Όταν μπαίνω στη μανία ο γιατρός μού δίνει αντιψυχωτικά. Πολλά. Και δεν είναι ένας ο γιατρός. Είναι πολλοί. Ήταν η Τ, μετά ήταν ο Χ, τώρα είναι η Β. Έναν ακόμα Χ, που ήταν πριν από όλους αυτούς και που το γράμμα του είναι “Χ” από το “άγνωστος Χ” κι όχι από αρχικό ονόματος, γιατί δεν το θυμάμαι αυτό πια, δεν τον βάζω μέσα. Διότι είναι γιατρός, αλλά δεν ήταν γιατρός “μου”. Συνοπτικά, πρώτα πηδηχτήκαμε με τον άγνωστο Χ και μετά που έμαθα πάνω στο small talk την επαγγελματική του ιδιότητα, ζήτησα ένα χαρτί για να πάρω αναβολή από το στρατό. Το πήρα εύκολα, βιαστικά. Αλλά εγώ είμαι εντάξει τύπος, πολύ καλό θα ήταν να τον ξαναέβλεπα και να του δώσω πάλι αυτό που του είχε αρέσει. Δηλαδή: να είμαι ξαπλωμένος γυμνός ανάσκελα και με τα πόδια μαζεμένα στο στήθος και να φοράω μόνο τις άσπρες αθλητικές κάλτσες “δεν πειράζει που είναι λερωμένες λίγο” και να τον βλέπω να με βλέπει. Εγώ φυσικά μόνο βλέπω, αυτός βλέπει, ναι, αλλά πηδάει κιόλας, δηλαδή κάνει όλη τη δουλειά. Είμαι ένα δώρο, μια ευχάριστη έκπληξη, μια αναπάντεχη χαρά, ένας κόμπος από κλωστές και νήματα που για τον άγνωστο Χ είναι είναι η “γκάβλα”. Μου μαζεύει τα χέρια στο στήθος “έτσι” και “έτσι”, με ενθαρρύνει να αντέξω το ζόρι, νομίζω ότι θα ήθελε να κλάψω λίγο την ώρα που με πηδάει, νομίζω ότι εγώ θα ήθελα να κλάψω.

Είμαι πολύ καλό δώρο, broadly αλλά και strictly speaking. Από τότε που θυμάμαι πράγματα, είμαι πάντα εξαιρετικός σε αυτό, αυτό έχουν να το λένε όλοι. Πρώτα στα συγγενικά και φιλικά σπίτια, μετά στο σχολείο και μετά στα γαμήσια. Έχω μια σταθερότητα, το δίχως άλλο.

Έλεγα λοιπόν ότι όταν έχω μανία, ο γιατρός μού δίνει πολλά αντιψυχωτικά. Όπως τώρα, που ξεκίνησα Solian. Είμαι ένα δώρο και για τον γιατρό, “μια δύσκολη περίπτωση”. Αρχίζουμε πάντα φιλικά και αισιόδοξα, του σφίγγω και του κουνάω έντονα το χέρι με ευγνωμοσύνη μετά το πρώτο ραντεβού και φεύγω με συνταγή για την ελάχιστη δόση, “σχεδόν υποθεραπευτική”, “μια βοήθεια”. Αλλά, να, ξεχνιέμαι μετά (τεμπελιάζω, θα έλεγα) και σταματώ να προσπαθώ να κρατήσω μακριά τη λύσσα και σε μια βδομάδα, δέκα μέρες, μουγκρίζω από το μίσος και τρέχουν τα σάλια. Επίσης χαρακώνω το αριστερό χέρι με το μαχαίρι στο ύψος του μπράτσου, που το έχω κάνει μπλε μαρέν, τον καρπό τον φυλάω για τα βαθιά κοψίματα όταν τα πράγματα γίνουν “σοβαρά”.

Κι έτσι το καλοκαίρι που μας πέρασε πήγα από τα 300 mg Seroquel στα 600, μετά στα 800, στα 1000 και στο τέλος κατάπινα 1 γραμμάριο και κάτι και είχε μουδιάσει το στόμα μου και δεν μπορούσα να μιλήσω κι έπρεπε να μουγκρίζω και να ουρλιάζω για να ξεσκαλώσει η λέξη. Ήταν πολύ καλό και βοηθητικό γιατί μου έδινε κάτι άλλο να ασχολούμαι. Επίσης μου θύμιζε ότι είμαι άρρωστος υπό αγωγή επίσης πολύ σημαντικό γιατί ο ψυχικός πόνος είναι, λέμε, μια ασθένεια σαν όλες τις άλλες, “σαν να έχεις διαβήτη” και παρόλο που δεν υπάρχει θεραπεία “με την κατάλληλη αγωγή μπορείς να έχεις μια πλήρη και παραγωγική ζωή” κατά τας γραφάς και το διαφημιστικό φυλλάδιο.

Όλα τα παραπάνω τα γράφω τώρα στα ξημερώματα γιατί είδα ένα όνειρο που δεν ήταν όνειρο, έναν εφιάλτη που δεν ήταν εφιάλτης: ήταν lucid dreaming, πράγμα φριχτό και απαίσιο γιατί άμα επιτέλους καταφέρεις και το σκάσεις από εκεί μέσα, μετά έχεις μπροστά σου να υπομείνεις τουλάχιστον μία ώρα για να σταματήσεις να τρέμεις από την εμπειρία. Το παθαίνω αυτό όταν ξεκινάω με τα αντιψυχωτικά. Που τώρα δεν είναι ακόμα πολλά πολλά, αλλά ούτε και λίγα.

Και το λοιπόν ήθελα να γράψω για τον συμβολισμό που είδα στο όνειρο, γιατί ξύπνησα μέσα στην οργή και το μίσος και είχα δει μπροστά μου το λόγο για αυτή την οργή και το μίσος πριν από λίγα λεπτά με τα ίδια μου τα μάτια. Να τον πω αυτόν τον λόγο “αιτία”; Να τον πω “αφορμή”; Πάντως ήθελα να τον καταγράψω, σαν ομολογία ένα πράγμα (και εδώ να μην παραλείψω να δώσω αγωνιστικούς χαιρετισμούς στον σύντροφο Michel Foucault), αλλά να που τα κατάφερα να φτάσω στο τέλος του κειμένου και να μην τον έχω ομολογήσει ακόμα διότι μάλλον ντρέπομαι γι’ αυτόν και είναι και ατέλεια στην ζελοφάν εορταστική τελειότητά μου.

Οπότε ξεκινάω αυτό το blog, με σκοπό μάλλον να πω διάφορα ψέματα – μισές αλήθειες για να ακριβολογώ – μιας και δεν τολμώ να προφέρω το όνομα του κτήνους, πόσο μάλλον να το πιάσω από τα κέρατα και, φευ!, να ξεμπερδεύω. Αλλά ακόμα κι έτσι, παραμένω ένας άνθρωπος με πολλά ενδιαφέροντα και πλούσιο εσωτερικό κόσμο, φιλικός, χαμογελαστός, με πνεύμα, easy going. Επίσης έχω διαβάσει πολλά βιβλία, αθλούμαι και παίρνω ναρκωτικά. All in all, δεν θα βαρεθούμε. Kι αυτό δεν είναι ψέμα.

Through the cables and the underground now
The faceless breathless calls
This is babel, sensurround now
This place is death with walls

Too much contact, no more feeling
The sound around them all
Acid on the floor so she walk on the ceiling
And the body electric flashes on the bathroom wall
And the body electric flashes on the bathroom wall
Crawling to the corners where the idiot children call
See the body flashing on the bathroom wall