queer
Leave a comment

My life as a living toilet

Όταν ήμουν παιδί, ευχόμουν να ήμουν το slaveboy ενός χαριτωμένου γιου στην ηλικία μου πλούσιων αφεντικών σκλάβων στην αρχαία Ρώμη. Η ζωή και το σώμα μου θα ήταν άρρηκτα δεμένα με τις διαθέσεις του. Θα κοιμόμουν ανάμεσα στα πόδια του σαν το σκυλί. Θα γινόμουν η ζωντανή τουαλέτα του και θα ξυπνούσα στο μέσον της νύχτας γιατί θα κατουρούσε μέσα στο στόμα μου αντί να τρέχει στη λεκάνη. Και όχι μόνο κάτουρα, με την ευκαιρία… Τα πρωινά θα τον ξυπνούσα προσκαλώντας το καυτό, δυνατό, σκληρό από τον ύπνο γκαβλί του μέσα στο μουνί που θα ήταν το στόμα μου. Δεν μπορούσα πια να επιβιώσω δίχως αυτό. Μου απαγόρευε να φοράω ρούχα και με τάιζε μόνο το σπέρμα και τα κόπρανά του. Τα έτρωγα και τα κατάπινα όλα, χωρίς να αφήνω υπολείμματα. Σύντομα συνήθισα σε αυτή τη δίαιτα και δεν μπορούσα να φανταστώ κάποιο άλλο φαγητό. Δεν ήξερα τι να κάνω όταν είπε στους γονείς του ότι με είχε βαρεθεί κι ότι ήθελε έναν άλλο σκλάβο. Νομίζω θα μας σκότωνα και τους δυο, αρχίζοντας με αυτόν. Θα έχωνα το χέρι μου μέσα στον κώλο του μέχρι τον αγκώνα, θα διέλυα και θα έσχιζα το εσωτερικό του και θα έτρωγα αυτά τα συστρεφόμενα σωθικά που φωνάζανε. Μετά θα πέθαινα από νοσταλγία και πείνα…

SLAVA MOGUTIN
MY LIFE AS A LIVING TOILET

Στη Μόσχα τον Μάρτιο του 1995, ο Yaroslav Magutin, 21 ετών, αντιμετώπιζε απειλές θανάτου και μηνύσεις για “κακόβουλο χουλιγκανισμό με διακεκριμένο κυνισμό και ακραία θρασύτητα”. Με τη βοήθεια της οργάνωσης PEN και της Διεθνούς Αμνηστίας, κατέστη ο πρώτος Ρώσος που του χορηγήθηκε άσυλο στις ΗΠΑ για τις αντι-ομοφυλοφιλικές διώξεις που υφίστατο.

Γεννημένος στη Σιβηρία, ο Mogutin είχε καταστεί διακεκριμένη λογοτεχνική και πολιτιστική προσωπικότητα στη Ρωσία, με τη δημοσιογραφία, την ομοφυλοφιλική ποίηση και τις μεταφράσεις Αμερικάνων συγγραφέων όπως οι James Baldwin, William Burroughs και Allen Ginsberg. Τα συγγραφικά του έργα σκανδάλιζαν το Ρωσικό κατεστημένο. Σε μια συνέντευξη που είχε δημοσιεύσει, ο Ρώσος ποπ τραγουδιστής Boris Moiseyev αφηγούταν στον Mogutin τα τσιμπούκια που δώσει σε βουλευτές του Κομμουνιστικού Κόμματος για να καταφέρει να κάνει το πρώτο μεγάλο βήμα στην καριέρα του. Το 1994, ο Mogutin και ο φίλος του αντάλλαξαν όρκους έξω από το Μέγαρο Γαμήλιων Τελετών Αρ. 4 της Μόσχας όταν οι αξιωματούχοι αρνήθηκαν να τους παντρέψουν. Σε συνδυασμό με τη δημόσια αντίθεση του Mogutin στον πόλεμο του Γιέλτσιν ενάντια στη Τσετσενία – ο οποίος μαίνεται ξανά τώρα (σ.σ. 1999) – οι Ρώσοι αξιωματούχοι βρήκαν αρκετά συστατικά ώστε να μαγειρέψουν μια μήνυση.

25 ετών πλέον και κατοικώντας στη Νέα Υόρκη, ο Mogutin ανήκει στην ακροτελεύτια φουρνιά Σοβιετικών διαφωνούντων που ενηλικιώθηκαν στη διάρκεια της Περεστρόικα και της Γκλάσνονστ και ανέβασαν τη θερμοκρασία της πολιτιστικής και πολιτικής τήξης σε καυτά επίπεδα τα οποία μεταρρυθμιστές όπως ο Γκορμπατσώφ δεν είχαν ποτέ προβλέψει στα συνταγολόγιά τους.

