Τα ηλεκτρολογικά σας

Η κ. Γαλανού συνταγογραφεί νέα φάρμακα, αλλάζει τη δοσολογία, κοιτά και ρωτά τον Tommy πώς αισθάνεται, διαλέγει προσεκτικά από το οπλοστάσιο πολύχρωμα χαπάκια και περιμένει υπομονετικά τη συνεδρία της επόμενης εβδομάδας. Ο Tommy πειθήνεια καταπίνει νευροληπτικά, αντιψυχωτικά, ελάσσονα ηρεμιστικά, επιλεκτικούς αναστολείς πρόσληψης σεροτονίνης, ρυθμιστές της διάθεσης, αντιεπιληπτικά και υπναγωγά. Έχει κάνει έναν κατάλογο στο μυαλό του με τα αγαπημένα του χάπια. Αυτά τα παίρνει ευλαβικά, προσεκτικά, βασίζει τις ελπίδες του πάνω τους. Τα υπόλοιπα τα παίρνει βιαστικά και αδιάφορα.

Το καλύτερο χάπι του είναι το Xanax. Για να πούμε την αλήθεια, ο Tommy είναι εθισμένος στα Xanax, παίρνει διπλές και τρίδιπλες δόσεις και περιμένει τη μαγεία της αλπραζολάμης να δράσει. Σε μια ώρα το πολύ, μια γλυκειά ζέστη καλύπτει το σώμα του σαν κουβέρτα. Οι κλειδώσεις του χαλαρώνουν, τα μάγουλά του αναψοκοκκινίζουν και η μέγγενη του άγχους χαλαρώνει. Χαλαρώνει κι ο Tommy, βάζει στο cd το Rather Ripped των Sonic Youth, κλείνει τα μάτια και αφήνει την Kim Gordon να απαγγέλει. Οι ξεκούρντιστες κιθάρες, τα riffs και τα κουπλέ τον καλύπτουν σαν ένα προστατευτικό κουκούλι, σαν γάζα γύρω από ένα τραύμα, κι ο Tommy ξαφνικά δεν έχει καμμία έγνοια. Μερικές φορές κλαίει από ανακούφιση, φωνάζει τον Βάνια να έρθει στην αγκαλιά του και οι δυο μαζί κάνουν σκυλίσια παιχνίδια ή απλά ξαπλώνουν μαζί στο πάτωμα.

Το δεύτερο καλύτερο είναι το Zyprexa. Όταν το παίρνει σε μεγάλες δοσολογίες ο Tommy δυσκολεύεται στην άρθρωση του λόγου, η γλώσσα κολλάει στα σύμφωνα, στα «β», στα «ρ» και στα «μ», και χρειάζεται να επαναλάβει αυτό που θέλει να πει δύο και τρεις φορές. Άλλες φορές πάλι το στόμα του τρέμει και τα χείλη του μουδιάζουν. Αυτό δεν τον νοιάζει γιατί σκέφτεται την πάλη που γίνεται στο μυαλό του, του το έχει εξηγήσει η ψυχίατρός του: «Δεν θέλουμε να είσαι υπερβολικά χαρούμενος, ούτε υπερβολικά θλιμμένος, Tommy», και σηκώνει το χέρι της ψηλά και χαμηλά. “Στόχος μας είναι η νορμοθυμία”, λέει και δείχνει με το χέρι κάπου στη μέση. Για το λόγο αυτό παίρνει Zyprexa ο Tommy, γι’ αυτό το λόγο αφήνει πρόθυμα την ολανζαπίνη να κάνει τη δουλειά της και σκέφτεται πως κάποιος είναι πιο πονηρός απ’ την Αρρώστεια, κάποιος τη στριμώχνει με δεξιοτεχνικές κινήσεις κουν-φου στα εσώτερα διαμερίσματα του μυαλού του, τη σφαλίζει σε μικρά δωματιάκια κι ο Tommy βρίσκει κουράγιο να πλύνει τα πιάτα, να πάει βόλτα το Βάνια, να πάει σουπερμάρκετ και σινεμά. Μερικές φορές είναι τόσο καλά που καλεί φίλους στο σπίτι και κάνει όλα όσα πρέπει να κάνει ένας οικοδεσπότης που σέβεται τον εαυτό του – εντελώς σωστά.

