queer
Leave a comment

Vena Cava

Ας είμαστε ειλικρινείς: κατά πάσα πιθανότητα σας μισώ, κι ας μη γνωριζόμαστε καθόλου. Δεν είναι κάτι για να το πάρετε προσωπικά, στο κάτω κάτω πολύ συχνά μισώ και τον εαυτό μου, με τον ίδιο θανάσιμα ενθουσιώδη τρόπο.

Βλέπω μια διαφορά στο πέρασμα των χρόνων. Θέλω να πω ότι κάποτε είχα ξεκάθαρο τον διαχωρισμό “αυτοί” vs. “εμείς” – και, μα τον θεό, “εμείς” ήμασταν τόσο κοντά να νικήσουμε.

Τα cd της Diamanda Galas ήταν ένα από τα soundtrack εκείνης της εποχής, η “Vena Cava” η ιδανική ραδιοφωνική επιλογή μας για να ευχηθούμε στην πόλη ένα ευχάριστο ξημέρωμα Κυριακής, το “Give me sodomy or give me death” η πολεμική κραυγή που σου επέτρεπε να βαδίζεις με μεθυσμένο kinky outfit ανάποδα καταμεσίς στην Όλγας και να βλέπεις τα (ετεροφυλόφιλα, προφανώς) αυτοκίνητα που έρχονταν καταπάνω σου ως alien invaders που εξολόθρευες σε ένα videogame.

Καταλαβαίνω πως το θέμα είναι σοβαρό – στο κάτω κάτω η Diamanda τραγουδούσε για την Επιδημία, για τον Μαύρο Θάνατο που εξαφάνισε μια ολόκληρη γενιά γκέι αντρών. Ήταν, λοιπόν, απολύτως αρμόζον και ταιριαστό, με έναν στα σοβαρά αδερφίστικο τρόπο, τα ουρλιαχτά της Diamanda να χρησιμεύουν στην εκκένωση των γκέι μπαρ σε προχωρημένες πρωινές ώρες. Και μόνο μια αδερφή θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει τη μουσική του δράματος της γενοκτονίας ως υπόκρουση για το δικό της δράμα σε μια drag performance με τον επικό τίτλο “Άπαρτη αδερφή, 4 η ώρα ξημερώματα στο πάρκο”.

Βλέπω, έλεγα λοιπόν, μια διαφορά στο πέρασμα των χρόνων. Έχω μπερδέψει το “αυτοί” με το “εμείς” και το “εγώ”, τα οποία μισώ όλα αδιακρίτως. Φαντάζομαι ότι το μίσος για τους μπάτσους, το κράτος, τα αφεντικά, τους στρέητ (και το ΚΚΕ) είναι ο πιο εύκολος τρόπος για να οργανωθεί μια οργή που ξεχειλίζει. Σίγουρα πιο fun από το να μισείς σε βαθμό πυρπόλησης το Χριστουγεννιάτικο δέντρο στη δουλειά, δεκαπέντε χρόνια μετά. Υπάρχουν ακόμα κάποιες και κάποιοι για να έχω ένα “εμείς”, ένα “εμείς” vs “αυτοί” – και, μα τον θεό, τώρα είναι “αυτοί” που κερδίζουν. Καταλαβαίνετε…, όχι σε κάποια τελική σύγκρουση ή αναμέτρηση. “Αυτοί” κερδίζουν κάθε φορά και κάθε μέρα που γυρνάω σπίτι από την δουλειά και δεν μπορώ να κάνω τίποτα λόγω της εξάντλησης. “Αυτοί” κερδίζουν όταν η φρίκη της παγίδας που βρίσκομαι είναι τέτοια που διαλύω το σπίτι μου και το κορμί μου με μαχαίρια. “Αυτοί” κερδίζουν γιατί ούτε καν τη διονυσιακή μέθη και ελευθερία της μανίας δεν επιτρέπεται να απολαύσω – παίρνω πολλά χάπια για να μην επιτεθώ στο αφεντικό μου, κι ακόμα περισσότερα για να χαμογελάω, να είμαι κοινωνικός και ευχάριστος, να κοιμάμαι, να ξυπνάω, να πλένομαι, να τρώω και (πώς έφτασα ως εδώ;) να καθαρίζω το σπίτι μου.

Ξαναέβαλα λοιπόν, μετά από χρόνια, το Vena Cava να παίξει, μπας και νιώσω το empowerment και την camp επιθετικότητα που μου έδινε. Το σταμάτησα λίγο πριν το τέλος: αυτή η φωνητική performance για την τρέλα και τα dementia δεν ακουγόταν πια σαν εμβατήριο για αδερφές που τα έχουν πάρει στο κρανίο. Ακουγόταν ως η μουσική υπόκρουση για τον θάνατο που κατοικεί μέσα σε αυτό το σπίτι. Μέσα μου.

Μετά από μερικές μέρες, φρόντισα να μεθύσω γερά και να καταγράψω τη ιστορία του έρωτά μου για την D.G.

Θα την βρείτε εδώ.

Leave a Reply

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.