Καθώς η Σοβιετική Αυτοκρατορία ακόμη λερώνει τον τόπο λιώνοντας, ο Mogutin βρίσκει τον εαυτό του στο σημείο μηδέν στην Αμερικάνικη Αυτοκρατορία, και δεν είναι καθόλου χαρούμενος γι’ αυτό. Συνεχίζοντας να γράφει, ο Mogutin παράγει ένα σώμα δουλειάς που συνδέεται με προσωπικότητες όπως ο Gus Vas Sant, ο Bruce La Bruce και ο Dennis Cooper. Όλοι τους είναι αντι-γκέι ομοφυλόφιλοι, που κρατούν την άποψη ότι η δεσπόζουσα ομοφυλοφιλοκρατία είναι συντηρητική, και οι οποίοι αποκηρύσουν το ξεπούλημα εκ μέρους της μιας κριτικής παράδοσης πάνω στο δημόσιο σεξ, τους παιδεραστές και οποιουδήποτε ο ερωτισμός βγαίνει έξω από τον ορθό δρόμο της κοσμιότητας, της υγιεινής ζωής και της επαγγελματικής καριέρας.

Τα έργα του Mogutin είναι οργισμένα αλλά κωμικά. Όπως και στα έργα του Όσκαρ Ουάιλντ, το εξωφρενικό στοιχείο σ’ αυτά δεν φαντάζει ποτέ να έχει το δεύτερο ρόλο. Όταν μιλά για το θαυμασμό του προς τις δολοφονίες διασημοτήτων από τον Andrew Cunanan (στμ.: Τον δολοφόνο του Versace), αισθάνεται κανείς ότι ο Mogutin δεν παίρνει απλά πόζες. Το βιβλίο του “America in My Pants” πρόκειται να εκδοθεί σύντομα στη Μόσχα. Το “SS: Superhuman Supertexts”, ένα βιβλίο με ποιήματα και εικόνες κυκλοφορεί με τη νέα χρονιά στην Αμερική. Πρόσφατα, ο Mogutin ασχολήθηκε με τη φωτογραφία – κυρίως πορταίτα του εαυτού του φορτισμένα με σεξ και θνητότητα. Έχει επίσης ποζάρει για φωτογράφους και καλλιτέχνες όπως οι Terry Richardson, Rainer Fetting και Reed Massengil. Στη νέα πορνοταινία του Bruce La Bruce ο Mogutin υποδύεται τον σκίνχεντ.

Έκανες το coming out σου νέος μέσα από το ομοφυλοφιλικό γράψιμο. Ποιοι ήταν οι μέντορές σου;

Δημοσίευσα το πρώτο μου άρθρο όταν ήμουν 16. Ήμουν ένας επιθετικός και κακός τηνέιτζερ, απορριπτικός απέναντι σε πολλές ηθικές και λογοτεχνικές αυθεντίες. Αυτός ήταν ο λόγος που έγινα διάσημος. Η θέση του enfant terrible της αποκαλούμενης “νέας Ρωσικής δημοσιογραφίας” ήταν διαθέσιμη, κι έτσι την κατέλαβα. Φαντάζομαι ότι μπορείς να πεις πως ήμουν ένας μηδενιστής, κι αυτό έκανε τα γραπτά μου ιδιαίτερα δημοφιλή στους νέους. Αλλά δεν θυμάμαι να έχω κάποιους μέντορες. Καλώς ή κακώς. Υπήρχαν μερικοί κρυφοί ομοφυλόφιλοι εκδότες και συγγραφείς που με υποστήριζαν στο ξεκίνημα της καριέρας μου, αλλά όταν έγινα υπερβολικά ορατός με όλες αυτές τις γκέι ιστορίες μου, κριτικές και συνεντεύξεις, οι περισσότεροι από αυτούς μου γύρισαν την πλάτη. Δεν ήθελαν να διακινδυνεύσουν τις υπολήψεις και τις καριέρες τους. Το μεγαλύτερο μέρος από τα γραπτά μου ήταν εντελώς ακραίο, και δεν ήταν εύκολο να δημοσιευτεί όσο δημοφιλής κι αν ήμουν.

Αλλά στ’ αλήθεια μου άρεσε αυτό που έκανα, έγραφα χωρίς διακοπή, ανάπτυσσα το δικό μου στιλ, εργαζόμουν πάνω σε διαφορετικά λογοτεχνικά είδη, για διαφορετικές εκδόσεις και εκδότες, για το ραδιόφωνο και την τηλεόραση, οργανώνοντας μερικές πολιτιστικές εκδηλώσεις και κέρδισα τη φήμη μου. Γνώριζα πολλούς ενδιαφέροντες καλλιτέχνες στη Μόσχα και το Λένινγκραντ που ήταν γκέι στην προσωπική τους ζωή, αλλά έπρεπε να το κρύβουν δημοσίως ώστε να πετύχουν. Έσπασα αυτόν τον κανόνα. Ήθελα να γίνω αποδεκτός έτσι όπως ήμουν. Και προκάλεσα όλη αυτή τη φασαρία με τις διώξεις, τη λογοκρισία, τις ανώνυμες απειλές θανάτου. Έπρεπε να δραπετεύσω.

