Το νέο πακέτο

Για κάποιο διάστημα, η θρησκευτική δεξιά των ΗΠΑ σφαδάζει για επιχειρήματα σε κοινωνικά ζητήματα. Είναι μέρος ενός ευρύτερου συνδρόμου σε όλη τη Βόρεια Αμερική και Ευρώπη: για κοινωνίες που είναι αυξανόμενα κοσμικές και αυξανόμενα ποικιλόμορφες, οι σκέτες επικλήσεις στη θρησκευτική καταισχύνη έχουν χάσει την επιρροή τους. Απλά επαναλαμβάνοντας ότι η ομοφυλοφιλία, η έκτρωση, η αντισύλληψη είναι λάθος δεν είναι αρκετό. Έχουν προσπαθήσει να στηρίξουν την υπόθεσή τους με επιστημονικά επιχειρήματα, αλλά αυτά είναι μερικές φορές δύσκολο να γίνουν κατανοητά και εύκολο να αποδειχθούν ως ψευδή.

Αλλά όταν κοιτάζουν στην ανατολική Ευρώπη – ένα μέρος όπου ο συντηρητισμός τους θα έπρεπε να είχε ταιριάξει αλλά σχεδόν ποτέ δεν το κατάφερε – βλέπουν κάτι υπέροχο. Υπάρχει ο Putin, ένας ισχυρός και πετυχημένος ηγέτης, που βάζει τα πράγματα στη σειρά σε ένα νέο πακέτο. Έχει αγγίξει όλες τις χορδές για τις οποίες πασχίζει η δεξιά των ΗΠΑ: ηθικότης, οικογένεια, εθνικισμός, πολιτισμική ανωτερότητα, ακόμα και οικονομική ανεξαρτησία. Αλλά τις έχει υποστηρίξει με μια δημογραφική λογική που είναι δύσκολο να καταρριφθεί με επιχειρήματα, και αυτό τις ενώνει όλες μαζί με έναν νέο τρόπο. Τι συναρπαστικό μοντέλο!

Τουλάχιστον από τον καιρό της εισόδου στον 21ο αιώνα, επιχειρήματα που βασίζονται στη δημογραφία περιφέρονται στη δεξιά πτέρυγα. Η ομορφιά αυτής της επιστήμης είναι ότι, σε αντίθεση με όλες αυτές τις μελέτες για την παιδική ψυχολογία ή την θεραπεία αποστροφής, τούτη δεν είναι τεχνική ή υποκειμενική. Η βασική ιδέα είναι αυτή: οι κοινωνίες που πέφτουν κάτω από έναν ρυθμό γονιμότητας ίσο με 2,1 – δηλαδή, 2,1 παιδιά γεννημένα ανά γυναίκα – είναι καταδικασμένες. Αυτό καλείται ο ρυθμός γονιμότητας αντικατάστασης, και τα μαθηματικά είναι εύκολα. Για να κρατηθεί μια κοινωνία στα ίδια επίπεδα πληθυσμού, κάθε δύο γονείς πρέπει να αντικαταστήσουν τους εαυτούς τους με δύο παιδιά. (Το 0,1 προστίθεται, λίγο πολύ, για να αντισταθμίσει ατυχήματα πρόωρων θανάτων). Αν επιθυμείς αύξηση του πληθυσμού, χρειάζεσαι έναν ακόμα μεγαλύτερο ρυθμό, αλλά το 2,1 είναι το ελάχιστο για να μείνεις εκεί που είσαι.

Τώρα, στην πραγματικότητα είναι περισσότερο περίπλοκο. Οι ρυθμοί αντικατάστασης ποικίλλουν ευρύτατα. Φυσικά είναι υψηλότεροι σε κοινωνίες με υψηλή θνησιμότητα βρεφών ή ενηλίκων – το 2,1 είναι συνήθως αποδεκτό ως νούμερο για τις ανεπτυγμένες χώρες, αλλά στη Νιγηρία ή τη Σουαζιλάνδη, για παράδειγμα, η γονιμότητα αντικατάστασης βρίσκεται πάνω από το 3,0. Από την άλλη μεριά, στις ανεπτυγμένες χώρες, η αναβολή της τεκνοποιίας μειώνει το μέγεθος του πληθυσμού ακόμα κι αν ο κόσμος αναπαράγεται υπάκουα στα επίπεδα αντικατάστασης. (Μεταθέτει την πραγματοποίηση της αντικατάστασης στο μέλλον, έτσι ώστε σε οποιαδήποτε δεδομένη στιγμή υπάρχουν ακόμα λιγότεροι άνθρωποι ζωντανοί). Η μετανάστευση, φυσικά, αντισταθμίζει την έλλειψη αύξησης του πληθυσμού – το δεξιό δημογραφικό επιχείρημα ενάντια στη μετανάστευση την μεταχειρίζεται σχεδόν ως ένα αφύσικο υποκατάστατο για την γονιμότητα, το ίδιο ανατριχιαστικά λανθασμένο όσο και η ανθρώπινη κλωνοποίηση. Το αποτέλεσμα, όμως, είναι ότι οι χώρες με ρυθμό γονιμότητας κάτω από 2,1 μπορεί να μη βλέπουν σημαντική απώλεια πληθυσμού στην πραγματικότητα.

Κι όμως, αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι σε αρκετές ανεπτυγμένες Ευρωπαϊκές χώρες, η γονιμότητα έχει πέσει πολύ πιο κάτω από τον ρυθμό αντικατάστασης. Η Ιταλία αναπαύεται στα 1,4 παιδιά ανά γυναίκα, η Γερμανία στα 1,41, η Ισπανία στα 1,48. Η Ρωσία πάει καλύτερα, αλλά ακόμα δεν αυξάνεται, στο 1,61. (Οι ΗΠΑ είναι στο όριο να αντικαθιστούν τον εαυτό τους, στο 2,06). Είναι σημαντικό να τονίσουμε ότι δεν πρόκειται απλά για ένα Δυτικό και Βόρειο ζήτημα. Το 2004, ερευνητές βρήκαν ότι ο μισός πληθυσμός της γης κατοικούσε πλέον σε περιοχές κάτω του ρυθμού αντικατάστασης.

