε στο ξύλο και θα το κάνουμε”. Ποιον θες να χώσουμε στη θηλια της αφίσας της Τέρρα και θα το κάνουμε. Αχαχα πόσο γελοιοι ε; Και υπάρχει ένα κρύο αυτάρεσκο γελάκι, χαχαχα, πόσο γελοίοι οι manarchists τελικά. Και πόσο γελοία κι εσύ, κι εσύ, κι εσύ, κι εσύ που θες και δεν θες, θες να είσαι για πάντα abject και τσεκάρεις και επιδεικνύει αυτάρεσκα τις πληγές και τραύματά σου.

Ειπώθηκε, πολύ ειρωνικά στο Queering Anarchism την εκδήλωση: “τι τον θέμε τον στρέητ αναρχικό; μήπως θέμε να τον πιάσουμε γκόμενο;”

Σιδερώνετε μια ζωή για να μην υπάρχουν ζάρες, να φύγουν οι αντιφάσεις σας, νομοθετείτε νομοθετείτε νομοθετείτε περιφρουρείτε περιφρουρείτε περιφρουρείτε, αλλά η απάντηση στην πολιορκημένη κωλότρυπά σας δόθηκε, και την απάντηση την χορεύετε στα uber cool party σας όπου πάντα κοιμάμαι:

ΜΕ ΦΥΛΑΚΙΖΕΙ ΤΟ ΣΩΜΑ ΣΟΥ
ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΑΤΑΠΙΩ ΤΗΝ ΜΟΛΟΤΩΦ ΣΟΥ

 

Προσέχετε ποιους καλείτε στα λάηβ, προσεχετε ποιανών τα ρημαγμένα σπίτια θέλετε να φωτογραφίσετε, προσέχετε ποιες επισκέπτεστε στα νοσοκομεία. Δεν ειμαστε εξωτικά ζώα, δεν είμαστε εδώ για τη διασκέδασή σας, ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΜΕ 42 ΧΡΟΝΙΑ ΝΑ ΠΕΤΑΞΟΥΜΕ ΤΗ ΜΠΛΟΥΖΑ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΜΑΣ, ΝΑ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΣΤΕ ΜΙΑ ΖΩΗ ΜΙΑ ΠΟΡΕΙΑ ΟΠΟΥ ΓΥΜΝΟΣΤΗΘΟΙ ΘΑ ΟΥΡΛΙΑΖΟΥΜΕ ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΝΩΜΑΛΟΙ; ΕΜΕΙΣ! ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΛΉΞΟΥΜΕ ΣΕ ΕΝΑ QUEER SAFE SPACE ΟΠΟΥ ΚΑΠΟΙΟΙ ΜΟΥ ΛΕΝΕ

ΚΑΛΩΣ ΤΟΝ
ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΑΜΕ
Α, ΚΑΙ ΒΑΛΕ ΤΟ ΜΠΛΟΥΖΑΚΙ ΓΙΑΤΙ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ

Να φοβάστε. Να τρέμετε. Να κλαίτε αν θέλετε. Και κανένα πατερημων δεν θα σας σώσει. Και δεν με νοιάζει η τύχη σας κι η κλάψα σας γιατί είστε άγνωστοι, αν όχι εχθροί. ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΣΧΕΣΗ. ΜΕ ΔΙΚΗ ΣΑΣ ΕΥΘΥΝΗ.

Εκείνος που λέει “θέλω μόνο να χτίζω”, “να με λέτε όταν είναι να λέτε τα θεωρητικά σας να μην έρχομαι συνέλευση” ΧΤΙΖΕΙ ΜΙΑ ΦΥΛΑΚΗ

Εκείνη που λέει δεν θα ρχομαι στα στησίματα, απλά θέλω το κλειδί στο χέρι, ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΔΕΣΜΟΦΥΛΑΞ.

Στο δρόμο χτιζονται συνειδήσεις. Και στα σοβαντίσματα. Και στις βαρετές συνελεύεσεις για την τυρρανία απουσίας δομών.

Αλλά δεν θέλετε τυρρανία, δεν θέλετε βάσανο. Θέλετε τα κλειδιά του παραδείσου, θέλετε τα συμπεράσματα, αποφεύγετε επιμελώς τα ερωτήματα.

Χάρηκε η οικουμένη που το facebook, όπου επιδίδεστε λυσσασμένα στο ένα report μετά το άλλο ψωλογλύφτες των μπάτσων, αποφάσισε ότι τα gender δεν είναι 2 αλλά σας δίνει 50 να διαλέξετε. Και τώρα, ακόμα καλύτερα, μπορείτε να συμπληρώσετε ελεύθερα το δικό σας, ολοδικό σας gender. Μπορείτε να είστε cuddlysexual, polysexual, punksexual και ξερωγώ. ΜΙΣΟ ΛΕΠΤΟ ΝΑ ΑΛΛΑΞΩ ΠΛΕΥΡΟ ΑΠΟ ΤΟ EXCITEMENT.

Δεν έχουμε τίποτα να πουμε αν δεν δουλέψουμε τις σχέσεις μας. Κι εγώ είμαι πλέον τόσο άκαμπτος γιατί δεν έχω χρονικά περιθώρια για μια ακόμα νέα αρχή από το μηδέν. Δεν είμαστε αιώνιοι.