Ποια ήταν η πρώτη εικόνα που συνδέεις με την Αμερική;

Ως έφηβος ονειρευόμουν να είχα ένα παντελόνι Levi’s. Κόστιζαν 100 ρούβλια κι έτσι υπήρχαν πολύ λίγοι άνθρωποι στην ΕΣΣΔ που είχαν την οικονομική δυνατότητα να το αγοράσουν, αν σκεφτείς ότι ο μέσος μηνιαίος μισθός ήταν 120 ρούβλια. Τελικά κατάφερα να αποκτήσω ένα μεταχειρισμένο Levi’s που δεν μου έκανε γιατί ήμουν πολύ αδύνατος. Ήταν μια ολοκληρωτική απογοήτευση.

Έχεις μεταφράσει James Baldwin, Allen Ginsberg, William Burroughs, Dennis Cooper. Υπήρξε η αμερικάνικη κουλτούρα και έννοια της ομοφυλοφιλίας ένας φάρος καθώς ενηλικιωνόσουν;

Ας το θέσουμε μ’ αυτό τον τρόπο: τα χρόνια εκείνα αυτά ήξερα, αυτά έκανα. Μου πήρε σχεδόν πέντε χρόνια στην Αμερική για να φτάσω στο θλιβερό συμπέρασμα ότι όλη η Δυτική ιδέα του γκέι κινήματος είναι εντελώς χρεωκοπημένη αυτή τη στιγμή. Η αντίληψή μου του να είναι κανείς γκέι είναι εντελώς διαφορετική από το να τραγουδώ στην γκέι χορωδία ή να κατεβαίνω παρελαύνοντας την Πέμπτη Λεωφόρο μέσα σε ένα πλήθος χιλιάδων γυμνόστηθων καρτουνοειδών κλώνων με εντελώς κατασκευασμένα, αποτριχωμένα σώματα. Αν μεγάλωνα στο σημερινό Chelsea πιθανά θα κατέληγα να γίνω ένας σκληροπυρηνικός κυνηγός των γκέι για να διαμαρτυρηθώ και να επιτεθώ σε αυτό τον τρομαχτικό κόσμο με την ενοποιημένη μορφή, ενοποιημένη ηθική και τρόπο ζωής. Χρειαζόμαστε περισσότερους Andrew Cunanan, περισσότερους ομοφυλόφιλους τρομοκράτες, περισσότερους “ατομικιστές πούστηδες” όπως τον Ginsberg, διεστραμμένους παρανόμους της λογοτεχνίας όπως τον Burroughs, περισσότερους “bad ass fags” για να αποδειχτεί ότι το πρωτοπόρο γκέι πνεύμα της εξέγερσης δεν έχει ακόμα πνιχτεί εντελώς από τον Μεγάλο Αμερικάνικο Καταναλωτισμό. Ή μήπως έχει;

Πάντοτε με ενέπνεε η Αμερικάνικη εναλλακτική κουλτούρα. Όταν ήρθα στη Νέα Υόρκη ήμουν τυχερός να συναντήσω και να πάρω συνέντευξη από ανθρώπους που πάντοτε θαύμαζα: Allen Ginsberg, Gus Van Sant, Larry Clark, Quentin Crisp, John Waters. Αλλά ποτέ δεν μπορούσα να βρω κάποια κοινή γλώσσα με τους Αμερικάνους γκέι ακτιβιστές, ειδικά όλους εκείνους που προσπαθούν να εισαγάγουν όλη αυτή την γκέι ιδεολογία στη Ρωσία. Κρίνουν υπερβολικά γρήγορα ανθρώπους που δεν χωρούν στα στενά τους στερεότυπα, και πραγματικά πιστεύουν ότι μπορούν να κάνουν ανθρώπους μιας εντελώς διαφορετικής κουλτούρας χαρούμενους με το να τους δίνουν διαλέξεις πάνω στο πώς να ζουν και να γαμάνε με το δικό τους τρόπο! Οι Ρώσοι είναι μπουχτισμένοι από κάθε είδους ιδεολογική μαλακία – δε χρειάζονται καθόλου καινούριες δόσεις.

Η ομοφυλοφιλική παράδοση στη Ρωσική κουλτούρα είναι πολύ παλαιότερη από ότι είναι εδώ. Η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία είναι πιθανά το πιο ανεκτικό δόγμα απέναντι στην ομοφυλοφιλία. Δεν πιστεύω ότι οι Ρώσοι γενικά είναι τόσο πουριτανοί και συντηρητικοί όσο οι Αμερικάνοι, κι έτσι θα είναι μια χαρά χωρίς όλους αυτούς τους εξυπνάκηδες Αμερικάνους.

