Lithium

Είναι πάλι Χριστούγεννα. Οι οικογένειες μαζεύονται σε συνεστιάσεις, φίλοι βρίσκουν αφορμή να τα πούνε και τα τζάνκια της κ. Γαλανού συνωστίζονται στον προθάλαμο του ιατρείου για την δόση τους – να τα βγάλουν πέρα κι αυτές τις γιορτές. Ο Tommy περιμένει σιωπηλός να έρθει η σειρά του και χαζεύει μια obsessive compulsive περίπτωση που συνέχει λύνει τα κορδόνια της και μετά τα ξαναδένει. Μια οστέινη anorexia nervosa τρώει με αηδία μια μπανάνα, μια borderline βρίζεται στο κινητό με το αγόρι της και μετά ξαναπαίρνει με κλάματα να μην την αφήσει. Ο κύριος με το κοστούμι και το δερμάτινο χαρτοφύλακα θα μπορούσε να είναι σχιζοφρενής – ή απλά μια αγχώδης διαταραχή; – δεν μπορεί να τον ψυχολογήσει. Στο παλιό γραφείο με το τηλέφωνο-αντίκα κάθεται ο πατέρας της κ. Γαλανού, ψυχίατρος κι αυτός, σε καιρούς όπου δεν υπήρχαν μαγικά χαπάκια, και αναστενάζει… Πόσα Χριστούγεννα, πόσες πρωτοχρονιές, πασχαλινές διακοπές, καλοκαίρια, τριήμερα κι αργίες να ’ταν έτσι γεμάτο το ιατρείο; Τα χρόνια που πέρασαν, οι ασθενείς που τον επισκέφθηκαν, άφησαν τα σημάδια τους πάνω του. Ο κ. Γαλανός έχει λίγο απ’ όλα – αλλά ο Tommy ξέρει ότι εκείνος ποτέ δεν έζησε στ’ αλήθεια όλα τα συναρπαστικά πράγματα που του έχουν αφηγηθεί οι δικοί του ασθενείς. Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει κανέναν, παρά μόνο οι όμορες περιπτώσεις: το όμορφο αγόρι στο παραδίπλα κάθισμα ρωτά συνέχεια αν πήρε κανείς ποτέ Zyprexa, έχει τρομάξει με όσα γράφουν μέσα οι οδηγίες προς τον ασθενή. “Εγώ, παίρνω 30 mg”, λέει περήφανα ο Tommy. Το αγόρι τον κοιτάζει με υγρά μάτια, γεμάτα απελπισία, και ρωτά: “είσαι καλύτερα τώρα;”. “Είμαι καλά, είμαι πολύ καλά” έρχεται αυτόματα η απάντηση, ο Tommy πρέπει να θυμηθεί να μην πει ψέματα στη κ. Γαλανού, να πει την αλήθεια για το τι γυρεύει εκείνο το βράδυ στο ιατρείο της, να πει ότι σιχαίνεται τις γιορτές και τη δήθεν χαρωπή ατμόσφαιρα, να πει ότι θέλει όλος ο κόσμος να περάσει τα χειρότερα Χριστούγεννα της ζωής του, νυσταγμένος από τα Xanax, απαθής από τα Efexor, μουδιασμένος από τα Zyprexa.

Στο δρόμο για το ιατρείο ο Tommy πέρασε δίπλα από ένα ψεύτικο αγιοβασίλη. Το σκασμένο πλαστικό του μαρτυρούσε μια επιτυχή πρότερη καριέρα – σε καζίνο ή σε shopping mall – και η ρομποτική φωνή επαναλάμβανε ακούραστα στα αμερικάνικα: “Merry Christmas, ho, ho, ho!”. Ο Tommy κοντοστάθηκε και χάζεψε το μαγαζί με τα χριστουγεννιάτικα στολίδια. Το δικό του σπίτι δεν είναι στολισμένο, έχει μόνο μια ουρά από λαμπάκια, ξεχασμένη από τις προηγούμενες γιορτές, που αναβοσβήνει πεισματικά… on – off – on – off – on – off… μέχρι που ο Tommy νυστάζει, σιγοκλείνει τα μάτια του… on – off – on – off… και αποκοιμάται.

”Είμαι καλά, πολύ καλά…” ψιθυρίζει στον εαυτό του περιμένοντας στον προθάλαμο και γέρνει κουρασμένος το κεφάλι του.

I’m so happy. Cause today I found my friends.
They’re in my head. I’m so ugly. But that’s ok.
‘Cause so are you. We’ve broke our mirrors.
Sunday morning. Is everyday for all I care.
And I’m not scared. Light my candles. In a daze cause I’ve found god.

Yeah yeah yeah yeah…..

I’m so lonely. And that’s ok. (alt: ’cause today )
I shaved my head. And I’m not sad, and just maybe
I’m to blame for all I’ve heard. And I’m not sure.
I’m so excited. I can’t wait to meet you there.
And I don’t care. I’m so horny. But that’s ok. My will is good.

Yeah yeah yeah yeah yeah…..

(Chorus)
I like it. I’m not gonna crack.
I miss you. I’m not gonna crack.
I love you.I’m not gonna crack.
I killed you. I’m not gonna crack. (x2)

I’m so happy. Cause today I found my friends.
They’re in my head. I’m so ugly. But that’s ok.
‘Cause so are you. We’ve broke our mirrors.
Sunday morning. Is everyday for all I care.
And I’m not scared. Light my candles.
In a daze cause I’ve found god.

Yeah yeah yeah yeah…..
(Chorus)..

Kurt Cobain, “Lithium”