Death, death, death from above

Ο Tommy ξυπνά αργά την επόμενη μέρα. Τόσο αργά που στην πραγματικότητα είναι σχεδόν βράδυ. Απλώνει πρώτα το χέρι του για να πιάσει το ρολόι αλλά εκείνο υπακούει στο ένστικτο και στη μέση της διαδρομής αλλάζει πορεία. Ο πονοκέφαλος που έχει ο Tommy δεν είναι σαν τα συνηθισμένα hangover – το περιεχόμενο του κρανίου του πάλλεται, χτυπά ρυθμικά σαν μια δεύτερη καρδιά, βαρά τα τοιχώματα κι στέλνει σήματα σε όλο το σώμα του. Παρόλο που είναι βέβαιος ότι τα χθεσινά ποτά ήταν μπόμπα, προτιμά να μη ρίξει το φταίξιμο στον Μπερλινά αλλά στον εαυτό του. Βρίζοντας, απλώνει αυτή τη φορά το πόδι και καταφέρνει να κατέβει από το κρεβάτι. Νιώθει αδύναμος αλλά, το κυριότερο, έχει ένα συναίσθημα που δεν είχε συναντήσει ξανά στα 25 χρόνια του. Ο Tommy δεν νιώθει απλά αδυναμία, δεν νιώθει θλίψη ούτε στεναχώρια – νιώθει μια τεράστια, ακαταμάχητη, άνευ λόγου και αιτίας, απύθμενη, ανίκητη κι ανυπέρβλητη απελπισία.

Με μια γερασμένη κίνηση εκτείνει το χέρι του προς το cd player και ξεκινά τους Death From Above 1979 που είναι ξεχασμένοι στα σωθικά του. «See you fall in love» κι εκείνος νιώθει πως πέφτει όχι στην αγκαλιά του έρωτα αλλά μέσα σε μια τρύπα χωρίς τέλος. Στροβιλίζεται, βλέπει τα τοιχώματα να ορμούν κατά πάνω του και να τον προσπερνούν, προσπαθεί με τα νύχια να σκαλώσει από κάπου να σταματήσει την ξέφρενη πορεία όμως όχι είναι αδύνατο το Μάελστρομ τον ρουφά προς τα κάτω, κάτω, κάτω μέχρι που γίνεται μια κουκκίδα καταμεσής της μαύρης δίνης. Σάλια αρχίζουν να στάζουν από το σφιγμένο στόμα του, τα νύχια του γαμψά σαν αρπακτικού και το γρύλισμα που αφήνει δεν είναι πια ανθρώπινο. Οι πιο βαθιά κρυμμένες συνάψεις, οι παλιοί νευρώνες, τα αρχέγονα προγράμματα, ο ιππόκαμπος κι η παρεγκεφαλίδα παίρνουν εμπρός και διατάζουν άμυνα, άμυνα απέναντι στον εχθρό, άμυνα απέναντι στην απειλή, η αδρεναλίνη ξεχύνεται στις αρτηρίες ένα κύμα ζέστης στο πρόσωπο οι Death φωνάζουν από ψηλά «hold on, hold on» μα εκείνος δεν μπορεί να κρατηθεί άλλο.

Είναι τρεις το πρωί κι ο Tommy είναι ξαπλωμένος γυμνός στο πάτωμα. Καπνίζει μανιωδώς Gauloises κόκκινα κι όταν μπουχτίζει ανάβει ένα Camel άφιλτρο. Έτσι, για αλλαγή. Κοιτάζει ψηλά μια μαύρη αφίσα που λέει με μικρά γράμματα στο κέντρο, σαν να μη το πιστεύει καν η ίδια: «Όλοι μας ζούμε στον υπόνομο, μα μερικοί από εμάς κοιτάμε τα άστρα». Στρέφει με ελπίδα το βλέμμα πιο ψηλά, αλλά, όχι, τα άστρα που υποσχέθηκε ο Oscar Wilde δεν έχουν βγει απόψε – απόψε έχει ομίχλη, ο καπνός έχει γεμίσει το ταβάνι, με δυσκολία βλέπεις τις αράχνες στις γωνίες.

Ο Tommy φυσά τον καπνό βιαστικά για να ρουφήξει την επόμενη τζούρα. Είναι νεκρός μπορεί να καπνίσει όσα τσιγάρα θέλει, στ’ αρχίδια του οι γιατροί, στ’ αρχίδια του οι μαλακίες στα πακέτα. Ψάχνει νευρικά να βρει το κατάλληλο soundtrack στις στοίβες με τα cd. Τα γαμημένα που θέλει δεν είναι στη θέση τους δίνει μια σπρωξιά οι δίσκοι χύνονται στο πάτωμα απόψε το πρόγραμμα θα έχει θάνατο…

Death From Above.
Napalm Death.
Christian Death.
Life After Death…

Η μουσική παίζει στο τέρμα στο διάολο οι γείτονες στο διάολο κι ο θάνατος…

Σκέφτεται το χθεσινό αγόρι, γυρισμένο μπρούμυτα, δέρμα λευκό που τρέμει στο κάθε άγγιγμα. Δεν έχει χάδια εδώ, μόνο δάκτυλα που σφίγγουν τη σάρκα αφήνοντας σημάδια, νύχια που σκίζουν, που καταστρέφουν την απατηλή αγνότητα που κείτεται στο πάτωμα. Το αγόρι περιμένει στημένο, κοντανασαίνοντας, να παραδοθεί, να γίνει κτήμα. Τα χέρια παραμερίζουν τους γλουτούς, ο φαλλός γυαλίζει υγρός και όρθιος στο σκοτάδι… Γαλάζιες φωτιές αστράφτουν γύρω τους, τα δόντια τους είναι αιχμηρά, σκυλίσια καθώς χαμογελούν σφιγμένοι κι οι δυο σε μια γκριμάτσα ηδονής.

Η μουσική παίζει στο τέρμα στο διάολο οι γείτονες στο διάολο κι ο θάνατος… «Give me sodomy, or give me death» ουρλιάζει η Diamanda, give me sodomy ουρλιάζει κι ο Tommy… Ο θάνατος φεύγει ντροπιασμένος και πάει να βρει κανένα goth για να παίξει. Έξω χαράζει…