Περιέγραψε την οικογένειά σου. Ποια η θέση της στη Σοβιετική κοινωνία;

Όταν λέω ότι γεννήθηκα στη Σιβηρία, η τυπική Αμερικάνικη αντίδραση είναι συνήθως “Ήταν οι γονείς σου διαφωνούντες;” Όχι, δεν τους έστειλαν εκεί, αλλά πήγαν λόγω ρομαντισμού, κυνηγώντας κάποιο Μεγάλο Σοβιετικό όνειρο στη μέση του πουθενά μέσα στο παγερό κρύο των –40° C. Αυτού του είδους τάσεις φυγής ήταν δημοφιλείς στα 60’s – ένα Σοβιετικό ισοδύναμο του κινήματος των χίππηδων. Το καλοκαίρι ο πατέρας μου θα περνούσε εβδομάδες εκείνες τις εποχές ψαρεύοντας και κυνηγώντας στην τάιγκα (τα δάση ακριβώς νοτιότερα από την τούνδρα) μέχρι που τον δάγκωσε ένα τσιμπούρι και έπαθε εγκεφαλίτιδα.

Ήταν πραγματικός τυπάς: καλυμμένος με τατουάζ, συνεχώς σε καυγάδες. Είχε τα Σοβιετικά άστρα χτυπημένα στους ώμους του και τη “Γέννηση της Αφροδίτης” του Μποτιτσέλι στο γόνατό του. Ένα από τα καλύτερα τατουάζ που έχω δει στη ζωή μου. Τα έκανε όταν υπηρετούσε στο Ναυτικό. Όταν ήταν νέος ήταν ένα ακριβές αντίγραφο του Jean-Paul Belmondo στο “Με Κομμένη την Ανάσα” του Γκοντάρ – ένας εντελώς τρελός και νταής πλέι-μπόι γυναικάς. Ήταν μποξέρ μέχρι που έσπασε τη μύτη του, οδηγός μοτοσυκλέτας μέχρι που έσπασε το πόδι του και μεγάλος πότης μέχρι που έσπασε τη σπονδυλική του στήλη, όταν τον έπιασε η περιπολία να με δέρνει στο δρόμο. Κατά το γνωστό Σοβιετικό τρόπο, οι μπάτσοι του άλλαξαν την πίστη στο ξύλο.

Ταυτόχρονα, ο πατέρας μου ήταν ένας διανοούμενος, συγγραφέας παιδικών αφηγημάτων, αν και όχι πολύ πετυχημένος. Ένας πραγματικός τύραννος, που εκτόνωνε την απογοήτευσή του στη μάνα μου, τη μεγαλύτερη αδερφή μου και εμένα. Και οι τρεις μας ήμασταν υποκείμενα της σατανικής του διάθεσης και του αλκοολισμού του. Και η καημένη η μάνα μου του ήταν τελείως αφοσιωμένη, υπηρετώντας ως νοικοκυρά-παύλα-προσωπική γραμματέας. Εγκαταλείψαμε τη Σιβηρία όταν ήμουν έξι ετών. Ο πατέρας μου δεν μπορούσε να μείνει σε ένα μέρος για πολύ καιρό, κι έτσι έπρεπε να μετακινούμαστε κάπου συνεχώς, σαν τσιγγάνοι. Η οικογένειά μου ήταν πραγματικά γαμημένη και φτωχή. Μερικές φορές δεν είχαμε αρκετά χρήματα ούτε για να αγοράσουμε κονσέρβες. Δεν γιορτάζαμε διακοπές, ούτε καν γενέθλια. Όταν ήμουν 14, ο πατέρας μου εγκατέλειψε την οικογένεια. Η μητέρα μου είχε πραγματικά καταθλιβεί. Δεν μπορούσα να αντέξω άλλο αυτό το δράμα. Πήγα στη Μόσχα κι από τότε μένω μόνος μου. Τώρα έχω ελάχιστες σχέσεις με την οικογένειά μου.

