Κοίταξα την ψυχαναλύτριά μου μετά από πολλές εβδομάδες. Έλειπα. Ήμουν σε μια πορεία όπου δυστυχώς δεν μύρισα ανθρώπινη σάρκα να καίγεται στο Ζαρα — 29 κατασκευαστές αναρχίας συνιστούν πίστη στον άνθρωπο. Ελειπα. Γιατί τραβήχτηκα σε στρατόπεδα συγκέντρωσης όχι για να φωνάξω εγώ “αλληλεγγύη” αλλά για να μου φωνάξουν οι από μέσα “freedom, freedom”. Έλειπα γιατί είχαμε το christmas break. Έλειπα γιατί μπήκα στη Σταυρούπολη. Και τώρα που οι εμπειρίες κατακάθησαν και προσπαθώ να τις βάλω σε σειρά, της είπα:

Με ναρκωτικά, με αλκοόλ, μέσα στο πολιτικό πλαίσιο της φάσης μας και όχι εν κενώ, σερνομαι, μπουσουλάω μπροστά στον κόσμο, χάνω τις αισθήσεις μου, ουρλιάζω με μια απόγνωση αρχαία “μπάτσοι φασίστες δολοφόνοι”, χορεύω, ποθώ τα πιο όμορφα αγόρια. Έτσι μοιαζει η ελευθερία;

Έχω πλήρη συνείδηση ότι ο πολιτικός αγώνας να βγω από τη φυλακή απέδωσε. Η καγκελόφραχτη πόρτα άνοιξε και κείτομαι ένα μέτρο μπροστά και απ έξω από το 20ετές κελί μου. Είμαι ελεύθερος. Είμαι ελευθερος;

Θα ήθελα να υπάρχει ένα ντοκιμαντερ που να δείχνει ξανά και ξανά τα 10 πρώτα λεπτά ελευθερίας ανθρώπων που είναι εγκλειστοι για δεκαετίες. Για να μάθω. Γιατί έχω άπειρες επιλογές και ορισμένες είναι ανθρωποφάγες. Τι παθαίνεις όταν το πάθος για τη λευτεριά είναι δυνατότερο απ όλα τα κελιά; Χρειάζομαι περισσότερα ναρκωτικά, για πολιτική χρήση, αυτό είναι σίγουρο.

Και μου είπε: Υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν καν να δουν την πόρτα της εξόδου.
Τι εννοείς; (Νομίζοντας ότι είναι κάποια μεταφορά). Και μου εξήγησε…