A pill to make you numb, a pill to make you dumb

Το πρωί εκείνο ένα φορτηγό φρέναρε στην είσοδο του Παραδείσου. Ο Θεός είχε δώσει ρεπό στον Άγιο Πέτρο και στεκόταν ο ίδιος στην πύλη. Από την αγωνία Του είχε φάει τα νύχια Του και τώρα δεν μπορούσε να σκαλίζει τη μύτη. Κοίταξε με ανακούφιση το γιγάντιο λόγκο της Pfizer στο φορτηγό και έκανε νόημα στον οδηγό να βιαστεί και να μπει μέσα. Ένα ρίγος συγκίνισης διαπέρασε το κορμί του καθώς 3,7 εκατομμύρια δισκία Xanax των 2 mg περνούσαν από μπροστά του. «Μη φας, θα φάμε επανάσταση», σκέφτηκε σχεδόν χοροπηδώντας από χαρά, έχοντας κατά νου το ραντεβού στη μιάμιση με την Αγωνιστική Επιτροπή Κυριών για την Αισθητική Αναβάθμιση Κήπων, Αλσυλλίων και Συναφών Θεμάτων. Οι γριές κλώσσες θα τα δοκίμαζαν πρώτες.

Ο κ. Βαρώτσος του είχε εφιστήσει την προσοχή για τα Xanax. «Τα παίρνετε για πάρα πολύ καιρό, αγαπητέ, θα είμαστε αναγκασμένοι να τα διακόψουμε σιγά σιγά λίαν συντόμως», του έλεγε, αλλά ο Θεός κλαψούριζε, του αράδιαζε συμπτώματα που είχε αποστηθίσει στα κρυφά από το dsm-iv, ο κ. Βαρώτσος αναστέναζε και του έγραφε τη συνταγή μηνός. Ο Θεός είχε γίνει εξπέρ στα Xanax. Τα έπαιρνε κατά προτίμιση με Martini (shaken, not stirred) και μετά κάπνιζε αργά δύο πουράκια Pierrot. Ήταν κρίμα, σκεφτόταν, που δεν μπορούσαν να νιώσουν κι άλλοι τη γαλήνη που ένιωθε εκείνες τις ώρες. Από σήμερα, όμως, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά.

Σύμφωνα με τους υπολογισμούς του, τα Xanax για όλους θα κρατούσαν για είκοσι μέρες. Μετά το φορτηγό θα ξαναερχόταν και θα ξαναερχόταν, κουβαλώντας το πολύτιμο φορτίο του. Είχε εκταμιεύσει το απαραίτητο ποσό στα μυστικά κονδύλια του Τομέα Άμυνας και Εξωτερικών Υποθέσεων, βέβαιος ότι η Ελιζαμπέτα Καζαλότι στην «Ελευθεροτυπία» δεν θα τον έπαιρνε μυρωδιά αρχίζοντας πάλι να σκούζει. Ο Θεός είχε κουραστεί με το κλίμα εξέγερσης που επικρατούσε πλέον στον Παράδεισο. Ως Μέγας Αρχιτέκτων ένιωθε ότι είχε αποτύχει, ότι κάτι είχε κάνει λάθος. «Μιλήστε, αγαπητέ, μιλήστε», του έλεγε ο κ. Βαρώτσος κάθε φορά κι εκείνος ανέλυε και ανέλυε τα ενοχικά συμπτώματα που είχε, αλλά βαθιά μέσα του ήξερε πως έπρεπε να είχε ακούσει τον Εωσφόρο. Ήταν γεγονός: αν άκουγε ακόμα μια φορά το Orinoco Flow θα πάθαινε με βεβαιότητα νευρικό κλονισμό. Έβλεπε γυναίκες και άντρες να λιάζονται στις παραλίες του Παραδείσου, να ψήνονται με πείσμα κάτω από τον ήλιο, να παίζουν ρακέτες, ή να λύνουν σταυρόλεξα από τις κυριακάτικες εφημερίδες, μην ξέροντας τι άλλο να κάνουν με τα γυμνά κορμιά τους. Κι όταν το βράδυ συντονιζόταν κρυφά στο πειρατικό κανάλι της Κόλασης, τρέμοντας μην τον πιάσει η Αειπάρθενος, σκεφτόταν ότι ο Παράδεισος είχε γεμίσει θεούσες με μουστάκι, αξύριστα πόδια και μασχάλες και απελπιζόταν. «Τα Xanax, αγαπητέ μου», τόνιζε ο κ. Βαρώτσος, «δεν είναι θεραπεία, είναι μια ευκαιρία να σκεφτείς πιο ήρεμα». Τα Xanax δεν είναι η λύση, αλλά μια ευκαιρία, σκεφτόταν κι ο Θεός, ξύνοντας προβληματισμένος το κεφάλι του. Κάτι έπρεπε να αλλάξει.

Αλλά τι;