Ποια ήταν η πρώτη σου σεξουαλική εμπειρία;

Ήταν στο νηπιαγωγείο, όταν ήμουν τεσσάρων ή πέντε. Με αποπλάνησε ένας από τους συμμαθητές μου. Καθόμασταν στην τάξη μπροστά στη δασκάλα μας, βαριόμασταν και ξαφνικά γύρισε προς τα εμένα και μου πρότεινε να “πάρουμε ο ένας το πουλάκι του άλλο στο στόμα”. Έδειξα ενδιαφέρον, αλλά του είπα ότι θα το έκανα μόνο αν μου έδειχνε πώς. Έτσι σηκώθηκε, γονάτισε μπροστά μου και έβγαλε το μικρό μου πέος και το έβαλε στο στόμα του. Ένιωθα παράξενα, δεν ήμουν σίγουρος ότι μου άρεσε. Η δασκάλα χρειάστηκε μονάχα μερικές στιγμές για να καταλάβει τι συνέβαινε. Τον άρπαξε με αγένεια από το πάτωμα και ούρλιαξε: “Δεν θέλω να ξαναδώ τέτοιες βρομιές ξανά! Ποτέ!” Της είχαν στρίψει όλες οι βίδες και δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί. Η τιμωρία ήταν σκληρή και ταπεινωτική: μας διέταξε να βγάλουμε τα ρούχα μας και να στεκόμαστε γυμνοί μπροστά σε όλα εκείνα τη ηλίθια παιδιά που γελούσαν μαζί μας. Έτσι η πρώτη φορά που έκανα σεξ με οδήγησε κατευθείαν στην πρώτη μου δίωξη. Δεν ένιωθα ένοχος, ένιωθα παραβιασμένος. Σίγουρα είχα πάθει καθήλωση σε εκείνο το περιστατικό και ήθελα να το ξαναδοκιμάσω. Έτσι, όπως μπορείς να δεις, είχα από ανέκαθεν ετερόδοξες, ανήθικες τάσεις, ακόμα και στην ηλικία των τεσσάρων ή πέντε.

Οι περισσότερες φωτογραφίες σου παριστάνουν εσένα. Ποια είναι η γνώμη σου για το ναρκισσισμό και τη σχέση του στον ομοφυλοφιλικό πόθο και τέχνη, το να είναι τελικά ο ίδιος ο καλλιτέχνης το εργαλείο του εαυτού του;

Μου αρέσει η λέξη “εργαλείο” σε αυτό το πλαίσιο. Όταν πρόκειται για τις εμπειρίες μου ως μοντέλο ή για τα αυτο-πορτραίτα, πράγματι νιώθω το σώμα μου ως εργαλείο. Ένα εργαλείο που με βοήθησε να γίνω αυτός που είμαι. Σίγουρα ο ναρκισσισμός έχει υπάρξει μια από τις κινητήριες δυνάμεις της ομοερωτικής τέχνης από τα αρχαία χρόνια. Αλλά στη δική μου περίπτωση δεν πρόκειται καθόλου για κάτι τέτοιο. Έχω αυτή τη σχέση αγάπης-μίσους με το σώμα μου. Το καλλιεργώ όσο καλλιεργώ και το λογοτεχνικό στιλ και εικόνα μου. Το στρίβω, το βασανίζω, το απορρίπτω και το επανεφευρίσκω χρησιμοποιώντας διαφορετικά προσωπεία και μηχανισμούς. Με αυτόν τον τρόπο πρώτα απ’ όλα διασκεδάζω τον εαυτό μου, αλλά και το ακροατήριό μου δείχνει επίσης να διασκεδάζει.

Πώς νομίζεις ότι η αισθητική ή καλλιτεχνική σχέση σου με το σώμα σου θα αλλάξει καθώς γερνάς, καθώς διαλύεσαι με εμφανείς ή όχι τρόπους; Μπορεί ένας καλλιτέχνης να αξιοποιήσει την κατάρρευση του σώματος;

Με ρωτάς κάτι για το οποίο φοβάμαι να ρωτήσω τον εαυτό μου. Είναι φανερό ότι για τους γκέι είναι μια πολύ περισσότερο δραματική εμπειρία από ότι είναι για τους στρέιτ. Έτσι ίσως θα έπρεπε να εξεγερθώ ενάντια σε αυτή την γκέι λατρεία της ομορφιάς και της νεότητας και να γίνω κανένας γεροντόφιλος, ή, ακόμα πιο ακραία, νεκρόφιλος – ανέκδοτο είναι αυτό.

Ένας από τους πορνοστάρ φίλους μου μού είπε ότι ένας λόγος που παίζει σε πορνό είναι για να καταγράψει τον εαυτό του στα γαμήσια ώστε να μπορεί να βλέπει τις ταινίες του όταν θα είναι γέρος και θα έχει σκουριάσει. Για μένα είναι δύσκολο να φανταστώ τον εαυτό μου γέρο. Είναι δύσκολο να φανταστώ ότι θα χάσω τον έλεγχο πάνω στους μύες και τον μηχανισμό μου. Αν δεν μπορώ να ελέγξω το σώμα μου, ποιο το νόημα να προσπαθώ να ελέγξω οτιδήποτε άλλο;

Δεν είμαι κανένας από εκείνους τους σούπερμαν που βλέπεις να προσπαθούν να διατηρήσουν την κυριαρχία πάνω στη ζωή τους ενώ καθίστανται εντελώς δυσλειτουργικοί σωματικά. Θέλω να θέσω τέρμα όσο θα είμαι ακόμα σε αξιοπρεπή εμφάνιση και κατάσταση. Και υπάρχουν πολλοί τρόποι για να το κάνεις. Για εμένα το παράδειγμα του Μισίμα με εμπνέει πολύ. Πιστεύω ότι θα γίνω ένας σαμουράι-καμικάζι ή ένας διεστραμμένος τρομοκράτης της ποικιλίας του Andrew Cunanan, πυροβολώντας όλους αυτούς τους πλούσιους, με τσιτωμένο από τα λίπη δέρμα, ψωλογλύφτες μέχρι κάποιος να με πιάσει. Θα είναι η τελευταία μου παράσταση.

