ΣΤΙΣ 28 ΙΟΥΝΙΟΥ ΤΟΥ 1969 ΣΤΗ NΕΑ YΟΡΚΗ, μετά από μία ακόμα εισβολή μπάτσων σε ένα γκέι μπαρ (Stonewall Inn), οργισμένοι ομοφυλόφιλοι, μπάι και τρανς εξεγέρθηκαν και συγκρούστηκαν με τις δυνάμεις καταστολής. Η μέρα εκείνη έγινε σύμβολο του κινήματος για την απελευθέρωση της ομοφυλόφιλης και τρανς επιθυμίας. Η επόμενη δεκαετία χαρακτηρίστηκε από το ξέσπασμα ταραχών από τις κοινότητες των lgbt (lesbian, gay, bisexual, trans) και η επέτειος αυτή ήταν σταθερά αφορμή για πορείες μνήμης σε πολλές πόλεις της αμερικής. Καθώς τα πρώτα αιτήματα για κατάργηση των νόμων περί σοδομισμού και για τη θέσπιση δικαιωμάτων αφομοιώθηκαν μερικώς, οι συγκεντρώσεις αυτές μετατράπηκαν από εξεγερτικού σε εορταστικού χαρακτήρα.
Από το ’69 μέχρι σήμερα ο συντηρητισμός των δυτικών κοινωνιών έχει αλλάξει πολλά πρόσωπα, με τελευταίο ένα πρότυπο πολιτικής ορθότητας, κατά το οποίο οι κυβερνήσεις με πρόσχημα τη δημοκρατία υπερασπίζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα. Αυτό πολύ απέχει από το να εξαλείψει το λόγο για τον οποίο οι εξεγέρσεις αυτές ξεκίνησαν. Προσπαθούν να μας πείσουν ότι τα πράγματα γίνονται καλύτερα. Όμως, τα κράτη υπερασπίζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα, την ίδια στιγμή που παράγουν προπαγάνδα γύρω από την ετεροφυλόφιλη οικογένεια ως τη βάση του εθνικού κορμού. Ψευτοπροοδευτικές κουλτούρες που περιορίζουν τη συζήτηση για τη σεξουαλικότητα στα όρια του ιδιωτικού, την ίδια στιγμή που η βία σε διαφορετικότητες (lgbt), από τα σχολεία μέχρι τα γήπεδα και από το δημόσιο χώρο μέχρι τους χώρους εργασίας, είναι καθημερινή και φυσικοποιημένη. Η ομοφυλόφιλη και τρανς επιθυμία εξοβελίζεται στο περιθώριο της “έγκυρης” επιθυμίας.
Η Θεσσαλονίκη είναι μία ακόμα συντηρητική πόλη στην οποία ανθίζουν εθνικισμοί και ρατσιστικές επιθέσεις κι αρρενωπές, ομοφοβικές κουλτούρες. Τα μίντια αναπαράγουν και καθορίζουν τις πατριαρχικές ιεραρχίες, αναπαράγωντας, για παράδειγμα, το πρότυπο του σκληρού αρσενικού και του αδύναμου θηλυκού. Κοινωνικά νόμιμοι Άνθιμοι ξεσπούν σε ρητορικές μίσους. Οι κρατικοί φορείς προσπαθούν να βγάλουν κέρδος πουλώντας εναλλακτισμό και ανοχή στη διαφορετικότητα, κουκουλώνοντας το βίαιο παρελθόν και παρόν της πόλης. Ο δημόσιος χώρος, κατειλλημμένος από την ετεροκανονικότητα, υπο την απειλή των στραβών βλεμμάτων μέχρι και της σωματικής βίας, μας περιορίζει σε μαγαζιά που ο εμπορικός και πολιτισμικός τους χαρακτήρας τα κάνει μερικώς μόνο προσβάσιμα.
Η ομοφυλόφιλη επιθυμία μας φέρει μια ολόκληρη ιστορία καταπίεσης και συκοφάντησης, παθολογικοποίησης και δίωξης, στην οποία το κράτος με τις δυνάμεις καταστολής του, τους επιστήμονες και ειδικούς του, έχει παίξει σημαντικό ρόλο. Σε αυτό το πλαίσιο αναγνωρίζουμε ότι μια διοργάνωση για την προβολή της ομοφυλοφιλίας σε μια πόλη που δεν την ανέχεται είναι πάντα σημαντική. Την ίδια στιγμή, όμως, μας φαίνεται τουλάχιστον αντιφατικό ένα pride να ζητά θεσμική στήριξη και προστασία από τις δυνάμεις καταστολής. Επιλέγουμε να δημιουργήσουμε κοινοτικές σχέσεις, αυτοοργανωμένους, αντιεμπορευματικούς χώρους, με αντιιεραρχικές δομές, όπου οι κοινωνικοί ανταγωνισμοί θα αντιπαλεύονται παράλληλα.
Δεν βλέπουμε το pride ως μια γιορτή, αλλά ως μια παρένθεση στη βία της καθημερινότητάς μας. Δεν διεκδικούμε να διευρύνουμε το πεδίο της κανονικότητας ώστε να μας χωρέσει, αλλά την κατάργησή των συστημάτων καταπίεσης.
Στεκόμαστε υπερήφανες ως η ντροπή του έθνους, ως τα απόβλητα της κανονικότητας.
Μαζική Ανώμαλη Επιδρομή
Massqueerraid
Συντρόφισσες
23 /6/2012