Δυο λόγια για τη φωτό: Είναι έργο του David Wojnarowicz, ενός αμερικάνου καλλιτέχνη που ήταν γκέι και παρήγαγε ένα σημαντικό μέρος της δουλειάς του στα μαύρα χρόνια του AIDS. Αυτοί οι βίσωνες που αυτοκτονούν, ακολουθώντας με φόρα μια πορεία προς το θάνατο, είναι μια φωτό που τράβηξε μέσα από το viewmaster ενός μουσείου. Οπότε ένα φαινόμενο της φύσης έγινε έργο τέχνης και πολιτική δήλωση.

Τι βλέπω εγώ: Αν αντικαταστήσουμε τους βίσωνες με γκέι άντρες και τον θάνατο/αυτοκτονία από πτώση με τον θάνατο/αυτοκτονία από μόλυνση HIV, μένει το επώδυνο ερώτημα: γιατί πηδάς στον γκρεμό ενώ όλοι (λένε ότι) προσπαθούν να τον αποφύγουν; Γιατί οι βίσωνες/γκέι άντρες έχουν αυτή την παράλογη συμπεριφορά; Αυτό το FORWARD TO DEATH / FORWARD TO DESTRUCTION (στιχουργικό μοτίβο στο πανκ) μπορεί να είναι πορεία σε μια πραγματική (με την πιο κυριολεκτική έννοια) καταστροφή μπορεί και όχι. Και εφόσον πλέον δεν ζούμε πλέον στο μάτι του κυκλώνα του AIDS, αλλά έχουμε μιλήσει πολύ για αυτό, η αγωνία και ο θάνατος και ότι άλλο μπορεί κανεις να δεί εδώ, είναι ελεύθερα πλέον από μια κυριολεξία επικαιρότητας AIDS και μπορεί κάποια να σχετιστεί με αυτά με παράλληλους τρόπους και βιώματα.

Αυτό που με συνεπαίρνει είναι η ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ, το ΠΕΙΣΜΑ ΕΝΑΝΤΙΑ και το ΑΜΕΤΑΚΛΗΤΟ της κίνησης προς ένα ΤΕΛΟΣ/ΑΡΧΗ. Για τους τρεις βίσωνες, δεν υπάρχει επιστροφή. Όσο κι αν έψαξαν δεν βρήκαν ποτέ τα πτώματά τους στον πάτο από το φαράγγι. Λένε ότι κάποιες Πέμπτες βράδυ αργά σκάνε τρεις σκοτεινοί τύποι και πίνουν μπύρες τέρμα βάθος στo μπαρ της Terra. Μπορείς να δεις τα κέρατα κάτω από τις κουκούλες – αν τολμήσεις να κοιτάξεις προς το μέρος τους…