Vena Cava

«Πότε θα γίνω καλά, πότε θα γίνω καλά, πότε θα γίνω καλά;», ρωτά ο Tommy. Τα πόδια του τρέμουν, θέλει να κλοτσήσει το γραφείο απέναντί του και να το καρφώσει στο κεφάλι της ψυχιάτρου του. Μπήγει τα δάκτυλά του στις τρύπες από τον παμπάλαιο δερμάτινο καναπέ – πόσοι έχουν περάσει από εδώ; – και κρατά την ανάσα του με σφαλιστά τα μάτια. Γελά. Δάκρυα τρέχουν από τα μάτια του.

Η κ. Γαλανού σταυρώνει τα χέρια και χαμογελά.

“Κάνε υπομονή, Tommy”, λέει.

Από πίσω της κρέμεται ένας Χριστός και πιο δίπλα διαφημιστικά από φάρμακα, στυλό Risperdal, χαρτάκια σημειώσεων Lithiofor, μολύβια Efexor, press papier Stedon, μολυβοθήκες Valium.

Το χέρι γράφει αργά, o Tommy κοιτάζει τον Χριστό να του εξηγεί…

Xanax, για τις κρίσεις πανικού
Seroxat και Minitran, για την κατάθλιψη
Zyprexa, για τη μανία
Stilnox, για να κοιμάσαι
Trileptal, γιατί έτσι γουστάρω
Stedon, γιατί ταιριάζει με το πουκάμισό σου…

Ο Tommy βάζει στο στόμα με ευλάβεια το ένα χάπι μετά το άλλο. “Λάβετε, φάγετε, τούτο εστί το σώμα μου”. Τα καταπίνει όλα μαζί με ένα ποτήρι νερό. “Πίετε εξ’ αυτού πάντες, τούτο εστί το αίμα μου”. Τα μάτια του βαραίνουν, το δωμάτιο σκοτεινιάζει, ξαπλώνει κουλουριασμένος στο κρεβάτι. Λίγο πριν κοιμηθεί θυμάται μια παράξενη μυρωδιά και μια αντρική φωνή να μουρμουρίζει ακατάληπτα λόγια στο αφτί του…