Η γονιμότητα κάτω από την αντικατάσταση καθόλου δεν περιορίζεται στις ανεπτυγμένες χώρες. Η Ευρώπη, η Βόρεια Αμερική και οι άλλες χώρες του ανεπτυγμένου κόσμου συνιστούν λιγότερο από το μισό των πάνω από 3 δις ανθρώπων των οποίων η γονιμότητα είναι κάτω από το 2,1.

Άλλες περιοχές περιελάμβαναν την παράκτια Κίνα (1,5), τη Βραζιλία (2,01) και την Ταϊλάνδη (1,91). Αλλά είναι στην Ευρώπη όπου τα άγχη είναι περισσότερα έντονα. Το BBC προειδοποίησε:

Ενώ η μυώδης υπερδύναμη στην άλλη όχθη του Ατλαντικού συνεχίζει να απολαμβάνει σταθερή ανάπτυξη του πληθυσμού [sic], η γηραιά Ευρώπη βρίσκεται σε κίνδυνο να μετατραπεί σε μια ζαρωμένη σκιά του παλιότερου εαυτού της. Πότε θα συνειδητοποιήσουν οι Ευρωπαίοι τις συνέπειες των σταθερά χαμηλών ρυθμών γεννήσεων; Λοιπόν, με τα λόγια ενός ευρωπαίου καθηγητή μελέτης πληθυσμών, πιθανά όχι πριν καθίσουν όλοι στα αναπηρικά καροτσάκια τους και ξαφνικά διαπιστώσουν ότι δεν έχει μείνει κανένας για να τα σπρώξει.

Αλήθεια; Κατά ποία έννοια πεθαίνουν οι κοινωνίες κάτω του ρυθμού αντικατάστασης, “καταδικασμένες”; Θα σκεφτόσασταν, από την ρητορεία του τέλους του κόσμου, ότι ο Θεός ή η μοίρα υπαγόρευσε ότι πρέπει να υπάρχουν ακριβώς 61,26 εκατομμύρια Ιταλοί, κι ότι όποια παρέκκλιση προς τα κάτω πυροδοτεί τα Σόδομα και τα Γόμορρα. Στην πραγματικότητα, υπήρξαν πολύ λιγότεροι Ιταλοί από αυτούς στο σύνολο σχεδόν την ιστορίας. Οπότε ποιο είναι το πρόβλημα;

Η σύγχρονη ανάλυση της δημογραφίας από την δεξιά πτέρυγα έχει ακολουθήσει δύο κατευθύνσεις. Υπάρχει μια οικονομική προσέγγιση, όπου η αναπαραγωγή κάτω του ρυθμού αντικατάστασης γίνεται η λογική για νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Και υπάρχει η πολιτισμική ανάλυση, όπου δικαιολογεί την ξενοφοβία και τον ρατσισμό.

Από την οικονομική πλευρά, το κυριότερο αποτέλεσμα ενός ρυθμού γονιμότητας κάτω της αντικατάστασης είναι ότι ένα μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμό είναι γηραιότερο. Αυτό ασκεί ξεκάθαρα πιέσεις σε συντάξεις, σύστημα υγείας και στις σχέσεις μεταξύ των γενεών γενικότερα, καθώς μια μειούμενη ομάδα νέων ανθρώπων πρέπει να βοηθήσει στην υποστήριξη όλο και περισσότερων ηλικιωμένων. Ένας αρθρογράφος στο Forbes, κοιτάζοντας τα προβλήματα της Ισπανίας (“Τι βρίσκεται στ’ αλήθεια πίσω από την παρακμή της Ευρώπης; Είναι οι ρυθμοί γεννήσεων, ανόητε”), εξηγεί ότι έχουν αιτία “μια αλλαγή στις αξίες”.

Μια γενιά πριν, η Ισπανία μόλις εξερχόταν από την εποχή του Franco, μια έντονα Καθολική χώρα με από τους μεγαλύτερους ρυθμούς γεννήσεων στην Ευρώπη, με τη μέση γυναίκα να παράγει σχεδόν τέσσερα παιδιά το 1960 και σχεδόν τρία τόσο πρόσφατα όσο το 1975-1976. Δεν υπήρχε … “ούτε διαζύγιο, ούτε επιτρεπόταν η αντισύλληψη”. Στη δεκαετία του 1980 πολλά πράγματα άλλαξαν για το καλύτερο … Όμως ο εκμοντερνισμός απέσπασε το κοινωνικό του τίμημα. Ο θεσμός της οικογένειας, κάποτε κυρίαρχος στην Ισπανία, έχασε το πρωτείο του.

Δεν μπορείς να έχεις πίσω εκείνη τη θρησκεία των παλιών εποχών, και είναι ακόμα πιο δύσκολο να ανακτήσεις την οικονομία των παλιών εποχών.