Αν μπορούσες να περάσεις μισή ώρα με τον 15χρονο εαυτό σου, τι θα του έλεγες;

Δε νομίζω ότι θα περιοριζόμασταν σε μια απλή συζήτηση, αν λάβουμε υπόψη και το ναρκισσισμό μου! “Μην πας εκεί αγόρι μου!” θα μου ψιθύριζα στο αυτί. “Υπάρχει αυτός ο πραγματικά τρομαχτικός γαμημένος κόσμος εκεί έξω! Μην μπλέξεις μαζί του!” Θα προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου να είναι πιο λογικός, να φοβάται ευκολότερα. Εκείνα τα χρόνια ήμουν ένα αλητόπαιδο χωρίς απολύτως καμιά έγνοια, δοκιμάζοντας βασικά διαφορετικούς τρόπους να πεθάνω: πίνοντας συνέχεια μέχρι που τα βλέφαρά μου άρχισαν να γίνονται γκρι, μπλέκοντας σε καυγάδες στο δρόμο και σε συναυλίες ροκ, με το να είμαι απολύτως αντικοινωνικός και αυτοκαταστροφικός. Με συνέλαβαν για μεθυσμένους καυγάδες, με έδιωξαν από παντού και δεν τελείωσα ποτέ το Λύκειο. Έγραφα πραγματικά σκοτεινά ποιήματα για αυτοκτονίες και προσπαθούσα απεγνωσμένα να ανακαλύψω τον εαυτό μου και να βάλω τα κομμάτια του μαζί.

Ποια άποψη της Σοβιετικής κουλτούρας θυμάσαι ως την πιο ερωτική;

Κοιτάζοντας στο παρελθόν συνειδητοποιώ ότι μεγάλωσα περιτριγυρισμένος από ομοερωτικές εικόνες στη Σοβιετική προπαγάνδα, τέχνη και κινηματογράφο. Υπήρξαν πολλοί μεγάλοι Σοβιετικοί καλλιτέχνες, αγνοημένοι εντελώς από τη Δύση, των οποίων η τέχνη είναι φορτισμένη με καθαρό ομοερωτισμό.

Όταν ήμουν παιδί συνήθιζα να τραβάω μαλακία με τον πίνακα του Alexander Deineka “Μελλοντικοί Πιλότοι”: δύο γυμνά αγόρια κάθονται σε μια αποβάθρα κοιτάζοντας ψηλά καθώς ένας μεγαλύτερος σύντροφός τους δείχνει το αεροπλάνο που πετά ψηλά στους ουρανούς. Οι κώλοι και πλάτες των αγοριών είναι τόσο όμορφα ζωγραφισμένα κι αυτά είναι τόσο συγκεντρωμένα στο αεροπλάνο. Ο Deineka δεν ήταν ο μόνος που ήταν καλός στο να ζωγραφίζει γυμνά Σοβιετικά αγόρια και νεαρούς άντρες. Υπήρξε ακόμα ο Kuzma Petrov-Vodkin, του οποίου προφανώς του άρεσαν τα νεαρά αγόρια. Ο πίνακας “Λούζοντας τον Κόκκινο Επιβήτορα” είναι ένας από τους αγαπημένους μου. Εντελώς εικονογραφικός με την παραδοσιακή Ρωσική τεχνοτροπία, θα ήταν το τέλειο εξώφυλλο για καμιά έκδοση του NAMBLA (Στμ.: North America Man-Boy Love Association): λεπτό ξανθό γυμνό αγόρι καβαλά έναν επιβήτορα κόκκινο σαν τη φωτιά· το αγόρι έχει ένα αφηρημένο βλέμμα στο πρόσωπό του ενώ το άλογο κοιτάζει το αγόρι. Η Σοβιετική τέχνη είναι γεμάτη με τέτοια πράγματα: όλοι αυτοί οι γυμνοί ή μισόγυμνοι στρατιώτες, αγόρια που κάνουν μπάνιο με βαρβάτα άλογα. Ένας από τους Αμερικάνους γκέι φίλους μου στη Μόσχα μού είχε πει ότι του ήταν συνεχώς σηκωμένη στο μετρό της Μόσχας: είναι τόσο γεμάτο με ομοερωτικά αγάλματα, τοιχογραφίες και μωσαϊκά. Είναι το ομορφότερο και πιο ομοφυλοφιλικό μετρό του κόσμου.

