Για τον Μέησον, ένα συγκεκριμένο είδος ανδρικής ομορφιάς είναι τα πάντα. Δεν υπάρχει στον κόσμο, αλλά συγκεκριμένοι νέοι ηθοποιοί και ροκ σταρ φτάνουν αρκετά κοντά. Επομένως η τέχνη του, που κάνει κολάζ μαζί εξαιρετικά αποκόμματα ανθρώπινου υλικού, με κάθε σώμα προσεχτικά σκισμένο από μια φωτογραφία ή περιοδικό, μετά κολλημένο σε μια άσπρη κόλλα χαρτί και ευθυγραμμισμένο με συμπληρωματικά κομμάτια σε επώδυνα χαλαρούς, Φρανκεσταηνικούς συναστρισμούς. Είναι ενστικτώδες πράγμα. Μπορεί να το εξηγήσει με θεωρητικούς όρους, αλλά είναι απολύτως καταναγκαστικό. Ευτυχώς γι’ αυτόν, η καταναγκαστική γκέι τέχνη είναι πολύ της μόδας τώρα, κι έτσι κερδίζει αξιοπρεπή χρήματα. Αλλά η τέχνη του είναι απλά για τη δική του μοναξιά, τελεία, είτε το καταλαβαίνουν αυτό οι συλλέκτες και οι κριτικοί είτε όχι. Φτιάχνει φανταστικούς εραστές, φίλους, γιους, νεότερους αδερφούς, σκλάβους, θεούς. Είναι ακαθόριστα ανατριχιαστικό, και έχει και γαμώ τη σημασία για αυτόν, σε αντίθεση με τους πραγματικούς φίλους και γνωστούς του.

Dennis Cooper, “Guide”