Ουσιαστικά, η Ισπανία και άλλες Μεσογειακές χώρες έχαψαν τις φιλελεύθερες αξίες της Βόρειας Ευρώπης, και τους χαμηλούς ρυθμούς γεννήσεων, αλλά το έκαναν δίχως τα οικονομικά προς το ζην για να πληρώσουν γι’ αυτά. … ένα εκλογικό σώμα που γηράσκει είναι πιθανόν να καταστήσει όλο και πιο δύσκολο για τους Ισπανούς πολιτικούς να παίζουν με τις συντάξεις, να κόβουν φόρους και να προωθούν αλλιώς την ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα. …

Χωρίς μια μείζονα μετακίνηση στις πολιτικές που ευνοούν τις οικογένειες στις πολιτικές στέγασης ή φόρων, και με μια αναπάντεχη αναζωπύρωση ενδιαφέροντος στον γάμο και τα παιδιά, η Ισπανία και η υπόλοιπη Μεσόγειος αντιμετωπίζουν προοπτικές μιας άμεσης παρακμής με κάθε τρόπο το ίδιο έντονη όσο κι αυτή που βιώθηκε τον 17ο και 18ο αιώνα όταν εκείνα τα μεγάλα έθνη έχασαν τη θέση τους ως παγκόσμιες δυνάμεις και αντίθετα περιήλθαν στη θέση των ιδιόρρυθμων τοποθεσιών για τουρίστες, ρομαντικούς ποιητές και θιασώτες της ιστορίας. [η υπογράμμιση δική μου]

Πόσο χάλια. Είναι δύσκολο να μην φτάνεις στο συμπέρασμα ότι, δεδομένων των χαμηλών ρυθμών γεννήσεων, το να αυξήσεις τον ρυθμό θανάτων λιγάκι δεν θα ήταν κακό πράγμα.

Δεν γνωρίζουμε πλήρως τι θα συμβεί καθώς οι πληθυσμοί των ανεπτυγμένων χωρών γηράσκουν. Πρώτα, όμως, πρέπει να σημειώσουμε ότι πληθυσμοί αυξημένης γονιμότητας, με πολλούς νέους επίσης πιέζουν έντονα τις οικονομίες, αλλά στο άλλο άκρο. Απαιτούν σχολεία και δουλειές, και θυμώνουν όταν δεν τα έχουν. (“Αραβικός δρόμος” είναι ένας όρος για αυτό, και σημαίνει: Οι νεαροί άραβες με τρομάζουν). Δεύτερον, ενώ οι γηραιότεροι άνθρωποι κάποια στιγμή θα βγουν από την έμμισθη, παραγωγική εργασία, αυτό δεν σημαίνει ότι θα σταματήσουν να συνεισφέρουν στην οικονομία – ειδικά αν έχουν πληρωθεί αρκετά στη ζωή τους ώστε έχουν επενδύσει, και να συνεχίζουν να επενδύουν. Εν τω μεταξύ, ένα εργατικό δυναμικό που γηράσκει θα είναι λιγότερο κινητικό, αλλά περισσότερο έμπειρο – όχι απαραίτητα μια άσχημη ανταλλαγή. Τέλος, οι ανάγκες και η εξάρτηση των αυξανόμενων αριθμών άκρως γηρασμένων μπορεί στην πραγματικότητα να ενισχύσει δεσμούς φροντίδας μεταξύ των γενεών: ένα “συντηρητικό” αποτέλεσμα που οι συντηρητικοί αμελούν να αναφέρουν. Η κοινωνία θα αλλάξει καθώς ασπρίζουν τα μαλλιά της, αλλά αυτό δεν καταδεικνύει μια κατάρρευση.

Στην πολιτισμική πλευρά, όμως, οι καταστροφολόγοι είναι ακόμα πιο ολέθριοι. Κάποιος πρέπει να αναπληρώσει όλους αυτούς τους απωλεσθέντες Ιταλούς, και ποιος θα είναι αυτός; Σκούροι άνθρωποι. Εξωγήινοι. Μόρντορ. Οι φόβοι για την γονιμότητα αλλάζουν όμορφα βαθμιαία το χρώμα τους σε καθαρό ρατσισμό.

Το κομβικό άρθρο της πίστης είναι ότι ο μειούμενος πληθυσμός σημαίνει επίσης πολιτισμική παρακμή και φυλετικό θάνατο. Είναι “το τέλος της Ιταλικής φυλής”, διακηρύσσει ο κόσμος, με ψευδο-ειδικούς να υπολογίζουν ότι ο τελευταίος ιταλός θα γεννηθεί περί το έτος 3880. Οι μετανάστες θα κληρονομήσουν την ντόπια γη. “Αν ο Ιταλικός πληθυσμός μειωθεί γρήγορα, θα καταφθάσουν οι μετανάστες και τετέλεσται”, είπε ένας Ιταλός δημογράφος.

Αλλά δεν μπορούμε να σταματήσουμε σε αυτό. Μελετώ τον πολιτισμό των Μάγιας και όπως ακριβώς λυπάμαι για την εξαφάνισή τους, μπορώ να λυπηθώ αν επρόκειτο να εξαφανιστεί η ιταλική ή ευρωπαϊκή κουλτούρα.

Η μετανάστευση και η απειλή πιο δυναμικών κοινωνιών με την ικανότητα να αυξάνονται: αυτοί είναι αμφότεροι οι βασικοί φόβοι των σύγχρονων δεξιών. Αποκορυφώθηκαν μετά την 9/11, όταν η Δύση ένιωθε ότι αντίκριζε τόσο έναν μουσουλμανικό κόσμο με υπερπληθυσμό και γεμάτο οργή, όσο και τους φορείς του θυμού εντός των συνόρων μας. Στα μετέπειτα χρόνια η δημογραφική συζήτηση άρχισε να απογειώνεται. Δημοφιλή βιβλία μετά την 9/11 προειδοποιούσαν ότι οι μουσουλμάνοι θα καταλάμβαναν τη Δύση, αν όχι μέσω επιθετικότητας, τότε μέσω διείσδυσης. Οι πολιτικοί έπιασαν τον πανικό. Αμείλικτη αναπαραγωγή στον μουσουλμανικό κόσμο προωθούσε την μετανάστευση στην Ευρώπη, υποστήριζαν. Μόλις έφταναν εκεί, οι μετανάστες συνέχιζαν να γεννούν. Το αποτέλεσμα ήταν αναπαραγωγική τρομοκρατία.