Μια μέρα η μαμά της Φρόσως, που έχει την ίδια διάγνωση με μένα, εξαφανίστηκε. Εξαφανίστηκε και την ψάχνανε για μέρες. Της είπα ότι δεν έχει φύγει σε άκυρα μέρη, ότι θέλει να τη βρείτε, θέλει κι αυτή να ξέρει ότι υπάρχει. Σκέψου τα στέκια σας, τα μέρη σας κι εκεί θα σε περιμένει. Σκέψου. Και θα σε περιμενει για να σου πει ΑΗ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΠΟΥ ΜΕ ΒΡΗΚΕΣ.

Ας παίξουμε ένα παιχνίδι. Ένα παιχνίδι που δεν είναι στο χέρι μου αν θα το παίξω ή όχι.

Θα πεθάνω. Θα πεθάνω γιατί δεν μπορώ να πια να φάω. Αλλά δεν είναι απεργία και δίψας – τότε στη φάση που όλοι αδειάζανε τα σουπερμάρκετ με το δημοψήφισμα τα αδειασα κι εγώ και έχω αρκετές ρετσίνες για να μην χρειαστώ να βγω για βδομάδες έξω.

Αυτό που σας ζητώ είναι να σώσετε το σκυλάκι μου τον Σπίθα που δεν φταίει σε τίποτα. Ελάτε, βρείτε τρόπο, να ρθείτε να τον πάρετε.

Και ένα τραγούδι για τους χτίστες και ένα τραγούδι για μένα. Οι οδηγίες είναι απλές: ΟΧΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ 500 ΔΡΑΧΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ ΔΥΝΑΤΑ. Κάποιες σας αγάπησα πολύ και δυστυχώς έχω πλέον φίλους και φίλες. Ενώ πάντοτε ήθελα να έχω μόνο μόνο συντρόφους. Πεθαίνω στην απόλυτη μοναξιά. Κάντε ό,τι σας φωτίσει ο θεός σας.

Τελειώνω με ένα βιβλίο που λέγεται The Dispossesed, αλλά τα τζιμάνια του μάρκετινγκ στην Ελλάδα το μεταφράσανε “Ο Αναρχικος των Δύο Κόσμων”. The Dispossesed όμως σημαίνει αυτός που η δυστυχία του είναι να μην ανήκει πουθενά. Έχουν γραφτεί πολλές κριτικές για το βιβλίο, κρατώ αυτή από μία φεμινίστρια που είπε ότι ο πλανήτης των αναρχικών είναι μια πολύ συντηρητική κοινωνία, είναι ένα απέραντο νεκροταφείο.

Αλλά εν πασει περιπτώσει, σας μεταφέρω ένα μήνυμα από αυτόν τον πλανήτη:

Δεν έχετε τίποτα, δεν κατέχετε τίποτα, είστε ελεύθεροι, το μόνο που έχετε είναι αυτό που είσαστε κι αυτό που δίνετε. Βρίσκομαι εδώ γιατί βλέπετε σ’ εμένα την υπόσχεση, την υπόσχεση που δώσαμε πριν διακόσια χρόνια σ αυτή την πόλη — την υπόσχεση που τηρήθηκε. Γιατί εμείς στην Ανάρες την τηρήσαμε. Δεν έχουμε παρά μόνο την ελευθερία μας. Έχουμε μόνο την αρχή της αλληλοβοήθειας των ανθρώπων, έχουμε κυβέρνηση την ελεύθερη ένωση. Δεν έχουμε κράτη, έθνη, προέδρους, πρωθυπουργούς, αρχηγούς, στρατηγούς, αφεντικά, τραπεζίτες, φεουδάρχες, μεροκαματιάρηδες, ελεημοσύνη, αστυνομία, στρατιώτες, πολέμους. Ούτε κι έχουμε σε τίποτα περίσσευμα. Δεν κατέχουμε, μοιραζόμαστε. Δεν ευημερούμε. Κανένας από εμάς δεν είναι πλούσιος. Κανένας από εμάς δεν είναι παντοδύναμος. Αν θέλετε την Ανάρες, αν θέλετε να στραφείτε στο μέλλον, τότε πρέπει να σας πω ότι πρέπει να βαδίσετε μπροστά με άδεια χέρια, πρέπει να προχωρίσετε μόνοι, γυμνοί, σαν παιδί που έρχεται στον κόσμο. Δεν μπορείτε να πάρετε ότι δεν έχετε δώσει, και είστε εσείς που πρέπει να δοθείτε. Δεν μπορείτε να αγοράσετε την επανάσταση. Δεν μπορείτε να κάνετε την επανάσταση.

ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ

ΣΩΣΤΕ ΤΟΝ ΣΠΙΘΑ

Συμφιλιώθηκα επιτέλους με τον εαυτό μου και δεν εχει μείνει τίποτα άλλο πια. Μέσα σε κάθε πούστη κρύβεται ένας νάρκισσος που θέλει να γαμηθεί με τον εαυτό του. Αρούλη μου, σου το αφιερώνω:

ΝΑ ΧΑ 100 ΚΑΡΔΙΕΣ

ΤΕΛΟΣ. ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΕΙΜΑΙ ΠΑΝΕΜΟΡΦΟΣ.