Μόλις έπαιξες σε μια πορνοταινία του Bruce La Bruce με σκίνχεντ, όπου υποδύεσαι έναν νεοναζί. Σε ανάβει ο ολοκληρωτισμός;

Το Skin Flick δεν είναι μια συνηθισμένη πορνοταινία. Υπάρχουν δύο εκδοχές: η hardcore που προορίζεται για το βίντεο, και η soft, για γενική προβολή. Στη soft εκδοχή διαβάζω τα ποιήματά μου “My Life as a Living Toilet” και “A Story of a Betrayal” και τραγουδώ τον πρώην Σοβιετικό ύμνο.

Υποδύομαι το Ράινχολντ, αυτό τον μάτσο χαρακτήρα που είνα μέλος μιας συμμορίας σκίνχεντ που τρομοκρατεί το Λονδίνο και γαμάει ο ένας τον άλλο περιστασιακά. Ο Ράινχολντ υποτίθεται ότι είναι στρέιτ – υπάρχει μια σκηνή στην ταινία όπου γαμάω τη γκόμενά μου Cameltoe, που την υποδύεται ένα μοντέλο, η Nikki Uberti. Την πηδάω στην κουζίνα τραγουδώντας τη “Διεθνή” στα Ρώσικα. Νομίζω ότι είναι η πιο καυτή σκηνή στην ταινία, παρόλο που προφανώς απευθύνεται σε ένα ομοφυλόφιλο κοινό. Μετά πλακώνομαι με την Cameltoe, την πετάω έξω από το σπίτι, και για αλλαγή, με ταπώνουν κι από τις δύο μεριές δυο φιλαράκια σκίνχεντ. Τόσο στρέιτ είναι ο Ράινχολντ. Προφανώς πρόκειται για μια σάτιρα πάνω στην όλη ιδέα αυτών των παραστρατιωτικών δεξιών ομάδων.

Δεν είμαι ο μόνος ομοφυλόφιλος που τον συναρπάζει αυτό το πράγμα. Έπειτα από τα γυρίσματα της ταινίας στο Λονδίνο, ο Bruce κι εγώ πήγαμε στο Βερολίνο όπου παρακολουθήσαμε ένα σεξουαλικό πάρτι με καναδυό εκατοντάδες μισόγυμνους σκίνχεντ σε μια τεράστια αποθήκη στα σύνορα Ανατολικού και Δυτικού Βερολίνου. Υπήρχαν πολλές καυτές και διεστραμμένες καταστάσεις εκεί πέρα, σου λέω. Δεν είχα δει ποτέ ξανά κάτι τέτοιο. Το Βερολίνο και το Λονδίνο είναι γεμάτα γκέι σκίνχεντ.

Η αλήθεια είναι ότι ολόκληρη η γκέι μυθολογία βασίζεται στην αισθητική του ολοκληρωτισμού, με τη φανατική λατρεία του γυμνού ανδρικού σώματος και της “αληθινής αντρικής συντροφικότητας” ή όπως θέλεις πες το. Ο Tom of Findland χρησιμοποίησε το ναζιστικό συμβολισμό και τις στολές για να τον βοηθήσουν να το δημιουργήσει το γκροτέσκο καρναβάλι της SM υποκουλτούρας. Τα παραδείγματα του ομοερωτικού ολοκληρωτισμού και φασιστικής τέχνης είναι απειράριθμα και τόσα είναι και τα παραδείγματα της ομοφυλοφιλικής τέχνης που έχει ως φετίχ τον φασισμό.

Τι σε κάνει να γράφεις;

Πρώτα απ’ όλα, το γράψιμο για μένα είναι μια μορφή θεραπείας. Είμαι ένα τόσο γεμάτο εμμονές τέρας, με όλες αυτές τις βίαιες φαντασιώσεις και τις αντικοινωνικές τάσεις, που θα κατέληγα στη φυλακή ή νεκρός αν δεν εκτόνωνα όλα αυτά σκατά στο χαρτί. Είναι μια κατάρα: το γράψιμο για μένα είναι σχεδόν μια βιολογική ανάγκη, όπως το φαγητό, το σεξ, ο ύπνος. Αν δεν το κάνω πέφτω σε απόλυτη απογοήτευση. Οι άνθρωποι που έζησαν μαζί μου το γνωρίζουν αυτό. Εύχομαι μια μέρα να μπορώ να κερδίζω τα προς το ζην με το γράψιμο, αλλά την ίδια στιγμή πιστεύω ότι είναι τόσο βαρετό: δεν θέλω να ζήσω τη ζωή ενός συγγραφέα και σίγουρα δεν θέλω να έχω το θάνατο ενός συγγραφέα. Για μένα δεν θα υπήρχε τίποτα να γράψω σχετικά.