Η Βρετανία και το υπόλοιπο της Ευρωπαϊκής Ένωσης αγνοούν μια δημογραφική ωρολογιακή βόμβα: μια πρόσφατη πλημμύρα στην ΕΕ από μετανάστες, συμπεριλαμβανομένων εκατομμυρίων μουσουλμάνων, θα αλλάξει την ήπειρο πέρα από το σημείο αναγνώρισης μέσα στις επόμενες δύο δεκαετίες, … Ο χαμηλός ρυθμών λευκών γεννήσεων της Ευρώπης, συνδυαζόμενος με μετανάστες που πολλαπλασιάζονται ταχύτερα, θα μεταβάλλει θεμελιωδώς αυτό που θεωρούμε ότι εννοούμε λέγοντας Ευρωπαϊκή κουλτούρα και κοινωνία.

Το βίντεο “Μουσουλμανική Δημογραφία”, με 14 εκατομμύρια views στο YouTube, είναι η επιτομή του τρόμου για τον μουσουλμανικό ρυθμό γεννήσεων. Ο καρδινάλιος Peter Turkson της Γκάνα προκάλεσε πανδαιμόνιο το 2012 δείχνοντάς το σε μια σύσκεψη του Βατικανού.

Στο εξαίρετο βιβλίο του, Ο Μύθος της Μουσουλμανικής Παλίρροιας: Ισλάμ, Μετανάστευση και η Δύση [The Myth of the Muslim Tide: Islam, Immigration, and the West], ο Doug Sanders συνοψίζει την έρευνα που απομυθοποιεί αυτές τις πολεμικές ιαχές. Ο ρυθμός αύξησης του πληθυσμού είναι ασύμμετρος μεταξύ των χωρών που έχουν μουσουλμανική πλειοψηφία, αλλά γενικά μειώνεται. Το τρομαχτικό Ιράν βρίσκεται κάτω από την κυριαρχία του ίδιου του άρχοντα Σάουρον, αλλά ο ρυθμός γονιμότητας είναι 1,87, και δεν μπορεί να αντικαταστήσει τα ορκ του. Οι μουσουλμάνοι μετανάστες στην Ευρώπη συχνά εμφανίζονται να έχουν υψηλή γονιμότητα, γιατί οι οικογένειες τείνουν να κάνουν παιδιά σύντομα μετά την άφιξη. Αλλά ο συνολικός ρυθμός γονιμότητας στη διάρκεια ζωής μιας γυναίκας είναι εγγύτερα στο ευρωπαϊκό μέσο όρο και φθίνει. Αξιόπιστες προβολές δείχνουν τον μουσουλμανικό πληθυσμό της Ευρώπης να αυξάνεται από το συνολικό 7% τώρα, στο 10% το πολύ. Σιγά την ωρολογιακή βόμβα.

Για το πρώτο μισό της τελευταίας δεκαετίας, η δημογραφική συζήτηση έλκυε κυρίως νεοσυντηρητικούς: εξουσιαστές και παρεμβατιστές, δίδοντας συγχώρεση στον ρατσισμό και την ξενοφοβία αλλά διακείμενη σε έναν περιορισμένο κοινωνικό φιλελευθερισμό. Αρκετά γκέι πολιτικά πρόσωπα την εναγκάλισαν, πιστεύοντας ότι εκείνοι οι πολλαπλασιαζόμενοι μουσουλμάνοι ήταν και δικοί τους εχθροί. Ο Peter Tatchell προειδοποίησε τον γκέι τύπο το 1995 ότι “οι μουσουλμάνοι φονταμενταλιστές αποτελούν μια αυξανόμενη απειλή στα γκέι ανθρώπινα δικαιώματα στη Βρετανία … δεν υπάρχει χώρος για αυταρέσκεια. … ομοφοβικοί μουσουλμάνοι ψηφοφόροι μπορεί να είναι σε θέση να επηρεάσουν την έκβαση των εκλογών σε 20 ή περισσότερες περιθωριακές εκλογικές περιφέρειες”. Ο Bruce Bawer, ένας αμερικάνος γκέι που τώρα κατοικεί στη Νορβηγία (ήταν μια πνευματική επιρροή στον μαζικό δολοφόνο Anders Breivik) ουρλιάζει ιερεμιάδες για τη μουσουλμανική απειλή εδώ και χρόνια, επικρίνοντας “μια ήπειρο της οποίας οι ντόπιοι βασανίζονται όλο και περισσότερο από τυράννους με το Κοράνι στο χέρι, και βρίσκονται όλο και περισσότερο σε φυγή”.

Ο λόγος για την “δημογραφική κρίση” συγχωνεύτηκε πλήρως με τα κοινωνικά ζητήματα της δεξιάς πτέρυγας μόνο περίπου την εποχή της ομιλίας του Putin το 2006. Εκείνη την ίδια χρονιά, ο καναδός συντηρητικός Mark Steyn δημοσίευσε μια σημαίνουσα πραγματεία, λέγοντας ότι “ενώ ο ισλαμισμός είναι ο εχθρός, δεν πρόκειται περί αυτού. Το Ακραίο Ισλάμ είναι μια καιροσκοπική μόλυνση, όπως το AIDS: δεν είναι ο HIV που σε σκοτώνει, είναι η πνευμονία που αρπάζεις όταν το σώμα σου είναι υπερβολικά αδύναμο για να την πολεμήσει”.

