Les Litanies de Satan

Let’s not chat about despair

Όσο καιρό ήμουν παιδούλα, ο μπαμπάς με άφηνε να παίζω στο πιάνο μα ποτέ δεν με άφηνε να τραγουδώ. Το τραγούδι ήταν κατώτερο είδος τέχνης, φτιαγμένο για τις θεατρίνες και τις πουτάνες. Έτσι έμαθα να κατέχω την τέχνη των άσπρων και μαύρων πλήκτρων, έμαθα να βγάζω από την ξύλινη κάσα του πιάνου γλυκές μελωδίες, γοερές κραυγές, απειλητικά κρεσέντα, στακάτες κορώνες. Μα κάτι πάντα έλειπε, κάτι δεν πήγαινε καλά, κάτι δεν ήταν εντελώς σωστό. Έπρεπε να περάσει ο καιρός κι όταν μεγάλωσα πια κι ο μπαμπάς δεν ήταν εκεί να ελέγχει, άφησα τα πρώτα μουγκρητά να βγουν από το στόμα μου.

Ιδού!

“I commend myself to a death of no importance”, βόγκηξα, κι από τότε τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο. Στο δρόμο που κατοικώ, σε μια άσημη συνοικία της Νέας Υόρκης, τα παιδιά τρέχουν φοβισμένα να βγουν από το διάβα μου και καθώς σφίγγω τα μοβ νύχια μου ακούω ψιθύρους, τρομαγμένα μουρμουρητά “να τη έρχεται, έρχεται η Μάγισσα…”. Μα εγώ αγαπώ τη ζωή, αγαπώ τη ζωή τόσο που μόνο τραγουδώντας το θάνατο και την εκδίκηση μπορώ να αναπνεύσω ελεύθερα.

Αγάπησα τους φίλους που έφυγαν, αγάπησα τους φίλους των φίλων που έφυγαν και πάνω απ’ όλα αγάπησα τον αδελφό μου που σάλπαρε κι εκείνος για το δίχως επιστροφή ταξίδι. «Ας μη μιλάμε για απόγνωση», λοιπόν. Ας μη μιλάμε για οίκτο – ο οίκτος είναι για τους αδύναμους. Ας μη μιλάμε για συγχώρεση – η συγχώρεση είναι κατασκεύασμα εκείνων που έχουν και κατέχουν για να τρομοκρατούν τον κόσμο. Αν οι πράξεις μου είναι αρρωστημένες, τότε είμαι η Αρρώστια. Αν τα λόγια μου είναι πρόστυχα, τότε είμαι η Μεγάλη Πόρνη. Αν η μουσική μου είναι σατανική, τότε είμαι ο Αντίχριστος. Όχι κάποιος φλώρος Αντίχριστος μεταλλοειδών συγκροτημάτων που σφάζουν κοτόπουλα και κάνουν τατού με πεντάλφες. Είμαι ο Εωσφόρος ο ίδιος, ο ηρωικός παραβάτης, ο φέρων το φως, παρίας, περιθωριακός, μάρτυρας. Για κάθε παπά που σκυλιάζει και σκούζει από τον άμβωνα, για κάθε δεξιό καθίκι που ζει τις οικογενειακές αξίες στα προάστια, για κάθε ιερέα που αγωνιά πάνω από το νεκροκρέβατο “Μετανοείς; Μετανοείς;” εγώ σκούζω σε δέκα παραμορφωμένα μικρόφωνα με όλη τη δύναμη της φωνής μου:

«Give me sodomy, or give me death!»

In that house
there is no time for Compassion,
there is only time for Confession
and on his dying bed they asked him:

Do you confess? Do you confess?

And on his dying bed the dirty angels
flying over him like buzzards asked him,
Do you confess? Do you confess?

It’s so cold
It’s so cold

It’s so cold
It’s so cold

Do you confess?
Do you confess?

Who are you?
Who are you?

Do you confess?
Do you confess?

Yes, I confess
Yes, I confess
When they laugh at the trial of the innocent
Yes, I confess
Let them laugh at the trial of the innocent
Swing swing
Let them laugh at the trial of the innocent
saying, “Here’s the rope
and there’s the ladder,”
Coming for to carry me home.
Yes, I confess

Yes, I confess
angels! angels!

Yes, I confess
Yes, I confess
Yes, I confess:

Give me sodomy or give me death!

Leave a Reply

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.