Προέρχεται κάποιο μέρος από την απογοήτευσή σου στην Αμερική από το γεγονός ότι η πολιτική καταπίεση στη Σοβιετική Ένωση έδωσε στον ποιητή έναν ζωτικό δημοφιλή ρόλο; Στη Δύση, ο συγγραφέας είτε μπαίνει στη μαζική αγορά, είτε, στην καλύτερη περίπτωση, εξυπηρετεί ως ειδική περίπτωση. Πιστεύεις ότι θα είχες πολιτιστικό βάρος στην Αμερική όπως συνέβαινε στη Ρωσία;

Πρέπει να κατανοήσεις ότι όταν αναγκάστηκα να εγκαταλείψω τη Ρωσία δεν έχασα τη θέση μου ως διασημότητα, τη λογοτεχνική και κοινωνική επιρροή μου, ή όπως το θέτεις το “πολιτιστικό μου βάρος” – έχασα το ακροατήριό μου. Σίγουρα ήμουν προϊόν της Περεστρόικα και της Γκλάσνοστ – όλης εκείνης της έκρηξης της προηγουμένως απαγορευμένης λογοτεχνίας, τέχνης, κινηματογράφου. Ήταν μια απίθανη, ευφορική εμπειρία για εμένα ως εφήβου. Θυμάμαι ανθρώπους να τρελαίνονται, να περνάνε νύχτες συζητώντας έντονα για κάτι βιβλία και ταινίες ηλικίας 30 ετών. Ήταν μια πολύ συναρπαστική και αφελής περίοδος της Σοβιετικής ιστορίας, οι τελευταίες μέρες της Σοβιετικής Αυτοκρατορίας. Κι εγώ βρισκόμουν ακριβώς στο μέσον της, εκδιδόμουν στις δημοφιλείς εφημερίδες με εκατοντάδες χιλιάδες αναγνώστες, έγραφα για αμφιλεγόμενα θέματα, λάμβανα αλληλογραφία θαυμαστών και εχθρών, συνεχώς με έθαβαν και με θεοποιούσαν, και μου έκαναν μηνύσεις, όλα εξαιτίας των γραπτών μου! Έτσι όταν ήρθα στις ΗΠΑ ήταν δύσκολο για μένα να επαναπροσαρμοστώ στο νέο μου non-status. Ήταν τόσο σκληρό να συνειδητοποιήσω πόσο σωβινιστική είναι η Αμερικάνικη κοινή γνώμη, πόσο περιορισμένο είναι το Αμερικάνικο ενδιαφέρον για οτιδήποτε ξένο. Ουσιαστικά κανείς δεν δίνει δεκάρα για κανέναν εδώ πέρα εκτός κι αν έχεις μια δυνατή μηχανή δημοσιότητας πίσω σου που μπορεί να σε βοηθήσει να πουλήσεις ουσιαστικά οτιδήποτε. Αυτός είναι ο τρόπος που λειτουργεί ο Αμερικάνικος καταναλωτισμός και η μαζική κουλτούρα. Κι αυτή είναι η απογοήτευσή μου.

Έχοντας ζήσει κάτω κι από τα δύο καθεστώτα, ποια είναι η πιο ύπουλη – η Ρώσικη ελίτ ή η Αμερικάνικη;

Είναι σαν να συγκρίνεις μήλα με πορτοκάλια. Τι είναι τελοσπάντων η ελίτ; Άνθρωποι που θεωρούν τους εαυτούς τους ελίτ λόγω της οικονομικής ή κοινωνικής του θέσης; Του μισώ εξίσου κι εκεί κι εδώ. Ή άνθρωποι που κέρδισαν το να γίνουν ελίτ με τη σκληρή δουλειά τους και το ταλέντο τους; Ή άνθρωποι που θέλουν να γίνουν ελίτ για χάρη του να είναι ελίτ; Δεν μπόρεσα ποτέ μου να συσχετιστώ με οποιαδήποτε από αυτές τις κατηγορίες.
Νομίζω ότι ένας αληθινός καλλιτέχνης πρέπει να μένει μακριά από όλες αυτές τις μαλακίες. Γαμήστε την ελίτ! Γαμήστε τους ύπουλους!

Η συνέντευξη του Yaroslav Mogutin αμέσως μετά το Skin Flick δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στο αμερικάνικό γκέι περιοδικό The Guide και στα ελληνικά στο γκέι zine Ο Πόθος, Θεσσαλονίκη 1999. Μαζί με το ποίημα “My Life As a Living Toilet” επαναδημοσιεύτηκε στο zine Desperately Seeking Suzan, Θεσσαλονίκη 2015

Leave a Reply

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.