Το φάρμακο ήταν δυσνόητο, αλλά το μήνυμα ήταν καθαρό: Το ισλάμ θα μπορούσε να σε κανονίσει μόνο όταν η “προοδευτική ατζέντα – αφειδής κοινωνική πρόνοια, έκτρωση, εκκοσμίσκευση, πολυπολιτισμικότητα” – είχε κάνει τη δουλειά της. Αυτό ήταν “συλλογικά η πραγματική ωρολογιακή βόμβα”. Οι Δυτικές πολιτικές έδιναν πλουσιοπάροχα χρήματα στις εγωιστικές υλικές ανάγκες των ανθρώπων, όπως το φαγητό, αλλά παραμελούσαν “πρωτεύουσες” ανησυχίες:

εθνική άμυνα, οικογένεια, πίστη και, το πιο βασικό απ’ όλα, αναπαραγωγική δραστηριότητα – “αυξανεσθε και πληθύνεσθε”, γιατί αν δεν το κάνετε δεν μπορείτε να αντέξετε οικονομικά όλα αυτά τα ζητήματα των δευτερεύουσων παρορμήσεων, όπως κοινωνική πρόνοια από την κούνια μέχρι τον τάφο … Το σχεδιαστικό σφάλμα στην κοσμική σοσιαλδημοκρατική πολιτεία είναι ότι απαιτεί τον ρυθμό γεννήσεων μιας θρησκευτικής κοινωνίας για να διατηρηθεί. …

Η Ευρώπη με το τέλος αυτού του αιώνα θα είναι μια ήπειρος μετά την βόμβα νετρονίων: Τα μεγάλα κτίρια ακόμα θα στέκονται, αλλά οι άνθρωποι που τα έχτισαν θα έχουν εξαφανιστεί. Ζούμε σε μια αξιοσημείωτη περίοδο: στον αυτο-αφανισμό των φυλών οι οποίες, καλώς ή κακώς, σχημάτισαν τον σύγχρονο κόσμο.

Εδώ ήταν ο πολιτισμικός πόλεμος με δημογραφικούς όρους. Μια άλλη διακεκριμένη συντηρητική (τώρα κοντά στον Εθνικό Οργανισμό για τον Γάμο) ενίσχυσε τις προειδοποιήσεις του: η αντίδρασή της είχε τίτλο, “είναι το σεξ, ανόητε”.

Αλλά πίσω από το πρόβλημα των ρυθμών γεννήσεων της Δύσης κάτω από το επίπεδο αντικατάστασης, βρίσκεται το πρόβλημα του σεξ. Τα μωρά προέρχονται από το σεξ. Η σύγχρονη άποψη για το σεξ έχει δημιουργήσει τη δημογραφική κατάρρευση της Δύσης, και το ανθρώπινο κενό το οποίο πλημμυρίζει ταχέως η ισλαμική γονιμότητα. … Ο φυσικός προορισμός του σεξ, η αναπαραγωγή και η συζυγική ενότητα, έχει καταστεί αυστηρά προαιρετικός. … Υποστηρίζω ότι αυτή η άποψη για το σεξ βρίσκεται στη ρίζα της δημογραφικής καθόδου του θανάτου της Δύσης.

Μπορείτε να δείτε πώς αυτό ήταν τροφή σε αυτά που έλεγε ο Putin. Η “δημογραφική κρίση” δεν μπορεί να αντικρουστεί ανακουφίζοντας τις επιπτώσεις της – παρέχοντας στους ηλικιωμένους φροντίδα υγείας, ή βάζοντας τείχος στη μετανάστευση. Οφείλεις να πολεμήσεις τις ανεκτικές πολιτικές που κάνουν τους ανθρώπους να μην θέλουν να αναπαράγονται.

Η πραγματικότητα είναι ότι κατευθυνόμαστε σε ένα σημείο μετάβασης [chassé-croisé] με, από την μία μεριά, την Ευρώπη και τις μαζικές εκτρώσεις της, την προώθηση του γκέι γάμου, και από την άλλη την μαζική μετανάστευση … Η Ευρώπη αρνείται το ίδιο της το δημογραφικό μέλλον … Στην πραγματικότητα, υπάρχουν δύο όπλα που χρησιμοποιούνται από τους Ευρωπαίους ηγέτες για να σκοτώσουν την Ευρώπη δημογραφικά: η προώθηση των γκέι γάμων και οι μαζικές εκτρώσεις. Και ένα τρίτο: η καταφυγή στη μετανάστευση που είναι 80% ισλαμική, ώστε να αντικατασταθούν οι άνθρωποι που δεν υπάρχουν πια.

Πιο ανατολικά, ο Aleksei Ledyaev – ο οποίος έχει μια Προτεσταντική εκκλησία με έδρα τη Λετονία η οποία ασκεί επιρροή σε όλη την πρώην Σοβιετική Ένωση, και ο οποίο είναι στενός φίλος του Scott Lively – έχει γράψει: “Το πρώτο καταστρεπτικό κύμα της ομοφυλοφιλίας στρώνει το δρόμο για το δεύτερο και πιο επικίνδυνο κύμα του εξισλαμισμού”.

Εδώ είναι που το Παγκόσμιο Συμβούλιο Οικογενειών [Wold Congress of Families, WCF] άρχισε να δείχνει ιδιαίτερη προσοχή στη Ρωσία.

Το WCF είναι παρακλάδι του βάρβαρα συντηρητικού Rockford Institute, ενός think tank που έφτασε στο μέγιστο της κακής φήμης το 1989 όταν ο Καθολικός θεολόγος Richard John Neuhaus διέκοψε τις σχέσεις μαζί του, κατηγορώντας το για αντισημιτισμό. Ο επί χρόνια πρόεδρος του Rockford, Allan Carlson, το εγκατέλειψε το 1997 για να ιδρύσει το Howard Center for Family, Religion and Society (αυτά τα δίκτυα των αλληλοπλεκόμενων ομάδων θυμίζουν τα πρόσωπα της Μαφίας). Το WCF ήταν ένα από τα πρώτα του σχέδια. Στα χαρτιά η κύρια δουλειά του είναι να οργανώνει μη τακτικά “Παγκόσμια Συνέδρια” συγκεντρώνοντας παγκοσμίως υπέρμαχους “υπέρ της οικογένειας”. Στην πράξη, όπως έγραψε η Kathryn Joyce το 2008, έχει υπάρξει “μια τοποθεσία για συντηρητικούς παίκτες των ΗΠΑ βαρέων βαρών όπως το Heritage Institution, το Family Research Council, οι Concerned Women for America και το Focus on the Family του James Dobson – την αφρόκρεμα της αμερικάνικης χριστιανικής δεξιάς – ώστε να δικτυώνονται με αντιπροσώπους από το Βατικανό, συντηρητικούς χριστιανούς από αναπτυσσόμενες χώρες και ένα δείγμα από μουσουλμανικές ομάδες που αναζητούν συμμάχους για να πολεμήσουν τα γκέι και γυναικεία δικαιώματα στα Ηνωμένα Έθνη”. Ως οργάνωση κατά των εκτρώσεων με ρίζες (μέσα από το γονικό Rockford Institute) στις νατιβιστικές, ενάντια στη μετανάστευση και ρατσιστικές τάσεις στις ΗΠΑ, βρήκε ως φυσικό ταίρι την δημογραφική σκέψη. Βοήθησε να φτιαχτεί το ντοκιμαντέρ Δημογραφικός Χειμώνας [Demographic Winter] του 2008, μια ταινία τρόμου που παριστάνει ότι δείχνει την ανθρωπότητα (με έμφαση σε ωραίους λευκούς ανθρώπους) σε αριθμητική παρακμή.