Αυτά που μισεί ο Tommy είναι τα αντικαταθλιπτικά. Ο Tommy δεν έχει πάρει ποτέ του Prozac αλλά έχει δοκιμάσει παρόμοια. Οι επιλεκτικοί αναστολείς πρόσληψης της σεροτονίνης υπόσχονται στον εγκέφαλό του τη χημική ευστάθεια που χρειάζεται. Μα η ευστάθεια δεν έρχεται σχεδόν ποτέ: ο Tommy νιώθεια το Seroxat να τον σπρώχνει να σηκωθεί από το κρεβάτι που είναι κουλουριασμένος, να ανοίξει τα σφαλισμένα παράθυρα και να αφήσει τον ήλιο να μπει μέσα. Ο ήλιος, όμως, τον ενοχλεί, όπως τον ενοχλεί που νιώθει ένα χέρι να τον σπρώχνει να κουνηθεί και να κάνει πράγματα. Μερικές φορές είναι τόσο πολύ φτιαγμένος από την υδροχλωρική παροξετίνη που φωνάζει τις ίδιες λέξεις ξανά και ξανά, ουρλιάζει μετρώντας από το ένα μέχρι το είκοσι και ανάποδα, φτύνει στο πάτωμα και τρέχει στο περίπτερο να πάρει οπωσδήποτε τσιγάρα. Είναι οι στιγμές που σηκώνει το τηλέφωνο και καλεί τους φίλους για βοήθεια: δεν μπορεί να αρθρώσει ολόκληρες προτάσεις, μονάχα φωνάζει στο ακουστικό «έλα, έλα, έλα, έλα, έλα» κι οι φίλοι καταλαβαίνουν, παίρνουν ταξί ή το αυτοκίνητό τους, αν έχουν, και τρέχουν βιαστικά στη Θέρμη…

Μια φορά ο Tommy είχε δει μια ταινία με έναν serial killer. Παρακολουθούσε με μάτια ορθάνοιχτα την ελευθερία του δολοφόνου, που μόνος στον κόσμο, σαν λύκος, κινούταν, σχεδίαζε και εκτελούσε, αυτοδύναμος και παντοδύναμος. Ο Tommy ήθελε να είναι κι εκείνος μόνος και παντοδύναμος, βαρέθηκε τη μιζέρια και την αδυναμία, πήρε λοιπόν τηλέφωνο όλους τους φίλους στη σειρά και τους έβρισε, μετά έβαλε το παλτό του και βγήκε έξω στη βροχή και τη θύελλα που μαινόταν εκείνο το βράδυ. Περπατούσε πάντα ευθεία, μέσα από λακούβες με νερά, πάνω από σκουπίδια και λάσπες, αγριοκοίταζε τους ελάχιστους περαστικούς που έμπαιναν στο δρόμο του, μουρμούριζε ακατάληπτες λέξεις που φανταζόταν ότι θα μπορούσαν να είναι βρισιές στα γερμανικά και ένιωθε το σώμα του γεμάτο κρυφή δύναμη έτοιμη να ελευθερωθεί, σαν τεντωμένη χορδή ενός τόξου. Χρειάστηκαν δυο ώρες εντατικό περπάτημα και μουλιασμένα ρούχα μέχρι το κόκκαλο για να αποφασίσει ο Tommy πως δεν θέλει να γίνει δολοφόνος τελικά, καλούτσικα είναι κι έτσι που περνά τελικά, μωρέ, και η κ. Γαλανού τον έβαλε σε εντατική αγωγή με Trileptal. Ο Tommy γελούσε από μέσα του – δεν ήξερε ότι υπάρχει χάπι που σε αποτρέπει να γίνεις δολοφόνος, όμως η επιστήμη έχει προχωρήσει, φαίνεται το έχουν βρει κι αυτό.