“Δημογραφικός Χειμώνας”: Να φοβάστε, να φοβάστε πολύ

Όπως πολλές άλλες δεξιές ομάδες στις ΗΠΑ, το WCF έχει ωφεληθεί από μια διπλωματική υποστήριξη της κυβέρνησης Bush, μια υποστήριξη που ανοίγει πόρτες. Καθώς, όμως, η θητεία Bush πλησίαζε στη λήξη της δίχως κάποια συντηρητική ανανέωση να φαίνεται στον ορίζοντα, ο Carlson και το Συμβούλιό του άρχισαν να δοκιμάζουν άλλους χορηγούς. Σημείωσαν, γράφει η Joyce, δυνητικά νέα πεδία “για να ανθίσουν ακραίες πατριαρχικές ιδέες: στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, νέες στη δημοκρατία και περισσότερο συνηθισμένες σε ολοκληρωτικές παραδόσεις και σε έναν υπερεθνικισμό γεννημένο μέσα από τον φόβο, την φτώχεια και τα διάτρητα σύνορα”. Παραθέτει τον Jon O’Brien των Catholics for Choice: “Όταν έχεις κάποιον ισχυρό όπως ο Putin να μιλά στον κόσμο μέσα σε αυτές τις περιστάσεις για την αναγκαιότητα να γεννούν οι ρωσίδες γυναίκες, τότε πρέπει να ανησυχείς για αυτό – πώς αυτό θα μπορούσε να μετατραπεί σε πολιτική τακτική”.

Το WCF πέρασε χρόνια κορτάροντας τον Putin, αλλά η κορύφωση ήταν ένα συνέδριο του 2011 που οργάνωσαν στη Ρωσία: η “Δημογραφική Συνάντηση Κορυφής της Μόσχας”, η οποία συγκέντρωσε Αμερικάνους, Ευρωπαίους και ορισμένους Νότιους δεξιούς και ενάντιους στα αναπαραγωγικά δικαιώματα ακτιβιστές για να υποστηρίξουν τις λύσεις του Κρεμλίνου. Το θέαμα πρώην Αμερικάνων Ψυχρών Πολεμιστών να υμνούν ένα διάδοχο καθεστώς στο Σοβιετικό δεν ήταν δίχως ειρωνεία, αλλά “η Ρωσία είναι το κέντρο του δημογραφικού χειμώνα”, εξήγησε ο Larry Jacobs, διευθύνων σύμβουλος του WCF. “Αν πρόκειται να επιβιώσει ο πολιτισμός, πρέπει να … επινοήσουμε οικογενειο-κεντρικές λύσεις σε αυτή την παγκόσμια κρίση εν γενέσει”. Ο Alan Keyes, ένας φανατικός του Reagan και πρώην υποψήφιος για την προεδρία των ΗΠΑ, εξήγησε εμπεριστατωμένα από το ξενοδοχείο του στη Μόσχα:

Όταν άφησα τις ΗΠΑ τη Δευτέρα, φρέσκια στους τίτλους των ειδήσεων ήταν η ψήφος του νομοθετικού σώματος της Νέας Υόρκης για να νομιμοποιήσει τον αποκαλούμενο “ομοφυλόφιλο γάμο”. Αυτό το γεγονός επανερχόταν στο μυαλό μου ξανά και ξανά καθώς άκουγα ομιλητές που εφιστούσαν την προσοχή σε αντιπροσώπους υπέρ της ζωής και των φυσικών οικογενειών από 65 χώρες για τα ζοφερά γεγονότα, που καταγράφουν τον εκνευρισμό της φυσικής οικογενειακής ζωής στη Ρωσία … και της απειλής που συνιστά για την ίδια την επιβίωση των ανθρώπων της Ρωσίας ως τέτοιων. … κανείς τους δεν απέτυχε να σημειώσει ότι οι εκτρώσεις και η κατάρρευση των σεξουαλικών ηθών ήταν ανάμεσα στους παράγοντες κλειδί που συνεισέφεραν στην τάση για τη μείωση του πληθυσμού της χώρας τους.

Με τις ΗΠΑ να ολισθαίνουν προς την παρακμή ενώ ο Putin καθάριζε το τραπέζι του από διεστραμμένους, ο Keyes έγραψε ελεγειακά ότι “Αμερική και Ρωσία συγκλίνουν, σαν πλοία που διασχίζουν το νερό μέσα στη νύχτα”.

Η Yelena Mizulina, πρόεδρος της Επιτροπής της Δούμα για Ζητήματα Οικογένειας, Γυναικών και Παιδιών, και αργότερα εισηγήτρια-κλειδί για την αντί-LGBT νομοθεσία, εξύμνησε την στήριξη του συνεδρίου για “την εδραίωση της οικογένειας, την προβολή των ηθικών προτύπων και τη μελέτη όλων των παραγόντων που οδηγούν σε αυξημένους ρυθμούς γεννήσεων”. Σίγουρα μεγάλο μέρος της έξαψης των συμμετεχόντων από τις ΗΠΑ, μετά από τρία χρόνια ξηρασίας κάτω από τον Obama, προερχόταν από το αίσθημα της θερμής επιδοκιμασίας μιας πανίσχυρης χώρας. Αλλά τα δημογραφικά επιχειρήματα έδωσαν επίσης την χαρούμενη εντύπωση ότι έχεις την Επιστήμη με το μέρος σου. Όπως είπε μελωδικά ο Keyes, “κάποιοι ρώσοι έχουν προφανώς μάθει πώς να ξεχωρίζουν την διανοητική ακεραιότητα από την διανοητική δειλία κατά την εφαρμογή επιστημονικών μεθόδων”.

Αξίζει να παραθέσουμε λεπτομερώς από την Διακήρυξη του τέλους της Συνόδου. Έχει σημασία ότι είναι μεταφρασμένη από τα ρώσικα – το κυρίως ακροατήριο ήταν εγχώριο. Αλλά προσπάθησε επίσης να φτάσει πέρα από Ευρωπαίους υποστηρικτές. Κάποια αποσπάσματα μιμούταν τη γλώσσα του Κρεμλίνου, αντηχώντας το ψήφισμα “Παραδοσιακές Αξίες” που προωθούσε παράλληλα η Ρωσία στον ΟΗΕ, με τα κροκοδείλια δάκρυά της για τις ιθαγενείς κουλτούρες:

Μέσα στις επόμενες τρεις δεκαετίες, ο συνολικός ρυθμός γονιμότητας θα κατέβει κάτω από το επίπεδο αντικατάστασης πληθυσμού σε όλον τον κόσμο. Στην πραγματικότητα, μπορεί να συμβεί πολύ νωρίτερα, αναγκάζοντας έτσι το σύνολο της παγκόσμιας κοινότητας να αντιμετωπίσει το άνευ προηγουμένου κοινωνικό και ιστορικό πρόβλημα της επιβίωσης της ανθρωπότητας.

Εκφράζουμε τη βαθιά μας ανησυχία για τους κινδύνους του παγκόσμιου αποπληθυσμού που πλησιάζει. … Στην εγγύτερη ιστορική περίοδο, οι αρνητικές δημογραφικές τάσεις μπορούν να επιφέρουν την εξαφάνιση ολόκληρων πληθυσμών, καταστροφή κρατών και εξαφάνιση μοναδικών κουλτούρων και πολιτισμών.

Αλλά κυρίως κατέγραφε “κοινωνικές αποκλίσεις” (συμπεριλαμβανομένης της άρνησης να παντρευτείς ή να κάνεις παιδιά) απαιτώντας μαχητική παρέμβαση του κράτους:

Ανησυχούμε από το γεγονός ότι ο θεσμός της οικογένειας βρίσκεται σε μια θέση σοβαρής κοινωνικής κρίσης η οποία συνίσταται στην καταστροφή των οικουμενικών οικογενειακών, συζυγικών και γονεϊκών ρόλων που βασίζονται στις παραδοσιακές οικογενειακές αξίες. Στην διακοπή της αναπαραγωγικής λειτουργίας της οικογένειας. Σε μια επιδημία από σεξουαλικά μεταδιδόμενα νοσήματα, συμπεριλαμβανομένου του AIDS, που προκαλούνται από την επιβολή του αντισυλληπτικού τρόπου σκέψης (με όρους ασφαλέστερου σεξ) και τα καταστροφικά προγαμιαία και εκτός γάμου σεξουαλικά μοτίβα. Στο διαδεδομένο διαζύγιο. Στην εξάπλωση της συμβίωσης δίχως γάμο. Στους αυξανόμενους αριθμούς μονογονεϊκών οικογενειών. Σε ένα κύμα κοινωνικών παρεκκλίσεων (εκτρώσεις, ομοφυλοφιλία, παιδοφιλία, εξάρτηση από ναρκωτικά, άρνηση γάμου και τεκνοποίησης (το φαινόμενο ατεκνίας), πορνεία, πορνογραφία, κλπ.). Στην διακοπή της διαδικασίας κοινωνικοποίησης νεότερων γενεών. Στη ρήξη δεσμών μεταξύ συγγενών και την αποξένωση διαφορετικών γενεών μέσα σε μια οικογένεια, κλπ.

Καλούμε τις κυβερνήσεις όλων των εθνών και τους διεθνείς οργανισμούς να αναπτύξουν άμεσα για δημογραφική πολιτική υπέρ της οικογένειας και να υιοθετήσουν μια ειδική διεθνή στρατηγική και σχέδιο δράσης υπέρ της οικογένειας, στοχευμένο στην εδραίωση της οικογένειας και του γάμου, προστατεύοντας την ανθρώπινη ζωή από τη σύλληψη μέχρι τον φυσικό θάνατο, αυξάνοντας τους ρυθμούς γεννήσεων και αποτρέποντας την απειλή του αποπληθυσμού.

Το WCF συνέχισε τη δουλειά το 2012 ιδρύοντας επίσημα μια Ρώσικη θυγατρική οργάνωση, τον μόνο κλάδο του εκτός των ΗΠΑ. Το “FamilyPolicy.ru”, μια “ομάδα συνηγόρων”, καταγράφει το WCF ως τον κύριο ιδρυτή του (ένας από τους δύο άλλους, το “Ιδρυμα Οικογένειας και Δημογραφίας”, είναι μια ρώσικη ομάδα νεφελωδώς σχετιζόμενη με το WCF) – παρόλο που δεν βλέπω αποδείξεις ότι έχει εξαναγκαστεί να δηλωθεί ως “ξένος φορέας” σύμφωνα με τον καταπιεστικό νόμο του Putin ενάντια στις ΜΚΟ. Ο πρόεδρός τους, Aleksei Komov, είναι ένας πρώην σύμβουλος μάνατζμεντ με τα δάχτυλά του χωμένα σε πολλά blinis [Στμ.: Ρώσικο γλύκισμα]. Αργότερα στην ίδια χρονιά, το Ίδρυμα Έρευνας Πληθυσμού έγραφε ότι – αφότου η διοίκηση Putin είχε “συζητήσεις με ομάδες υπέρ της ζωής και υπέρ της οικογένειας” – ο Komov συγκέντρωσε “εκατοντάδες οργανώσεις υπέρ της ζωής και υπέρ της οικογένειας, μαζί με μεγάλες οικογένειες και ακτιβιστές από όλη Ρωσική Ομοσπονδία” σε έναν “Εθνικό Σύνδεσμο Γονέων (NPA)” με τον εαυτό του ως διευθύνοντα σύμβουλο. Αυτές οι παράξενες ομάδες εμπροσθοφυλακής υπέρ του Putin συνεχίζουν να πολλαπλασιάζονται. Εν τω μεταξύ, σε σλαβική αλληλεγγύη, το WCF έστειλε με τριποδισμό τον προηγούμενο μήνα τον υπερ-απασχολημένο Komov στο Βελιγράδι, για να καθοδηγήσει τις διαδηλώσεις ενάντια σε μια σχεδιασμένη Σέρβικη πορεία gay pride. (“Οι ρώσοι εκπροσωπούν επίσης το WCF ως πρεσβευτές καλής θελήσεως στον ΟΗΕ και στις ευρωπαϊκές δομές”, γράφει η οργάνωση).

Αλλά το μεγαλύτερο μέρος από αυτά που κάνει η θυγατρική του WCF στη Μόσχα είναι πολιτική οργάνωση για τον Putin. Και εδώ είναι η μεγάλη ειρωνεία: μια ακροδεξιά ομάδα των ΗΠΑ κάνει φουριόζικα την δουλειά της ώστε να χτιστεί η πολιτική μηχανή ενός ρώσου ισχυρού άνδρα.

Ο ρωσικός βραχίονας του WCF βρίσκεται παντού τριγύρω. Διοργανώνουν υποπροϊόντα του μοσχοβίτικου θριάμβου τους: μια “Δημογραφική Συνάντηση Κορυφής στο Ουλιανόφσκ”, “επίσης μια περιφερειακή εκδήλωση του WCF”, στο οποίο “το Παγκόσμιο Συμβούλιο Οικογενειών και το Υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικής Ανάπτυξης της Ρωσικής Περιοχής του Ουλιανόφσκ έχουν υπογράψει ένα σημαντικό Πρωτόκολλο Βούλησης δεσμευόμενα να εργαστούν μαζί για παρέχουν λύσεις για τον πολύ κάτω από την αντικατάσταση ρυθμό γονιμότητας της Ρωσίας”. Βοηθούν να κινητοποιήσουν στελέχη συντηρητικών υποστηρικτών του Putin στις επαρχίες: και σχεδόν βέβαια είναι ένα κάλυμμα για να χρηματοδοτεί το ρωσικό κυβερνητικό χρήμα τον WCF. Τα σκληρά εργαζόμενα τσιράκια υποστηρίζουν επίσης τη διεθνή ατζέντα του Κρεμλίνου στο κοντινό εξωτερικό, διατυμπανίζοντας την στήριξη της “κοινωνίας των πολιτών” σε γειτονικές χώρες. Ακόμα και πριν την ενσωμάτωσή τους, τα αγόρια του FamilyPolicy.ru μηχανεύτηκαν μια “Απόφαση της Αγίας Πετρούπολης για τις τάσεις ενάντια στην οικογένεια στα Ηνωμένα Έθνη”, με 126 χαϊδεμένες ΜΚΟ από τη Ρωσία και την Ουκρανία να καταδικάζουν τους “καταστροφικούς στόχους” των “επίσημων διεθνών οργανισμών”. Αυτόν τον Ιούνιο, βοήθησαν να κατευθύνουν ένα “Διεθνές Φόρουμ Γονέων” στη Γιάλτα, για ομάδες από την Ουκρανία, Ρωσία, Λευκορωσία και Μολδαβία. Η διακήρυξη στο τέλος ανέλαβε την ανησυχία του Putin με την εξουδετέρωση της κριτικής που βασίζεται στα δικαιώματα: “Νιώθουμε οργή και αγανάκτηση στο γεγονός ότι τα πιο θεμελιώδη και αυθεντικά ανθρώπινα δικαιώματα, τα δικαιώματα της οικογένειας και των γονιών, καταστρέφονται κάτω από το πρόσχημα της προστασίας των ‘ανθρώπινων δικαιωμάτων’ “ — προσθέτοντας, σκουντώντας Δυτικούς θεατές, “Ανησυχούμε επίσης όταν βλέπουμε πως η ελευθερία των πιστών παραβιάζεται σε ορισμένες χώρες της Ευρώπης”.

Ένα δείγμα του πόσο στενά βρίσκουν καταφύγιο κάτω από τα φτερά του Κρεμλίνου είναι το γεγονός ότι το “Παγκόσμιο Συνέδριο Οικογενειών VIII”, η επόμενη μεγάλη διεθνής κουβεντούλα θα διοργανωθεί στη Μόσχα τον Σεπτέμβριο του 2014. Είναι σαν μια γάτα που μεταφέρει περήφανα μια συλλογή από διεθνή ποντίκια στο αφεντικό της, τον Putin. Ο Larry Jacobs από τα κεντρικά του WCF λέει, “Είμαστε πεπεισμένοι ότι η Ρωσία όντως παίζει και θα έπρεπε να παίξει έναν πολύ σημαντικό ρόλο στην υπεράσπιση της οικογένειας και των ηθικών αξιών σε όλο τον κόσμο. Η Ρωσία έχει καταστεί ηγέτιδα στην προώθηση αυτών των αξιών στο διεθνές πεδίο”.